Nie znoszę książek, wręcz nie cierpię, gdzie każdy bohater jest piękny, przystojny, boski i najlepszy na świecie. O ile w "Intuicji" wydawało się to zupełnie znośne, tak tutaj, z przypływem nowych bohaterów i tych samych określeń w opisach (czytaj wyżej: piękne (oczy), (przystojny) anioł, boski (wygląd), to przewyższało jakąkolwiek szalę mdłości i perfekcyjności. Każdy wspaniały, każdy najprzystojniejszy i (tutaj zbliżam się do następnego punktu) każdy pragnie tylko i wyłącznie (oczywiście pięknej, bo bohater główny nie może być absolutnie przeciętny z wyglądu) Evie. Dookoła jest tyle (pięknych) anielic, ale każdy pragnie akurat tej jednej, irytującej i wręcz nie do wytrzymania dziewuchy. No tak. Raz odważna jak lew, która wydrapałaby oczy nawet czytelnikowi, jeśli tylko by potrafiła wyciągnąć paluchy zza stron, a raz tak płochliwa, że trzęsie się na dźwięk imienia swojego wroga. Ja się pytam, gdzie tu logika? Ta spirala kilku twarzy i nastrojów była jak kula u nogi w drodze do przyjemnego czytania książki.
Tak na marginesie muszę napisać natomiast, że obdarzyłam wielką sympatią Anyę. Czemu to ona nie mogła być główną bohaterką? Będę trzymać kciuki za większość takich bohaterów w dziełach.

Nie znoszę książek, wręcz nie cierpię, gdzie każdy bohater jest piękny, przystojny, boski i najlepszy na świecie. O ile w "Intuicji" wydawało się to zupełnie znośne, tak tutaj, z przypływem nowych bohaterów i tych samych określeń w opisach (czytaj wyżej: piękne (oczy), (przystojny) anioł, boski (wygląd), to przewyższało jakąkolwiek szalę mdłości i perfekcyjności. Każdy...