"Widzisz? To coś, o czym nie mówi się głośno. Nie ma już żadnego powodu, by kontynuować uprawianie filozofii. Jest tylko byt. "Wiedza"(...)ma tylko jedną użyteczną wartość: czy pozwala dłużej przetrwać i rozkwitać już istniejącemu gatunkowi roślin albo zwierząt? Jeśli nie, jest tylko życiem umysłu, a życie umysłu nie posiada celu, jeśli nie wiąże się z wszystkim, co żyje. Zabawne(...). Większość z naszych najlepszych myślicieli była kiepska w dziedzinie relacji międzyludzkich"

"Księga Joanny" jest tak bizarna, jak żadna dotąd w swym przesłaniu, ekscentryczności, brutalnej egzystencji na Ziemi oraz niemym bycie wszechświata. Opis na okładce dokładnie mówi o czym jest, dlatego streszczenie mija się z celem, jak zresztą każde streszczenie każdej książki. Yuknavitch stworzyła książkę, obok której nie można przejść obojętnie.
Oglądając ostatnią część "Mad Maxa" zastanawiałam się, kto pisze takie dziwnie zmutowane historie. Tak mutacja, bizarność to najlepsze określenie scenariusza, na jaki mogę się zdobyć. Niemniej jednak ktoś słyszał głos mówiący, spisz to, co siedzi w twoim umyśle. Obraz filmu wciąga każdego, bez względu na rodzaj ulubionego gatunku powieściowego czy filmowego. Obraz wprawia w osłupienie. Podobnie było w ostatnim "Blade Runner", który upoetycznił błahą strukturę scenariusza do rozmiaru zachwytu. To jak małe kroczki w przygotowaniu do ostatecznego, do zaniku życia, Ziemi, planety, z którą jesteśmy połączeni.
Źródłem tego połączenia jest struktura naszej budowy chemicznej. Zawarte w nas DNA przenika przez materię i dołącza do otaczającej nas pustki wszechświata. Materializując się z tym do czego przynależy człowiek. Do początków. O tym mówi "Księga Joanny", pokazuje czym jest ludzkość, ale w swoim fundamencie cielesnym. Do tej pory nie zetknęłam się z tak destruktywnym objawieniem się postaci człowieka, który od pierwszej przeczytanej strony odrzuca, wnerwia, obraża. Niestety książka wciągnęła po kilkunastu stronach jak tajfun, momentami ohydna w swym zamierzeniu. Skóra ludzka jawi się jak synonim jej powłoki o kształcie człowieka, jako ordynarne uosobienie seksualności. A potem stapia się w papier i słowa, które są nieznanymi artefaktami dla jej bohaterów.
Głównymi postaciami w powieści są kobiety - nie kobiety, ciała bez potrzeb wrzucone w wojnę po kataklizmie Ziemi, gdzie wyewoluować może tylko coś spaczonego. Ale czy to ewolucja? Natomiast główna bohaterka ukryta wśród mnogiej liczby postaci zawiera się w wierze w pieśni, słowach o historii Joanny - wybawicielce pomagającej obalić system. Czym ona jest? Czy w ogóle żyje? Jak zwykle to tylko ciało, skóra i kości, i odrobina ludzkiego odruchu, która jednak stapia się z materią "bliższa Ziemi niż człowiekowi". I klnie, na czym świat stoi. Wulgaryzmy bez czułości, wciśnięte w tekst niczym pociski rozwalające strony są na swoim miejscu. Yuknavitch to poetka i robi z brzydkich słów użytek naznaczając barwną historię powieści swoistym znakiem brutalnej rzeczywistości. Historia z piekła rodem by mimo wszystko walczyć o byt, przetrwanie kosztem destrukcyjnego budowania, całkowitego unicestwienia planety za cenę nowego życia: "zasługujesz na kogoś lepszego ode mnie - od tego bezużytecznego ciała, które zostało z opowieści. Zasługujesz na lepszy świat niż ten. Zasługujesz na to, cokolwiek nastąpi po postępie ludzkości z jej marnymi potknięciami".

"Widzisz? To coś, o czym nie mówi się głośno. Nie ma już żadnego powodu, by kontynuować uprawianie filozofii. Jest tylko byt. "Wiedza"(...)ma tylko jedną użyteczną wartość: czy pozwala dłużej przetrwać i rozkwitać już istniejącemu gatunkowi roślin albo zwierząt? Jeśli nie, jest tylko życiem umysłu, a życie umysłu nie posiada celu, jeśli nie wiąże się z wszystkim, co żyje....