Siedzę, myślę i w głowie pustka. Cóż, nie mam wyjścia i chyba muszę zacytować klasyka: "ciemność, widzę ciemność". Tak właśnie się czuję po lekturze "Powiem Ci coś" Piotra Adamczyka.

Zdarzają się czasami takie książki, filmy czy inne przejawy sztuki wyższej które depczą moją pewność siebie i przekonanie że jestem w miarę inteligentną osobą. Ja tej książki nie zrozumiałam. Nie wiem o czym była ta historia i co autor miał na myśli oddając tę książkę w ręce czytelnika.
Przedziwny to twór literacki. Książka w książce przeplatana "złotymi myślami" i sentencjami zdobiącymi takie portale jak chociażby zszywka.pl.
Trochę tu sensacji bo mamy policjantkę marzącą o pracy w międzynarodowych strukturach policyjnych która praktycznie sama (!?) rozpracowuję siatkę handlarzy żywym towarem. Trochę romansu bazującego na schemacie: dojrzały mężczyzna i młodziutka dziewczyny czyli nie spodziewaj się czytelniku raczej happy endu. Oraz parę refleksji na temat przekraczania granic w sztuce.
A że ja na sztuce współczesnej się nie znam (nie pociąga mnie, nie intryguje, nie wywołuje pozytywnych emocji) to nie potrafiłam z tych wszystkich obrazków ułożyć spójnej całości.

Przyciśnięta do muru powiedziałabym że to historia miłośna ale i ona specjalnie nie wzrusza. Mężczyzna przechodzący kryzys wieku średniego i młoda dziewczyna dopiero w to życie wchodząca. Ten związek jest jednak pretekstem do podzielenia się z czytelnikiem prawdami objawionymi o miłości, kobietach z Wenus i mężczyznach z Marsa.

Ta książka mnie pokonała i choć doczytałam ją do końca to chyba nie było warto.

Siedzę, myślę i w głowie pustka. Cóż, nie mam wyjścia i chyba muszę zacytować klasyka: "ciemność, widzę ciemność". Tak właśnie się czuję po lekturze "Powiem Ci coś" Piotra Adamczyka.

Zdarzają się czasami takie książki, filmy czy inne przejawy sztuki wyższej które depczą moją pewność siebie i przekonanie że jestem w miarę inteligentną osobą. Ja tej książki nie zrozumiałam....