Trudno wyobrazić sobie ciekawszy i bardziej wyczerpujący dokument o tym, jak rodził się, rósł w siłę i zanikał ruch punkowy. Przy czym już same gatunkowe ramy mogą budzić wątpliwości. Termin dziś automatycznie utożsamiany z Wielką Brytanią i Sex Pistols, swoje źródła ma raczej w niezależnym światku radykalnej nowojorskiej subkultury lat 60. i 70. Historia takich twórców jak Ramones, MC5, The Velvet Undergroud czy Patti Smith tworzy podwaliny pod cały kontrkulturowy ruch, w którym to Nowy Jork wydaje się centrum i motorem większości zmian.

To nie jest laurka, a raczej gorzka, bolesna i naturalistyczna opowieść o tym jak naprawdę było. Opowieść najbardziej wiarygodna, bo sklecona ze szczerych do bólu wywiadów z uczestnikami tych kulturowych przemian.

Trudno wyobrazić sobie ciekawszy i bardziej wyczerpujący dokument o tym, jak rodził się, rósł w siłę i zanikał ruch punkowy. Przy czym już same gatunkowe ramy mogą budzić wątpliwości. Termin dziś automatycznie utożsamiany z Wielką Brytanią i Sex Pistols, swoje źródła ma raczej w niezależnym światku radykalnej nowojorskiej subkultury lat 60. i 70. Historia takich twórców jak...

„Please kill me. Punkowa historia punka” to pasjonująca opowieść o ludziach zaangażowanych w punkową rewoltę. Dziennikarz Legs McNeil oraz poetka Gillian McCain wykonali imponującą pracę - opowiedzieli o tym fenomenie poprzez montaż wywiadów i wypowiedzi bohaterów bezpośrednio zaangażowanych w opisane wydarzenia. O tym co się działo i jak to widzieli opowiadają muzycy, managerowie, artyści i groupies. Są tu właściwie wszyscy którzy odegrali jakąś rolę w punku lat 60 i 70-tych lub po prostu o niego się otarli: Warhol, Bowie, Lou Reed, Patti Smith, Wayne Kramer, Iggy Pop, Richard Hell, The Ramones, Ron Asheton, Danny Fields, Bebe Buell, Sable Starr i wielu innych.
600 stron narracyjnej historii mówionej w najlepszym wydaniu.

https://www.instagram.com/p/CMooKv_hStE/

„Please kill me. Punkowa historia punka” to pasjonująca opowieść o ludziach zaangażowanych w punkową rewoltę. Dziennikarz Legs McNeil oraz poetka Gillian McCain wykonali imponującą pracę - opowiedzieli o tym fenomenie poprzez montaż wywiadów i wypowiedzi bohaterów bezpośrednio zaangażowanych w opisane wydarzenia. O tym co się działo i jak to widzieli opowiadają muzycy,...

