"Wiesz, ja też czasami boję się jutra. Mam tak wiele pytań, które pozostają bez odpowiedzi. Szukam odpowiednich słów, żeby nazwać emocje, ale stale błądzę we własnym umyśle. Chciałabym odzyskać części siebie, które nie wiedzieć czemu - gdzieś przepadły."


Odnosiłam momentami wrażenie, że autorka w swych miniaturach literackich przemawia do nas niczym Pan Cogito z wierszy Herberta, pokazując różne kierunki życiowych doznań, skupiając się na tym, co namacalne i prawdziwe, bo właśnie takie są uczucia. Szczerze i prawdziwie. Autorka skrupulatnie opisuje zawiłości ludzkiej natury, poddaje się całej palecie odczuć tworząc konstelacje bezpośrednich zwrotów, miniaturowych opowieści o bycie, naszych ułomnościach, wadach i zaletach, a wszystko owiane poetycko - lirycznym oniryzmem, który znakomicie współtworzy specyficzną aurę indywiduum.

Tom II podzielony na dwie kolejne pory roku: zimę i wiosnę. Obok swoich osobistych przeżyć i odczuć autorka niezwykle dojrzale poddaje się refleksjom, sentymentalnym nastrojom i kolejnym przepływającym codziennościom: "Życie jest za krótkie, żeby z drobnych problemów robić wielkie dramaty i zdecydowanie za długie, żeby nie dostrzegać małych radości, z których można zbudować wielkie szczęście." Trafnie opisuje obrazy rzeczywistości, używając bezpośrednich fraz, dostosowując klimat zimowej aury do tonu delikatnych ulotności i miłosnych uniesień przez pryzmat zakochanej kobiety. Wiosna zaś, to spostrzeżenia bardziej wyostrzone, wyraziste, które poddają się rozbudzonym chwilom. Bo wiosna sprzyja rozkwitaniu uczuć, budowaniu nowych fundamentów, intensyfikacji: "Trzeba spełniać marzenia, mierzyć wysoko, a trudności traktować jak wyzwania." Autorka tworzy nowe definicje, ubogaca obserwacje, ale nigdy nie moralizuje: "Prawdziwi przyjaciele się nie obrażają. Prawdziwi przyjaciele się kłócą, złoszczą i czasem mają siebie serdecznie dość, ale nigdy się nie odwracają i nie odchodzą. Nie ma co ukrywać - jeśli komuś na nas zależy, wcale nie jest tak łatwo zerwać znajomość i po prostu odejść na zawsze."

Dotyk Twoich słów to przemyślane i trafne spostrzeżenia, które wprawiają w ogrom refleksji. Niby takie proste, bezpośrednie, zwyczajne, ale niezwykle bliskie i swojskie. O marzeniach, pragnieniach, uczuciach, bliskości, zawiłości, o życiu pięknym i trudnym, o przeciwnościach, targanych uniesieniem codzienności prawdziwościach. Szczerze polecam!


"Stwórzmy sobie własne, piękne czasy"


https://nietypowerecenzje.blogspot.com/2018/11/dotyk-twoich-sow-tom-ii-aleksandra-stec.html?fbclid=IwAR3rIlwJQgh5pRBIf2JQGCjE3WNDv4ECjWHfmtvKoD0Wpksomxr_sU_sNP4

"Wiesz, ja też czasami boję się jutra. Mam tak wiele pytań, które pozostają bez odpowiedzi. Szukam odpowiednich słów, żeby nazwać emocje, ale stale błądzę we własnym umyśle. Chciałabym odzyskać części siebie, które nie wiedzieć czemu - gdzieś przepadły."


Odnosiłam momentami wrażenie, że autorka w swych miniaturach literackich przemawia do nas niczym Pan Cogito z wierszy...