Chyba jestem przesycona książkami o naturze albo może sowy jakoś tak bardzo mnie nie kręcą (choć uważam, że są zjawiskowo piękne), bo przeczytałam bez żadnych ochów czy achów. Język autorki jest lekki, jej opowieści właściwie ciekawe, ale czegoś mi brakowało. Może zdjęć? Czarno białe szkice nie pozwalały wyobraźni pracować, a suche opisy zwierząt, których nigdy nie widziało się na oczy nie pomagały i w efekcie było ciężko do nich poczuć sentyment. Może przeszkadzała mi monotonia, bo właściwie każda wyprawa była bardzo podobna do poprzedniej, a wtórne, repetytywne opisy z każdym rozdziałem coraz bardziej mnie nudziły? A może to, że czułam się jak laik zabierany na profesjonalne ekspedycje i właściwie niewiele z nich wynoszący?

Każdy ma swoją pasją – dla niektórych będą to konie, dla niektórych wieloryby, a dla niektórych sowy i świetnie, że są prawdziwi zapaleńcy właściwie każdej żywej istoty na tej planecie i prowadzą badania, notatki i cykają fotki. No cóż, przekonałam się, że łażenie po lasach w poszukiwaniu sów nie byłoby szczytem moich marzeń i spełnienia zawodowych ambicji.

Przeczytałam bez zbytniej ekscytacji. Powiem tak: dla fanów sów lub wielbicieli tego typu książek.

Chyba jestem przesycona książkami o naturze albo może sowy jakoś tak bardzo mnie nie kręcą (choć uważam, że są zjawiskowo piękne), bo przeczytałam bez żadnych ochów czy achów. Język autorki jest lekki, jej opowieści właściwie ciekawe, ale czegoś mi brakowało. Może zdjęć? Czarno białe szkice nie pozwalały wyobraźni pracować, a suche opisy zwierząt, których nigdy nie...