Czy można pisać o blokowiskach jak o fascynującym życiu bohatera powieści? Można i pokazała to Beata Chomątowska w „Betonii”. Nie jestem architektem, inżynierem czy budowlańcem, mimo tego temat blokowisk przedstawiony przez autorkę ogromnie mnie zainteresował. Pisze o historii „domów z betonu”, mówiąc nie tylko o budynkach, ale też o ludziach w nich mieszkających. Przedstawia polskie blokowiska z Krakowa czy Warszawy na tle tych światowych z Berlina czy Londynu.
Osiedla zaczęły być budowane by rozwiązać problem niedoboru mieszkań w Europie po II wojnie światowej. By odciążyć centra miast, rozlały się one na przedmieścia i obrzeża. Miały funkcjonować jak w pełni samowystaczalne miasta ze szkołą, przedszkolem, boiskami, ośrodkami zdrowia i sklepami, otoczone odpowiednią ilością terenów zielonych. „Kiedyś w stonowanych odcieniach bieli, szarości i kremu, potem ogarnięte pastelozą”. Dawniej ziemia obiecana a teraz znienawidzona betonowa dżungla?
O historii znanych europejskich osiedli, takich jak berlińskie Gropiusstadt rozsławione przez Christiane F. z „Dzieci z Dworca Zoo”, autorka pisze ciekawie, hipnotyzując nas swoją z pozoru szorstką i szaroburą opowieścią. Wnikliwie zagłębia się w fachowe szczegóły, zdradza sztuczki projektowe, a opowieść okrasza zabawnymi anegdotami.
Jedna z przybliżonych nam postaci w ksiażce, Natalia obecnie mieszkająca w berlińskim blokowisku, ale wychowana w warszawskiej kamienicy, zawsze tego blokowego mikroświata zazdrościła rówieśnikom. Ja też zazdrościłam, a gdy jako 22 latka przeprowadziłam się z kamienicy do bloku, choć nie z wielkiej płyty, odczuwałam męczącą klaustrofobię niskiego sufitu i niewielkich pomieszczeń. Po kilku latach mieszkania na betonowym osiedlu, znowu zdecydowałam się na blok i teraz czekam aż z ziemi wyrośnie moje czwarte piętro, otoczone blokowiskiem z lat 70-tych.

Czy można pisać o blokowiskach jak o fascynującym życiu bohatera powieści? Można i pokazała to Beata Chomątowska w „Betonii”. Nie jestem architektem, inżynierem czy budowlańcem, mimo tego temat blokowisk przedstawiony przez autorkę ogromnie mnie zainteresował. Pisze o historii „domów z betonu”, mówiąc nie tylko o budynkach, ale też o ludziach w nich mieszkających....