Mam ochotę jak najszybciej pojechać na najbliższe lotnisko i polecieć pod sam dom Georga R.R. Martina. A gdy już znajdę się pod jego drzwiami, gdy On sam otworzy je przede mną, chwycę w dłonie jego szelki od spodni, zawieszę na nich swoje ciało i krzyknę płaczliwym, drżącym głosem: "DLACZEGO?".

Przyzwyczaiłam się już, że Martin uśmierca moje ulubione postacie. Zaczęło się od Eddara, potem był Robb, Khal Drogo, nawet śmierć Joffreya mnie zasmuciła. Ale gdy w tym tomie uśmiercił [tu wstawić imię, nie chcę spojlerować], myślałam, że serce mi pęknie. Ostatnie strony piątego tomu musiały spłynąć krwią.
Oczywiście, że idealne życie wśród ulubionych bohaterów w końcu stałoby się nudne, jednak wybijanie ich jak muchy nie jest fajne. Mam nadzieję, że Martin wymyśli jakiś sposób (cóż, ja już mam swoje podejrzenia, wierzę w to, że się ziszczą), żeby ożywić Uśmierconego Ulubieńca wielu czytelników.
Panie, Panie, tak nie można! - mam ochotę krzyczeć.

Gdy już przebrnęłam przez najcięższy i najbardziej przykry element "Tańca ze smokami" muszę napisać, że ten tom wciąż nie dał rady pobić na głowę "Nawałnicy mieczy", która jest najlepszą, najbardziej wciągającą i trzymającą w napięciu częścią "Pieśni Lodu i Ognia". Mimo wszystko, po nieco słabszej "Uczcie dla wron", Martin znowu wraca do bardzo dobrej formy, a kolejna cześć "Pieśni Lodu i Ognia" jest tylko tego potwierdzeniem.
Pomimo tego, że w "Tańcu..." brakowało mi postaci Sansy, Brana, Młodego Gryfa i chociażby wspomnienia o żyjącej nowym, ciemnym i krwawym życiem Catelyn Stark, część tą pochłonęłam szybko, z nieukrywaną rozpaczą, że długo będę musiała czekać na kolejny tom.

W części II "Tańca ze smokami" przez większość czasu czytelnicy egzystują wraz z młodą Daenerys, obserwując, co dzieje się na drugim końcu świata. Spiski, śmierć, spiski i jeszcze raz śmierć, zatrute przysmaki, niebiesko-brody kochanek, niepewnym mąż, nasz Ukochany Karzeł jeżdżący na prosiaku oraz smoki - dużo spragnionych krwi smoków.

W Westeros nieco spokojniej, jednak i tak nieźle. Podoba mi się obrót spraw jeżeli chodzi o Carsei, należy jej się. Brakowało mi w tym tomie jej brata bliźniaka i Brzydkiej Niewiasty, o których Martin wspomniał zaledwie w jednym rozdziale.

Rozdziały z Aryą pozwoliły mi oderwać się na chwilę od wojny o tron i skupić na małej postaci tej dziewczynki. Rośnie z niej niezłe ziółko. Jestem ciekawa, czy wyrośnie na młodą "adeptkę", która będzie uśmiercać dla Swego Boga, czy cały czas, gdzieś w głębi duszy, dzięki jej modlitwie, uda się jej pozostać Starkówną.

A Winterfell, strasznie. Mam nadzieję, że w końcu losy miejsca do którego (pomimo śniegu, zimna i szarości) czuję największą sympatię, w końcu się zmienią. Bękart, który rezyduje w ukochanej posiadłości jest NAJGORSZĄ postacią, jaką mógł Martin wykreować. Życzę mu długiej i bolesnej śmierci w kolejnych tomach.

Theona, podszywanej córki Starka i Ashy mi żal. Stannisa też. Właściwie nie wiem co autor z nimi zrobił. Jest sugestia, jest żal i smutek. Mam nadzieję, że to wszystko okaże się wielką zmyłką i znowu ich spotkam w kolejnych częściach. Cóż, nadzieja umiera ostatnia, przekonam się, gdy do księgarni trafi kolejny tom.


Podsumowując.
Emocji wiele, krwi jeszcze więcej. Książka czekała na przeczytanie jej od lutego. Przeleżała na półce pół roku, ponieważ widziałam, że długo będę musiała czekać na kolejny tom. Ale stało się. "Taniec ze smokami Część II" już za mną.
Nie chcę rzucać groźbami, ale jeżeli losy bohaterów (żywych i martwych) się nie odmienią, a ludzie Siedmiu Królestw nie przestaną spiskować, zamiast ruszyć do walki, lecę do Martina sprać mu tyłek!

Mam ochotę jak najszybciej pojechać na najbliższe lotnisko i polecieć pod sam dom Georga R.R. Martina. A gdy już znajdę się pod jego drzwiami, gdy On sam otworzy je przede mną, chwycę w dłonie jego szelki od spodni, zawieszę na nich swoje ciało i krzyknę płaczliwym, drżącym głosem: "DLACZEGO?".

Przyzwyczaiłam się już, że Martin uśmierca moje ulubione postacie. Zaczęło się...