"Nie oceniaj książki po okładce" - w tym przypadku, okładka jest największą zaletą o ile nie jedyną.
Sięgnęłam po "Twarze M.M." z ogromnym zapałam, na 68 stronie mój zapał niebezpiecznie zmalał, a stało się tak za sprawą zdania "(...)To element powszechnego, typowego dla postmodernizmu dążenia do intertekstualności, która podważa realizm filmów i stanowi żart z ich statusu hollywoodzkiej produkcji." Zajrzałam na okładkę, czy nadal czytam o Marylin??!!Okazało się, że tak. Później nie było łatwiej: "(...)wykorzystuje Marylin jako podstawę psychoanalitycznego postmodernistycznego odczytania biografii jako formy literackiej naznaczonej symboliczną walką o falliczną władzę nad opisywanym obiektem". Jednego jestem pewna, pani Churchwel ma słabość do "apokryfu" i "postmodernizmu" bo słowa te pojawiają się równie często jak nazwisko Monroe...
Książka liczy ponad 400 stron, nie pytajcie mnie dlaczego ją doczytałam. Może liczyłam, że jednak na którejś ze stron będzie coś, co mnie zaintryguje, zaciekawi, zmusi do zastanowienia...?
I tak dotarłam na stronę 400...a tam: "Stworzenie Marylin będzie utożsamiane z analnym gwałtem, jej zniszczenie zaś - z podaniem lekarstwa przez odbyt: tak czy inaczej, tyłek Monroe pozostaje w centrum wydarzeń".
Przepraszam, że przeczytałam tą książkę, ale Pani Churchwel powinna przeprosić, że ją napisała, bo o ile oczernia wszystkich biografów, tak w moim odczuciu, to właśnie ona skrzywdziła(wręcz rozbebeszyła) Marylin najbardziej. Smutne....

"Nie oceniaj książki po okładce" - w tym przypadku, okładka jest największą zaletą o ile nie jedyną.
Sięgnęłam po "Twarze M.M." z ogromnym zapałam, na 68 stronie mój zapał niebezpiecznie zmalał, a stało się tak za sprawą zdania "(...)To element powszechnego, typowego dla postmodernizmu dążenia do intertekstualności, która podważa realizm filmów i stanowi żart z ich statusu...