Bardzo udany debiut. Książka, która nie pozwala o sobie zapomnieć. Napisana lekkim piórem, przez co czyta się ją szybko i z zapartym tchem. Z pewnością nieco tajemnicza, choćby ze względu na tytuł - co oznacza "31 korytarzy"? Odpowiedź na to pytanie stanie się jasna dopiero po lekturze, po dotarciu do zakończenia, tak niesamowicie zaskakującego, że szczerze mówiąc poczułam się nieco... oszukana? ;) Tak czy inaczej na plus!

"31 korytarzy" nie da się nawet jednoznacznie przypisać do konkretnego gatunku - to powieść obyczajowa, młodzieżowa, a może young / new adult albo erotyk? Coś jeszcze innego? Tak naprawdę wszystko po trochu.

Lecz przede wszystkim jest to książka kontrowersyjna, bowiem główny wątek stanowi związek pomiędzy szesnastolatką i trzydziestoośmiolatkiem. Jesteśmy już w mniejszym czy większym stopniu przyzwyczajeni do związków z dużą różnicą wieku, mimo że w wielu z nas mogą one budzić różne skrajne emocje. Sądzę jednak, że największą kontrowersję w związku Amelii i Witolda stanowi co innego - to związek uczennicy i jej nauczyciela. Coś zakazanego, co nigdy nie powinno mieć miejsca. Gdyby nie to, książka pewnie zniknęłaby wśród innych poruszających temat związków z dużą różnicą wieku.

Ale to nie tylko powieść o zakazanej miłości. To także książka o stereotypach, przyjaźni, codziennym życiu i jego problemach, o chorobach psychicznych i próbie samobójczej. Autorka poprzez książkę niejednokrotnie wyraża swoje zdanie, przedstawia swoje poglądy, i - przede wszystkim - daje czytelnikowi do myślenia. Jak sama pisze, w Amelię wlała cząstkę siebie, a nawet zawarła w książce niektóre wydarzenia ze swego życia (intrygujące jest, ile dokładnie Agaty jest w Amelii?). Ja osobiście nieraz złapałam się na tym, że w 100% podzielałam opinię Agaty i mogłabym z nią spokojnie przybić żółwika (co pewnie kiedyś zrobię, rozmawiając z nią o książce ;)).

Bardzo przypadła mi do gustu kreacja głównych bohaterów. Amelię polubiłam, znalazłam z nią całkiem sporo cech wspólnych (a może to tak naprawdę cechy autorki?). Mimo że jest tylko nastolatką, która dopiero co rozpoczęła naukę w liceum, wydaje się dość dojrzała jak na swój wiek. Oczywiście w ogólnym rozrachunku zachowuje się po części jak typowa nastolatka, jednak bagaż doświadczeń czy wiele świadomie podjętych decyzji sprawiają, że jawi się jako osoba dojrzała.

Tego samego wrażenia nie odniosłam w stosunku do Witolda. To niemal czterdziestoletni mężczyzna, który zapewne przechodzi kryzys wieku średniego. Ale czy na pewno? Czytając historię jego życia, można odnieść wrażenie, że mężczyzna przechodzi ten kryzys od pewnej pamiętnej nocy z czasów jego młodości, która uwięziła go w klatce wraz z niekochaną kobietą, z niechcianym dzieckiem, w nie takim życiu, jakiego pragnął. Z tego powodu Witold ucieka w alkohol i przygodny seks, nie interesuje się zbytnio życiem rodzinnym. Sprawia wrażenie wiecznego chłopca, który nie chce i nie jest w stanie nigdy dojrzeć. Zupełnie jakby w swoim życiu zatrzymał się na etapie nastolatka, kompletnie niegotowego do nowej roli i wzięcia odpowiedzialności za konsekwencje "upojnej nocy z koleżanką", który zamiast tego wolałby nadal móc imprezować, pić i podrywać panienki. Wtedy na jego drodze staje Amelia, jego uczennica... Czy Witold zaryzykuje wszystko dla - zdawałoby się - możliwości "poużywania sobie' młodej dziewczyny? Czy tych dwoje rzeczywiście połączyła prawdziwa miłość? Czy mężczyzna wreszcie wydorośleje?

Naprawdę bardzo polecam "31 korytarzy". Szczerze. Bez wątpienia debiut Agaty Rybki jest jednym z tych, które można zaliczyć do udanych. Młoda pisarka weszła w świat literatury "z hukiem" - z książką o niezwykle kontrowersyjnej tematyce, ale przemyślanej, dojrzałej, nienaiwnej. Aż chce się częściej sięgać po literaturę polską! A Agacie życzę dalszych sukcesów i kolejnych równie świetnych powieści! ^^

Bardzo udany debiut. Książka, która nie pozwala o sobie zapomnieć. Napisana lekkim piórem, przez co czyta się ją szybko i z zapartym tchem. Z pewnością nieco tajemnicza, choćby ze względu na tytuł - co oznacza "31 korytarzy"? Odpowiedź na to pytanie stanie się jasna dopiero po lekturze, po dotarciu do zakończenia, tak niesamowicie zaskakującego, że szczerze mówiąc poczułam...