Zaczynając od okładki to... to podobają mi się coraz mniej. Nie wiem, ale te osoby mnie jakoś odrzucając. Patrzą takimi cielęcymi oczami, że to bardziej służy do odpychania niż przyciągania. No ale, ty razem nie patrzyłam na okładkę. Nie patrzyłam tez na opis. Chciałam poznać zawartość, by móc stwierdzić, o tak! J.Daniels w końcu mnie zainteresowała!... No, na myśleniu się skończyło. Idźmy dalej.
Czcionka jest duża, odstępy między wersami i marginesy zostały zachowane, literówek jakoś nie wypatrzyłam. Jest to chyba jak narazie najkrótsza część, ma niecałe dwieście stron.
Książka posiada skrzydełka, co jest dla niej dobre, ponieważ chroni ją przed zagięciami etc. Na jednym z nich przeczytamy standardowo fragment powieści i słów kilka o autorce.

Właśnie, J.Daniels. Ręce mi opadły i to dosłownie. Trzeci tom, o Beth i Reedzie naprawdę mi się spodobał, sprawiał wrażenie całkiem niezłej historii na tle pozostałych tomów. Ale gdy zaczęłam czytać Nasze miejsce na ziemi, wiedziałam już, że o kolejnych podobnych do poprzedniej części książek nie przeczytam. Może i pióro autorki jest lekkie, przyjemne, czyta się zdecydowanie szybko, ale nic poza tym. Jak wleci do głowy, tak szybko wyleci. Zero emocji - czyli czegoś, za co pisarka mogłaby uzyskać w moich oczach wiele pozytywnych słów. A w tym przypadku, nie padnie ich zbyt wiele.
Także niestety zawiodłam się sięgając po ten tom, naprawdę... Chyba najbardziej tym razem.

Ben i Mia, to nasi bohaterowie z pierwszego tomu. O ile jeszcze wtedy byli nawet znośni, teraz zachowywali się jak jakieś dzieci. Gorzej od swoich dzieci. Wnerwiali mnie swoim zachowaniem i ledwo znosiłam ich obecność przez całość lektury. Normalnie... Nic, tylko wywalić tę książkę przez okno - myślałam. Nie, ta część jest ogóle bez sensu. Nie dla bohaterów, nie wiem, wydawało mi się, że wcześniej byli mądrzejsi.

Emocje? Oprócz irytacji i wnerwienia to nic tu innego nie czułam.

Cała recenzja na blogu

Zaczynając od okładki to... to podobają mi się coraz mniej. Nie wiem, ale te osoby mnie jakoś odrzucając. Patrzą takimi cielęcymi oczami, że to bardziej służy do odpychania niż przyciągania. No ale, ty razem nie patrzyłam na okładkę. Nie patrzyłam tez na opis. Chciałam poznać zawartość, by móc stwierdzić, o tak! J.Daniels w końcu mnie zainteresowała!... No, na myśleniu się...