Autorka we „Wstydzie” obrazuje gamę odczuć i problemów, z jakimi boryka się niejeden człowiek. Robi to językiem magicznym, wprowadzającym w stan, gdzie dzieciństwo miesza się z dorosłością. Gdzie na swej drodze napotyka się małe zwierzęce trupy, imaginuje się piersi jak woreczki do gimnastyki wypełnione grochem i brak smutku, co "jak jakiś wir wciąga i zasysa". Iga Zakrzewska-Morawek uwodzi słodko-gorzkim, a przy tym zmysłowym językiem, przedstawiając ciężar losów ludzkich w sposób prawie lekki i niemal groteskowy... Słowa dobierane są wyraziście i mocno.
Konstrukcja „Wstydu” wydawać się może chaotyczna i niejasna. Ale czy nie takie właśnie jest samo uczucie wstydu? Przepełnione niejasnością, poczuciem niedopasowania i napięciem, od których w pierwszej chwili chciałoby się uciec? Z uważnej lektury tych 125 pozornie niezwiązanych ze sobą rozdziałów wyłaniają się stopniowo mocne obrazy. Dochodzi tu do głosu niezwykła wrażliwość autorki, która w sposób osobliwy ukazuje mechanizmy ludzkiej psychiki z całą jej emocjonalnością. Psychiki uwikłanej w codzienność wypełnioną traumami, lękami, słabościami i defektami wpisanymi w kondycję człowieka.
Warto czytać powoli i uważnie, a nawet podejść do całości drugi raz, by obraz nie pozostawał nie do końca zrozumianym obrazkiem. Kto podejmie wyzwanie, nie będzie się wstydził. Momentami bolesna i trudna lektura. Z którą zdecydowanie warto się zmierzyć.

Autorka we „Wstydzie” obrazuje gamę odczuć i problemów, z jakimi boryka się niejeden człowiek. Robi to językiem magicznym, wprowadzającym w stan, gdzie dzieciństwo miesza się z dorosłością. Gdzie na swej drodze napotyka się małe zwierzęce trupy, imaginuje się piersi jak woreczki do gimnastyki wypełnione grochem i brak smutku, co "jak jakiś wir wciąga i zasysa". Iga...