Książka z dziedziny political fiction powstała niejako na zamówienie społeczne. W roku wydania (1999), władzę przejmował Władimir Putin, a społeczeństwo spodziewało się Stirlitza z „Siedemnastu mgnień wiosny”. Badania demograficzne wykazywały ponadto nadrzędną potrzebę porządku, jaka możliwa jest jedynie w rękach autokraty z silnym aparatem wykonawczym. Takim z założenia stała się Agencja Bezpieczeństwa Społecznego, realizująca postanowienia uchwały numer „102”. Członkowie tej organizacji, przy współpracy z policją, eliminują niebezpieczny element grasujący w Moskwie. Z czasem wyczerpują się możliwości działania - większość złych ludzi przebywa gdzieś, skąd nie ma powrotu. Po 10 latach, główny bohater, Paweł Gusin ma świadomość końca praktyk agencji, wobec potrzeby mobilizacji narodu, uśpionego bezpieczeństwem. Tu zaczyna się analogia z 15-leciem rządów Putina, angażującego się w działania oceniane negatywnie przez społeczność międzynarodową. W pseudonaukowych opracowaniach znajdujących się na końcu powieści, można dostrzec typowy dla zachodu ostracyzm w ocenie rosyjskich praktyk. Z drugiej jednak rośnie podziw dla efektów działania.
Powieść nabiera nowych znaczeń w świetle wydarzeń ostatnich tygodni (zestrzelenie samolotu pasażerskiego nad wschodnią Ukrainą) i jest godna polecenia wszystkim, próbującym zrozumieć naturę rosyjskie uwarunkowania.

Książka z dziedziny political fiction powstała niejako na zamówienie społeczne. W roku wydania (1999), władzę przejmował Władimir Putin, a społeczeństwo spodziewało się Stirlitza z „Siedemnastu mgnień wiosny”. Badania demograficzne wykazywały ponadto nadrzędną potrzebę porządku, jaka możliwa jest jedynie w rękach autokraty z silnym aparatem wykonawczym. Takim z założenia...