„Tirza”, autorstwa Arnona Grunberga, to powieść przepełniona ładunkiem emocjonalnym – wielokrotnie tłumionym, acz namacalnym, wyczuwalnym. To on przebija się przez stronice, i choć nie zawsze go „widać”, to czytelnik wie, że jest ukryty, schowany pod kurtyną paranoi. Paranoi, która odgrywa w powieści niebanalną rolę. Pisarz niejednokrotnie błądzi po zakamarkach zepsutego umysłu, szlaja się po nim, aby w końcu wyciągnąć z niego to, co niejednoznaczne. Arnon Grunberg szokuje, wywiera na czytelniku ogromne wrażenie. Dzieje się tak za sprawą szorstkiego i niepozbawionego bluźnierstw języka – można odnaleźć w nim swoisty kunszt. Każde słowo, jego brzmienie, jest przemyślane, dobrze wyważone i starannie nakreślone.

Portret głównego bohatera opiera się, w dużej mierze, na iluzji i fiksacji. Jörgen Hofmeester na pozór jest mrukliwym, skrytym i stoickim mężczyzną. Za woalem normalności kryje się drugie oblicze, które tonie w oceanie upokorzenia i wstydu. Oblicze to, nazywane przez niego samego „bestią”, wychodzi poza wąskie granice bezpretensjonalnych uczuć protagonisty, ale i iluzorycznych przekonań. Jego błędne spojrzenie manifestuje się jako klasyczna tragedia, gdzie maniera, wespół z czarną komedią, wiodą prym. Mężczyzna często jest zależny od zdania innych, poddaje mu się, kopie ogromny dół i zakopuje w nim pewność siebie. Uzmysławia sobie, że jest zbędny, niepotrzebny. Choć stara się dawać z siebie wszystko – jego starania często idą na marne. To osobowość nieco melancholijna, której wszelkie próby wypłynięcia na powierzchnię giną zagrzebane pod mułem poniżenia.

Arnon Grunberg postawił na dobry zarys przedstawiający relację ojca z córką. To właśnie ojcostwo nadaje życiu bohatera sens, wypełnia go i jest rzeczywistą, wręcz nierozerwalną częścią jego egzystencji. Ta rozstrojona osobowość często wyprowadza czytelnika z równowagi, narusza ją, aby finalnie oszołomić zaskakującym, acz nieco przewidywalnym, akcentem. Zasadnym wydaje się zatem pytanie: czy możliwym jest, aby „bestia” pozostała w ukryciu i nie ujrzała światła dziennego?

„Tirza” jest doskonałym obrazem idealnej rodziny, która za zamkniętymi drzwiami, trzyma w ryzach swoje demony. Obok tej powieści nie sposób przejść obojętnie, jednak warto zaznaczyć, że nie jest to książka dla każdego – kwintesencja tej historii jest ukryta i nie każdy czytelnik będzie w stanie ją odnaleźć. Znajdzie za to pełną ironii, absurdu i chaosu powieść, bowiem ta książka jest brudna i cuchnie zgnilizną pogrzebanych nadziei.

„Tirza” to książka trudna; „Tirza” to książka ciężka; „Tirza” to książka zepsuta; „Tirza” to książka pierwszorzędna.

„Tirza”, autorstwa Arnona Grunberga, to powieść przepełniona ładunkiem emocjonalnym – wielokrotnie tłumionym, acz namacalnym, wyczuwalnym. To on przebija się przez stronice, i choć nie zawsze go „widać”, to czytelnik wie, że jest ukryty, schowany pod kurtyną paranoi. Paranoi, która odgrywa w powieści niebanalną rolę. Pisarz niejednokrotnie błądzi po zakamarkach zepsutego...