"Please kill me. Punkowa historia punka"
Opis od wydawnictwa:
Na przełomie lat 60.i 70. XX wieku przez społeczeństwo Stanów Zjednoczonych przeszło tornado zmian. Zamieszki w Detroit, wojna w Wietnamie, hasła make love not war czy flower power podczas hipisowskich wieców, panoszące się rasizm, homofobia i szowinizm. Odpowiedź Nowego Jorku na wszystko, co działo się w tych latach, mogła być tylko jedna – awangardowa, wulgarna, pozbawiona zasad i zdrowego rozsądku. Punk. Jedna z najważniejszych subkultur w historii, która wywarła ogromny wpływ na modę, kulturę i sztukę, choć paradoksalnie jej u podstaw leżała jedynie kontestacja rzeczywistości bez politycznego zaangażowania.
Kultowa książka Legsa McNeila (założyciela pisma „Punk”) oraz Gillian McCain to pierwszy i jedyny tak obszerny zapis historii punka w Stanach Zjednoczonych, przedstawiony w absolutnie nowatorskiej formie. Wypowiedzi najważniejszych postaci nowojorskiej sceny – od Andy’ego Warhola i protopunkowych MC5, The Stooges czy Velvet Underground, przez awangardowy teatr queerowy, bywalców CBGB, Patti Smith, Richarda Hella i New York Dolls, aż po schyłkowy okres lat 70., świadków słynnej historii Sida i Nancy czy odchodzących ze sceny ojców założycieli, bez cenzury wprowadzają nas w pełne seksu, narkotyków i rock’n’rolla sale zadymionych klubów i ciasnych nowojorskich mieszkań.
Recenzja:
O rany, nie spodziewałam się tego, że tak mi się spodoba! To moja pierwsza książka, serii amerykańskiej i na pewno nie ostatnia. "Please kill me punktowa historia punka" to historia o jednej z najważniejszych subkultur w historii Stanów Zjednoczonych. Cała książka jest naprawdę wspaniała, świetnie się ją czyta przez jej formę, czyli wywiad. Nie wiedziałam nic o The Velvet Underground, Iggy'm Poppie i innych muzykach z tej książki, to było dla mnie totalnie nowe doświadczenie. Przytłoczył mnie smutek tej książki, jest tu dużo śmierci znanych muzyków, narkotyków, alkoholu, prostytutek. Nie jest zupełnie tak jak się wydaje, że bycie rock'n'rolowcem wiąże się tylko z pieniędzmi, prestiżem, narkotykami i imprezami. Jest tutaj też opisana ciemna strona bycia muzykiem czyli rywalizacja, kłótnie, rozpady związków i zespołów. Motto tej książki to przysłowie "nie wszystko złoto co się świeci". Bycie muzykiem to nie tylko cukierkowe i miłe rzeczy jak spotkania z fanami i zarabianie pieniędzy. To też konflikty, rywalizacja i nawet zamachy na życie muzyków opisanych w książce.
Został tu świetnie odwzorowany klimat lat 60 i 70. Autorzy wykonali naprawdę kawał dobrej roboty pisząc te książkę. Nie polecam jej osobom, które są wrażliwe na alkoholizm i narkotyki. Nie polecam jej też osobom poniżej 14 lat, bo niektóre sceny są naprawdę brutalne. Ta historia długo ze mną zostanie, była naprawdę świetna. Ta pozycja wbiła mnie w fotel a to jest zdecydowanie oznaką dobrej lektury. "Please kill me. Punkowa historia punka" to książka dla fanów punka i osób, które interesuje ten temat. Sięgnijcie po tę książkę i cofnijcie się do Nowego Jorku z lat 60 i 70 tylko zapijcie pasy, bo ta książka to jazda bez trzymanki! 8 / 10 ⭐

"Please kill me. Punkowa historia punka"
Opis od wydawnictwa:
Na przełomie lat 60.i 70. XX wieku przez społeczeństwo Stanów Zjednoczonych przeszło tornado zmian. Zamieszki w Detroit, wojna w Wietnamie, hasła make love not war czy flower power podczas hipisowskich wieców, panoszące się rasizm, homofobia i szowinizm. Odpowiedź Nowego Jorku na wszystko, co działo się w tych...

Podobny do użytego w tej książce sposobu narracji napotkałem ostatnio w "Jedyne samolot na niebie" przy czym wypowiedzi ofiar, świadków, pracowników służb itd. na temat 9/11 budowały napięcie, tu niestety nużą.
Ciąg różnych postaci, muzyków, dziwek, dealerów, managerów itp. opowiada historie w których główni bohaterowie to "hera, koka, hasz, lsd, krew, pot, sperma i łzy", a do tego kopulacja w przeróżnych konfiguracjach. I tak przez 600 stron. Dodatkowym utrudnieniem jest brak informacji na bieżąco "who is who", latanie na sam koniec ksiązki po każdej wypowiedzi jest męczące.
Przerażająco smutna historia towarzystwa które chciało ruszyć z posad bryłę świata, a potrafiło jedynie zaćpać się na śmierć.
P.s Fragment z Sidem wciągającym wodę z kibla do pompki to jedna z najobrzydliwszych rzeczy jakie w życiu przeczytałem.

Podobny do użytego w tej książce sposobu narracji napotkałem ostatnio w "Jedyne samolot na niebie" przy czym wypowiedzi ofiar, świadków, pracowników służb itd. na temat 9/11 budowały napięcie, tu niestety nużą.
Ciąg różnych postaci, muzyków, dziwek, dealerów, managerów itp. opowiada historie w których główni bohaterowie to "hera, koka, hasz, lsd, krew, pot, sperma i...

Najlepsza książka o historii muzyki, jaką czytałam. Forma narracyjnej historii mówionej daje niesamowitą możliwość wglądu w (do bólu) prawdziwe życie punkowej sceny lat 60-70. Wypowiedzi muzyków, producentów, przyjaciół, rodziny, prostytutek, groupies, drag queens, artystów. Wszystko łączy się w mieszankę, która ma swoje niepodrabialne flow. Oczywiście nie będzie równie fascynująca dla czytelnika, który nie jest fanem tej muzyki. Dla wielbicieli - pozycja obowiązkowa.

Najlepsza książka o historii muzyki, jaką czytałam. Forma narracyjnej historii mówionej daje niesamowitą możliwość wglądu w (do bólu) prawdziwe życie punkowej sceny lat 60-70. Wypowiedzi muzyków, producentów, przyjaciół, rodziny, prostytutek, groupies, drag queens, artystów. Wszystko łączy się w mieszankę, która ma swoje niepodrabialne flow. Oczywiście nie będzie równie...

