„Bikini” Janusza Leona Wiśniewskiego ma tyluż zwolenników, co przeciwników. Nie zamierzam jednak dyskutować ani z jednymi, ani z drugimi. Chcę tylko powiedzieć, że jakiekolwiek byłyby opinie na temat tej powieści, to ja po tylu latach pamiętam cudowną scenę, zupełnie niepasującą do przedstawianych przez autora okrucieństw wojny. Stanowi taki dysonans do podejmowanej problematyki, że trudno przejść obok niej obojętnie, mimowolnie wywołuje dreszcze i ściska za serce.
Fragment, który chciałabym przytoczyć, jest bardzo poetycki, choć sceneria wokół iście prozaiczna. W lutym 1945 roku podczas bombardowania Drezna dwoje młodych ludzi ukrywa się w piwnicy. Tak naprawdę mieszkają w grobowcu i mają tylko jeden cel: przetrwać.
„Powoli podszedł do czegoś, co przypominało ołtarzyk. Na kawałku nagrobnej, marmurowej płyty podpartej dwoma pieńkami leżały skrzypce i smyczek. Wziął je do rąk i zaczął grać. Widziała tylko jego sylwetkę. Nie mogła dojrzeć w ciemności twarzy, jedynie zarysy ruchów jego ręki i tylko wtedy, gdy mocniej wychylał się ze skrzypcami do przodu i na krótką chwilę pojawiał się w poświacie płomieni
świec. Podeszła do żyrandola. Usiadła na ziemi. Chciała, aby ją widział. Miał ją widzieć! Miał dokładnie widzieć, co się teraz z nią dzieje! Gryząc palce, wpatrywała się w miejsce, w którym stał, i słuchała. I to było najważniejsze. Jak w jakimś surrealistycznym śnie odbywającym się na jawie, tutaj, w grobowcu, pod powierzchnią ziemi nieistniejącego Drezna, ktoś grał dla niej koncert. To było teraz najważniejsze. Tylko to. Ta muzyka, to uroczyste uniesienie i to wzruszenie, które przeżywała. Można im odebrać młodość, można okraść ich z wolności, można nakazać im dorośleć przed czasem i na rozkaz umierać, ale najważniejszego – przeżyć – odebrać im nie sposób. Bo nikt nie wie – na szczęście – kiedy i dlaczego wydarzy się to najważniejsze. A teraz się to wydarzało. Nie przerywając grania, powoli zbliżył się do niej. Rozpoznała jeden z wiedeńskich walców Straussa. Wstała. Objęła go i zaczęli tańczyć. Wosk ze świec kapał na ich włosy, a on szaleńczo grał. Tańczyli wtuleni w siebie i czuła się jak podczas swojego pierwszego balu. Cała sala wirowała wokół niej. I czaszki, i trumny, i płomienie świec, i jego twarz, i jego skrzypce.”

„Bikini” Janusza Leona Wiśniewskiego ma tyluż zwolenników, co przeciwników. Nie zamierzam jednak dyskutować ani z jednymi, ani z drugimi. Chcę tylko powiedzieć, że jakiekolwiek byłyby opinie na temat tej powieści, to ja po tylu latach pamiętam cudowną scenę, zupełnie niepasującą do przedstawianych przez autora okrucieństw wojny. Stanowi taki dysonans do podejmowanej...