Nieco mroczna, ale zachwycająco piękna w swojej wymowie książka „O tym można rozmawiać tylko z królikami” to lektura z pozoru niewielka, jednak wymagająca od czytelnika uważności. Zyskująca przy każdym kolejnym czytaniu opowieść szuka z osobą z nią obcującą pewnego porozumienia, które leży w istocie gdzieś poza, a może ponad słowami – w rytmie słów, oddechu między nimi, na styku rozumienia werbalnego i obrazowego. Nieczęsto można spotkać w literaturze dziecięcej (choć w tym wypadku jest ona zdecydowanie dla czytelników do lat 105) dzieło tak wstrząsające, budzące w czytelniku wciąż nowe skojarzenia i refleksje.

Trzynastoletni narrator tka swoją opowieść, posługując się językiem konkretnym (fakty) i poetyckim (refleksje). Jego dość lapidarne wypowiedzi, rozmieszczone na kartce tak, że zajmują kilka linijek, wydają się wypływać z długich chwil namysłu i ciszy. Ze słowami zaskakująco współbrzmią ilustracje, które rzadko pełnią funkcję ilustracyjną, przeważnie bowiem stanowią ironiczny komentarz lub zupełnie zmieniają narzucający się sens przeczytanych zdań. Każde przewrócenie kartki konfrontuje nas z ujawniającym się na kolejnych stronach odmiennym ładunkiem emocjonalnym tekstu. Opowieść przyspiesza i gdy już z niepokojem oczekujemy smutnego finału, otrzymujemy zaskakująco optymistyczny koniec, transcendentny w swojej wymowie, można by nawet powiedzieć: szczęśliwy.

Książka porusza temat wrażliwości, odmienności, poczucia nieprzystawania do innych ludzi. Każdy czytelnik może wyobrazić sobie tę odmienność jako coś własnego, bliskiego właśnie jemu: wysoką wrażliwość, przewlekłą chorobę, zaburzenie rozwoju, niepełnosprawność, nadwrażliwość jakiegoś zmysłu lub coś jeszcze innego. Anna Höglund pisze również o poszukiwaniu siebie, swojej tożsamości, lecz także podkreśla potrzebę relacji i bycia z innymi. Przeczytamy w jej dziele o potrzebie samotności, ale i o pragnieniu bliskości, czasem bardzo idealizowanej. Oczyma wrażliwego i refleksyjnego nastolatka popatrzymy na świat i ludzi, a przy tym zajrzymy do jego wewnętrznego ja. W przemyślany sposób autorka słowem i obrazem pokazuje bowiem swojego bohatera w sytuacji samotności, pozornej bliskości (rodzice), odgrywaniu roli (rówieśnicy) oraz prawdziwej bliskości (dziadek). Jednak pełnię bycia sobą ujawni bohater dopiero na koniec, w zaskakującym połączeniu ze światem...

Wydawnictwo Zakamarki tym razem zaskoczyło nas książką bardzo różną od tych, do których nas przyzwyczaiło. Doskonały był pomysł dołączenia do woluminu szarej rozkładanki z wypisanymi najważniejszymi zdaniami z książki, która dopełnia przesłanie książki. Pięknie wydany tom przyniesie wiele satysfakcji czytelnikowi w każdym wieku, a może nawet dotknie człowieczeństwa w każdym z nas, bez względu na cechy osoby czytającej: wiek, płeć, wzrost, wagę i inne mierniki naszej obecności na Ziemi. Jej przesłanie to bowiem coś, o czym można rozmawiać z innymi wrażliwcami, ale warto rozmawiać w ogóle ze wszystkimi – z odpowiednią wrażliwością.

Jowita Marzec