Sięgając po tę książkę, wyłuskując ją spośród innych tytułów na bibliotecznej półce, uśmiechałam się, pełna nadziei i lekko stęskniona za humorem Izabeli Sowy, który tak przypadł mi do gustu. Przeczytałam i trochę jednak mi zabrakło i tego humoru i pewnego nastroju... Najsłabsza książka, wg mnie, z cyklu owocowej serii I. Sowy. Jednak nie najsłabsza jaką czytałam.
Co mnie w niej urzekło? To uświadomienie sobie pod koniec lektury, że jeden z głównych bohaterów, jest jedynym z bohaterów, którego spotkałam już wcześniej, w "Cierpkości wiśni", czy "Herbatnikach z jagodami". Postacie owocowej serii przeplatają się ze sobą, co ma w sobie właśnie urok. W pewnym momencie człowiek uśmiecha się, jakby między literami odkrył znajomą, w jakiś sposób bliską twarz.
Czasy komuny nie są mi na tyle bliskie by podczas czytania popadać w refleksje nad własnymi dziejami, jedyne co mnie dotyczyło to wybuch elektrowni w Czarnobylu. Może komuś kto lata buntowniczej młodości przezywał w epoce komunizmu przypadnie bardziej do gustu? Ja wtedy rodziłam się dopiero... wiem o czym mowa, jednak prawie tego nie czuję. Jest sentyment, nie ma czucia.. jednak książkę można poczytać, do kubka herbaty czy lampki wina.

Sięgając po tę książkę, wyłuskując ją spośród innych tytułów na bibliotecznej półce, uśmiechałam się, pełna nadziei i lekko stęskniona za humorem Izabeli Sowy, który tak przypadł mi do gustu. Przeczytałam i trochę jednak mi zabrakło i tego humoru i pewnego nastroju... Najsłabsza książka, wg mnie, z cyklu owocowej serii I. Sowy. Jednak nie najsłabsza jaką czytałam.
Co mnie w...