Druga część bardzo dobrej młodzieżówki „Kto wypuścił bogów” okazała się mniej zjadliwa w odbiorze. To, co początkowo wydawało się zabawne, w tej części zdecydowanie męczy i uwiera. Wyluzowani do granic możliwości bogowie nie mają już tej świeżości co w pierwszej części i stali się irytujący , a co za tym idzie wręcz nudni. Hermes ze swoim „hej ziom” i „joł, joł” denerwuje, Panna, której roztrzepanie i lekkie podejście do wszystkiego wraz z utratą boskiej kardii straciło cały swój urok, no i Zeus. Ten niestety jest tak samo beznadziejny jak w części pierwszej, ale wówczas byłam jeszcze w stanie mu to wybaczyć, teraz niestety już nie.
Na scenie pojawiło się też kilku nowych bohaterów, lub raczej to, co z nich pozostało. Mamy Herkulesa, który porzucił swoje bohaterstwo na rzecz organizowania eventów, Tezeusza, który spełnia się w roli szefa kuchni oraz Jazona, zaszytego w podupadającym studiu nagrań i komponującego dżingle reklamowe zamiast muzycznych hitów.
Nawet postrach uczniów szkoły w Brysmore, irytujący nauczyciel Boyle, nie jest w stanie wykrzesać z siebie nic nowego i dowcipnego, a szkoda, bo potencjał na tę postać był ogromny. Tanatos, główny antagonista Eliota, praktycznie nie funkcjonuje w tej części. Pojawia się zaledwie kilka razy, częściej jednak jako wspomnienie lub przedmiot rozmów naszych bohaterów. A taką był mocną kartą przetargową autorki. Dowcipny cięty język i czarny humor to były jego atuty i tego bardzo mi brakowało.
To samo Eliot. Wcześniej rezolutny i dowcipny chłopak stał się słabszą wersję samego siebie.
Czy przeczytam kolejną? Zapewne tak. Mam jednak cichą nadzieję, że autorka bardziej się postara.

Druga część bardzo dobrej młodzieżówki „Kto wypuścił bogów” okazała się mniej zjadliwa w odbiorze. To, co początkowo wydawało się zabawne, w tej części zdecydowanie męczy i uwiera. Wyluzowani do granic możliwości bogowie nie mają już tej świeżości co w pierwszej części i stali się irytujący , a co za tym idzie wręcz nudni. Hermes ze swoim „hej ziom” i „joł, joł”...