Historia pary współczesnych mazowieckich twórców ludowych – rzeźbiarzy, spisana przez ich syna jest punktem wyjścia do rozważań na temat tego, czym jest dzisiaj „sztuka ludowa” i kim jest jej twórca.

Fragment recenzji:

Autor, opisując historię swych najbliższych, matki i szczególnie ojca, artysty rzeźbiarza ludowego, (...) zadaje jednocześnie pytania generalne – antropologiczne: czym jest dziś „sztuka ludowa” i kim jest dziś „artysta ludowy”? Szukając odpowiedzi na tak postawione pytanie, dochodzi do wniosku, że rzeczywista sztuka ludowa odzwierciedlała świadomość ludową, zawierała w figuratywnych często symbolach bogatą i konkretną treść – przekaz odbierany przez „swoich”. (...) Niestety, ta funkcja sztuki ludowej dawno przeszła do historii. Dziś na plan pierwszy wysuwa się konieczność dogodzenia turystycznej potrzebie. To przypadkowy turysta, potencjalny nabywca dzieła, swoim gustem i wyobrażeniem o regionie narzuca w dużej mierze formę i treść ludowej rzeźby wychodzącej spod dłuta ludowego artysty. A jednak, zdaniem autora, właśnie tytułowy mazowiecki rzeźbiarz i jego artystyczne działa zdają się świadczyć o faktycznym istnieniu (...) „neoludowych” artystów, autentycznych, łączących głęboką wiedzę o regionie i jego tradycji ze znajomością współczesnego świata, nauki antropologicznej, socjologii czy kulturoznawstwa. Wykształcony artysta ludowy – to ma przyszłość!

prof. Jan Żaryn