Poskarżę się Wam. Ja mam problem ze Stefanem Chwinem. Napisze mi taki o sukniach szeleszczących jak letni deszcz i moje myśli wędrują gdzieś w ten szelest, w delikatność jedwabiu i ciepłe krople. Pisze o zamieszaniu w sercu, że sam już nie wie, gdzie droga, gdzie manowce, gdzie światło, gdzie cień, a myśl moja po tych manowcach zaraz gna, to wyjdzie na to światło, to się w cieniu schowa i bawi się tak długo, zanim znów pozwoli mi zerknąć na następne słowa. Ale z tymi następnymi znowu bawi się i ogląda je, smakuje, jakby to był wiersz złożony z kilku wersów, a nie powieść na ponad trzysta stron. Dlatego czytam Chwina przeraźliwie długo. I on pewnie chciałby bym dostrzegła tam jakieś metafizyczne treści, jakąś mitologizację rzeczywistości, a jak ja mam to zrobić, kiedy świat mi się rozpada na takie drobne maźnięcia poetyckim pędzlem? A może nie? Może chodzi tu tylko o fascynację? Fascynująca jest panna Esther i kto się z nią spotka, także czytelnik, tej fascynacji ulega. Chciałby wiedzieć o niej wszystko, a nie dowie się niczego i odejdzie od ostatniej kartki tej powieści z niedosytem tym większym, że cały świat tam jest naznaczony niewiadomą. Tak jak nasz.

Poskarżę się Wam. Ja mam problem ze Stefanem Chwinem. Napisze mi taki o sukniach szeleszczących jak letni deszcz i moje myśli wędrują gdzieś w ten szelest, w delikatność jedwabiu i ciepłe krople. Pisze o zamieszaniu w sercu, że sam już nie wie, gdzie droga, gdzie manowce, gdzie światło, gdzie cień, a myśl moja po tych manowcach zaraz gna, to wyjdzie na to światło, to się w...