„Rodzimy się bowiem i umieramy sami, a ci, którzy towarzyszą nam po drodze, zwykle będą musieli wybrać własną.”

Nie mogę oprzeć się wrażeniu, że pomimo tego, iż ten tom kipiał akcją, cały czas coś się działo, a na finiszu doszło wreszcie do tego, na co czekałam długo, to w moim odczuciu ten tom jest odrobinę słabszy od poprzednich dwóch. Ale naprawdę niewiele.

Filar niewolnik i Vuko płynący w nieznane dziwaczną łodzią… Przyznam się szczerze, że zdecydowanie bardziej wciągające były dla mnie losy syna Oszczepnika. Vuko zszedł w moich oczach odrobinę na dalszy plan, zwłaszcza podczas podróży drakkarem. Później zrobiło się ciekawiej. Wszystko zaczęło się łączyć i nabierać większego sensu. Co nie zmienia faktu, że i tak najbardziej utkwiła mi w pamięci Smildrun Lśniąca Rosą. Przerażająco świetna postać. Później Pani Bolesna, Lodowy Ogród… trochę mam wrażenie, że aż za szybko to wszystko gnało, wcześniejsze tomy przeciągnięte, a tutaj nadrobione straty. Ale i tak bawiłam się świetnie.

Jestem naprawdę ciekawa, co autor zaserwuje w finale i jak rozwiną się losy tego odległego świata.

„Istnieje w świecie siła, która sprawia, że zawsze nadchodzi nowy początek […] Człowiek złamany rozpaczą ociera pewnego dnia łzy, unosi głowę i znowu dostrzega, że świeci słońce.”

„Rodzimy się bowiem i umieramy sami, a ci, którzy towarzyszą nam po drodze, zwykle będą musieli wybrać własną.”

Nie mogę oprzeć się wrażeniu, że pomimo tego, iż ten tom kipiał akcją, cały czas coś się działo, a na finiszu doszło wreszcie do tego, na co czekałam długo, to w moim odczuciu ten tom jest odrobinę słabszy od poprzednich dwóch. Ale naprawdę niewiele.

Filar...