Bardzo podobał mi się format historii mówionej. Sam temat jak i dobór postaci, z którymi przeprowadzono wywiady też na plus. Minusem jest niedoskonała korekta.

Bardzo podobał mi się format historii mówionej. Sam temat jak i dobór postaci, z którymi przeprowadzono wywiady też na plus. Minusem jest niedoskonała korekta.

Na początku byłam niezwykle zaciekawiona książką. Narracja przedstawiona w oryginalny sposób poprzez wywiady z członkami zespołu, ciekawy klimat, miejscamami nawet zabawana. Przez pierwsze 150 stron czułam się bardzo zaangażowana w historię i zżyłam się z bohaterami, potem było już gorzej... Książka strasznie się ciągnęła, a bohaterowie stali się jednowymiarowi i kierujący się zaledwie jedną motywacją. Nie wiem, może wtedy była właśnie taka specyfika tamtych czasów. Mimo wszystko uważam, że jest to tytuł warty przeczytania.

Na początku byłam niezwykle zaciekawiona książką. Narracja przedstawiona w oryginalny sposób poprzez wywiady z członkami zespołu, ciekawy klimat, miejscamami nawet zabawana. Przez pierwsze 150 stron czułam się bardzo zaangażowana w historię i zżyłam się z bohaterami, potem było już gorzej... Książka strasznie się ciągnęła, a bohaterowie stali się jednowymiarowi i kierujący...

Słucham punk rocka, ale raczej lat 90 (skate punk) niż Iggy'ego Popa, także początek był dla mnie dosć nudnawy, ale z czasem zaciekawił. Im dalej tym lepiej i nawet nie żałuje się, że takie to długie.

Słucham punk rocka, ale raczej lat 90 (skate punk) niż Iggy'ego Popa, także początek był dla mnie dosć nudnawy, ale z czasem zaciekawił. Im dalej tym lepiej i nawet nie żałuje się, że takie to długie.

Książka zasługuje na uwagę nie tylko ze względu na formę narracji (wywiady z członkami zespołów, rzadziej z osobami postronnymi),ale też na ujęcie w niej bez cienia romantyzmu osób, których nikt przeważnie nie zestawiał z estetyką i muzyką punkową.

Książka zasługuje na uwagę nie tylko ze względu na formę narracji (wywiady z członkami zespołów, rzadziej z osobami postronnymi),ale też na ujęcie w niej bez cienia romantyzmu osób, których nikt przeważnie nie zestawiał z estetyką i muzyką punkową.

To jest świetna książka. Powiedziałbym wręcz, że wyśmienita. Ze względu na formę i treść, choć zdecydowanie nie dla każdego. Nie wyobrażam sobie, bym mógł przeczytać coś podobnego na przykład o muzyce reggae, której nie znoszę.
Ponieważ jednak od dawna coś mówią mi nazwiska takie, jak Lou Reed, Iggy Pop, Patti Smith lub Sid Vicious, a brzmienie zespołów w rodzaju The Stooges, The Velvet Underground czy Television jest mi milsze niż cały współczesny pop i rock, z przyjemnością pochłonąłem szybko te ponad 600 stron „Punkowej historii punka”.
Była to wszakże przyjemność gorzka.
Nie żebym miał wcześniej specjalne złudzenia co do tego, jakimi ludźmi byli prekursorzy i gwiazdy punk-rocka, tym niemniej sentyment do tego gatunku powodował, że trochę wybielałem ich samych oraz tworzony przez nich półświatek. Coś na zasadzie: No dobra, ćpali, chlali, poniżali innych, zachowywali się jak świnie itp., ale ta muza, starrrry…
Po tej lekturze to się zmieniło.
Muzyka pozostała, ale reszta już nie. Bo to w gruncie rzeczy bardzo smutna książką jest. Z tyłu okładki zacytowano Williama S.Borroughsa stwierdzającego : „To pierwsza książka w historii, która opowiada o tym, jak było naprawdę”.
Pierwsza może nie, ale faktycznie coś w tym stwierdzeniu jest.

To jest świetna książka. Powiedziałbym wręcz, że wyśmienita. Ze względu na formę i treść, choć zdecydowanie nie dla każdego. Nie wyobrażam sobie, bym mógł przeczytać coś podobnego na przykład o muzyce reggae, której nie znoszę.
Ponieważ jednak od dawna coś mówią mi nazwiska takie, jak Lou Reed, Iggy Pop, Patti Smith lub Sid Vicious, a brzmienie zespołów w rodzaju The...