Bycie nastolatkiem jest – według młodych ludzi – kłopotliwą i niekiedy bolesną sprawą. Oczywiście nie można tego bagatelizować i licytować się, kto ma ciężej, bo każdy wiek niesie ze sobą problemy większe i mniejsze. Dla młodzieży jest to trudność w porozumieniu się z rodzicami, chęć zaimponowania rówieśnikom, (co nie zawsze kończy się dobrze) czy pierwsze miłostki wprowadzające w ich życie prawdziwy zamęt. Jednak nie ma tego złego, co by na dobre nie wyszło i z czasem największe nawet problemy wydają się mało istotnymi błahostkami. Chyba, że jest się bohaterem Wiecznego Dworu – wówczas pewne jest tylko to, że Mrokory dybiące na życie owej osoby mogą sprawić, że do zaszczytu, jakim jest dorosłość można po prostu nie dotrwać.

Uratowanie córki Bezkresnego Króla i pokonanie Mechanicznej Trójki przez Denizena Hardwicka nie sprawiło, że chłopiec stał się pewnym siebie trzynastolatkiem mającym wszystkich u swoich stóp, a wręcz przeciwnie – utrata przyjaciół, brak porozumienia z matką i siedemdziesiąt sześć Kantusów w jego głowie sprawiło, że ostatnim, co można było o nim powiedzieć to to, że jest szczęśliwy. Gdy z Wiecznego Dworu przychodzi prośba o spotkanie z wybawcą, wszyscy wokół węszą podstęp nie dopuszczając nawet do myśli, że po latach wojny pokój naprawdę jest możliwy. Tymczasem na odległej wyspie władanej przez starodawny ród Croitów budzi się z wiekowego snu pradawne zło. Dwie rodziny, dwie walki, jedno zło. Kto tym razem zwycięży w starciu?

Dave Rudden po raz drugi zapraszając do stworzonego przez siebie świata Rycerzy Pożyczonego Mroku w żadnym razie nie zwolnił tempa z poprzedniej części, dzięki czemu czytający mają możliwość nie tylko ponownego spotkania z ulubionymi bohaterami i wciągnięcia się w kolejną pasjonującą historię, ale również poznania nowych, nie mniej charakterystycznych postaci, które sprawiają, że jest nie tylko o wiele ciekawiej, ale przy tym również mroczniej. Uriel i Ambrel przypominają dwa anioły zemsty, dla których nie liczy się nic i nikt poza samym faktem jej dokonania. Skąd u dwóch młodych umysłów tak silne pragnienie vendetty? Mając Dziadka, który od najmłodszych lat robił im swoiste pranie mózgu trudno się dziwić, że oboje mają dość spaczone psychiki, ale czy faktycznie oboje? Pisarz w doskonały sposób pokazał, co fanatyczne oddanie sprawie potrafi zrobić z człowiekiem i jak ten fanatyzm potrafi wpłynąć na całe jego otocznie. Książka stricte fantastyczna, a przesłanie ma jak najbardziej rzeczywiste i aktualne.

Miłość, ach ta miłość – nastoletnia, całkiem niewinna i bardzo niedozwolona. Chociaż motyw jest jak najbardziej znany, to i w Wieczny Dwór wpasował się znakomicie. Pochodzący z dwóch różnych światów Mercy i Denizen połączeni wspólną przygodą i – no właśnie – czy chłopiec może myśleć o tym by kochać istotę niematerialną, która w dodatku pochodzi z rodu wrogiemu rodzajowi ludzkiemu? Oczywiście, że może myśleć – tylko myśleć.

Zakończenie może sugerować, że nie jest to ostatnie spotkanie z Wiecznym Dworem, który pod nowymi rządami (?) może podążyć w dwóch kierunkach. Wiadomo nie od dziś, że władza zmienia człowieka, ale czy zmieni także Tenebrysa i wcześniejsze zapewnienia o próbach nawiązania pokoju naprawdę będą możliwe?

Odpowiedzi na te pytania z pewnością będą zawarte w ostatnim tomie, więc trzeba uzbroić się w cierpliwość.

Link do mojej recenzji: https://www.bookhunter.pl/recenzja/2665/wieczny-dwor

Bycie nastolatkiem jest – według młodych ludzi – kłopotliwą i niekiedy bolesną sprawą. Oczywiście nie można tego bagatelizować i licytować się, kto ma ciężej, bo każdy wiek niesie ze sobą problemy większe i mniejsze. Dla młodzieży jest to trudność w porozumieniu się z rodzicami, chęć zaimponowania rówieśnikom, (co nie zawsze kończy się dobrze) czy pierwsze miłostki...