W czasach, kiedy autorzy produkują masowo książki koniecznie zawierające w tytule słowo „dziewczyna”, Michael Robotham wpada na pomysł aby swój tytuł pozbawić jednak popularnego słowa, które jest znacznie nadużywane przez pisarzy, wydawnictwa czy tam tłumaczy. Pisarz „zatrudnia” jedynie Stephena Kinga, który na okładce jego książki wyraża swoje pozytywne zdanie na jej temat. To zbyt mało aby książka odniosła medialny sukces i pojawiała się wszędzie, gdzie tylko człowiek odwróci swój wzrok. Jednak wystarcza, aby czytelnicy, którzy wpadli na nią, czy to przypadkiem, czy choćby jako fani autora, dali jej pozytywne oceny i opinie. Swoją drogą, zastanawiam się czy osoby, które na okładkach sygnują daną pozycję swoim nazwiskiem, choć raz trzymały ją w rękach?

Choć doświadczony wcześniejszymi akcjami reklamowymi „rewelacyjnych thrillewrów”, staram się nie wpadać w marketingowe pułapki, to przyznać się muszę, że w przypadku Raju… zdecydowałem się na tę lekturę głownie za sprawą samych pozytywnych recenzji, które odnalazłem na tym portalu książkowym. W prawdzie zbyt wielu czytelników nie oddało się lekturze tej książki, jednak Ci, którzy tego dokonali, byli wyłącznie z niej zadowoleni.

Niestety, w trakcie lektury okazało się, że Michael Robotham nie wymyślił niczego nowego, czego nie można było doświadczyć w nudnych powieściach typu „Dziewczyna z pociągu”, „Dziewczyny, które zabiły Chloe" albo „Za zamkniętemu drzwiami”. (książka także nie zawierająca słowa „dziewczyny” – co nie oznacza, że nie jest nudna)

Akcja powieści, tak do połowy książki wlecze się niemiłosiernie, poznajemy dwie bohaterki, które są zarazem narratorami. Obie ciężarne, oczekują na poród i obie jak się okazuje mają tajemnice. Jedna z nich, trochę bardziej mroczne. Śledzimy ich życie codzienne, kłopoty i chwile szczęścia, które niekiedy także pojawiają się w ich skomplikowanych życiorysach. Mniej więcej po połowie tekstu, akcja przyspiesza, jednak nie jest to żaden thrillerowy rollercoaster. Tutaj nie uświadczymy szybkiej i zapierającej dech w piersiach akcji. To książka, która bardziej skupia się na bohaterach, ich psychologicznych portretach. Niestety, choć Robotham się stara, te jednak też nie wypadają zbyt korzystnie. Obie bohaterki są zbyt zwykłe, aby mogły zapaść czytelnikowi w pamięć. Zero w nich emocji, wydarzenia, które rozgrywają się w na kartach powieści, wydają się nie robić na nich zbytniego wrażenia, choć powinny w sumie bardzo mocno obciążyć ludzką psychikę. Do mnie to całkowicie nie przemawia. Jest w miarę angażująco, lekko emocjonująco, jednak nie na tyle, aby nazwać ten tyły hitem. O nie! To przeciętniak, których obecnie produkuje się na skalę masową.

I znowu zastanawiam się czy ze mną jest coś nie tak, bo ponownie nie daję się porwać fali, z którą płyną inni czytelnicy? Czy nie mam zbyt wygórowanych wymagań? Tłumaczę sobie to ty, że dzisiejszy czytelnik zachwyca się także o wiele gorszym badziewiem. No ale przecież z gustami się nie dyskutuje. Trzeba po prostu wzmocnić czujność i zastosować inne kryteria w trakcie doboru lektur.

Ocena: 3+/6

W czasach, kiedy autorzy produkują masowo książki koniecznie zawierające w tytule słowo „dziewczyna”, Michael Robotham wpada na pomysł aby swój tytuł pozbawić jednak popularnego słowa, które jest znacznie nadużywane przez pisarzy, wydawnictwa czy tam tłumaczy. Pisarz „zatrudnia” jedynie Stephena Kinga, który na okładce jego książki wyraża swoje pozytywne zdanie na jej...