Nie takiego zakończenia się spodziewałam, niemniej jednak książka bardzo fajna

Nie takiego zakończenia się spodziewałam, niemniej jednak książka bardzo fajna

Dawno nie czytałam fabuły, może dlatego ta książka tak bardzo mnie wciągnęła. Nie jest to wysoka literatura, ale jest przystępnie napisana, w świat bohaterów wchodzi się łatwo, zaskoczyły mnie fragmenty erotyczne i zakończenie. Książka, która nie nudzi i wciąga co jest dużym plusem!

Dawno nie czytałam fabuły, może dlatego ta książka tak bardzo mnie wciągnęła. Nie jest to wysoka literatura, ale jest przystępnie napisana, w świat bohaterów wchodzi się łatwo, zaskoczyły mnie fragmenty erotyczne i zakończenie. Książka, która nie nudzi i wciąga co jest dużym plusem!

A ja się dobrze bawiłam przy czytaniu 31 Korytarzy.
Zniechęciły mnie opinie, ale postanowiłam spróbować i mi się bardzo podobała.
Daję 9* żeby podbić trochę statystyki.

A ja się dobrze bawiłam przy czytaniu 31 Korytarzy.
Zniechęciły mnie opinie, ale postanowiłam spróbować i mi się bardzo podobała.
Daję 9* żeby podbić trochę statystyki.

Na siłę przeczytałam 1/3 książki i się poddaje.. Przykro mi, ale to jest tak oderwane od rzeczywistości, że nie na moje nerwy.

Na siłę przeczytałam 1/3 książki i się poddaje.. Przykro mi, ale to jest tak oderwane od rzeczywistości, że nie na moje nerwy.

Jestem rozczarowana, nie tylko z powodu zakonczenia (ktore w sumie ratuje te książkę),ale tym, że naprawdę mozna bylo z tego zrobić dobra powieść psychologiczna z elementami romansu. Ja zaklasyfikowałabym te pozycję do literatury erotycznej z elementami dramatu psychologicznego. To, co autorka przedstawiła jest tak nierealne, ze az strach. Serio, zakonczenie jest zaskakujące, ale ono ratuje poziom tego "dziełka". Ode mnie 3/10, dst z plusem za finish.

Jestem rozczarowana, nie tylko z powodu zakonczenia (ktore w sumie ratuje te książkę),ale tym, że naprawdę mozna bylo z tego zrobić dobra powieść psychologiczna z elementami romansu. Ja zaklasyfikowałabym te pozycję do literatury erotycznej z elementami dramatu psychologicznego. To, co autorka przedstawiła jest tak nierealne, ze az strach. Serio, zakonczenie jest...

"- To w końcu naturalna czy całkowita?
Naturalna? Całkowita? Co ja miałam policzyć?"

Moje oczekiwania względem tej pozycji były olbrzymie - pewnie ze względu na tematykę - i niestety trochę się zawiodłam. Zupełnie nie tak to sobie wyobrażałam, ale to pewnie kwestia indywidualna. W każdym razie wciąż czekam, aż ktoś zrealizuje ten temat lepiej.

"- To w końcu naturalna czy całkowita?
Naturalna? Całkowita? Co ja miałam policzyć?"

Moje oczekiwania względem tej pozycji były olbrzymie - pewnie ze względu na tematykę - i niestety trochę się zawiodłam. Zupełnie nie tak to sobie wyobrażałam, ale to pewnie kwestia indywidualna. W każdym razie wciąż czekam, aż ktoś zrealizuje ten temat lepiej.

Pewien stopień zniesmaczenia, treść książki nie musi być przyjemna, daję do myślenia. Młodość i starość rządzą się swoimi prawami, konwenanse nakładają wiele ograniczeń, ale prawo mamy by je przestrzegać. Miłość nie zna wieku, ale zbyt duża różnica czasem bywa upragniona, bo daje świeżość, ale nie jest dozwolona. Burzliwe przeżycia potrafią zbliżyć do siebie nawet zupełnie różne osobowości, dają pocieszenie i nowe spojrzenie na życie. Książka ciekawa, łamiąca pewne konwenanse, lecz zakończenie to było dopiero coś.

Pewien stopień zniesmaczenia, treść książki nie musi być przyjemna, daję do myślenia. Młodość i starość rządzą się swoimi prawami, konwenanse nakładają wiele ograniczeń, ale prawo mamy by je przestrzegać. Miłość nie zna wieku, ale zbyt duża różnica czasem bywa upragniona, bo daje świeżość, ale nie jest dozwolona. Burzliwe przeżycia potrafią zbliżyć do siebie nawet zupełnie...

„31 korytarzy” Agaty Rybki to przykład kiepskiego wykonania naprawdę dobrego pomysłu na książkę. Warstwa językowa woła o pomstę do nieba, fabuła pod względem logicznym i psychologicznym mocno kuleje, a opis szkolnej rzeczywistości to jakieś science fiction.

Nauczyciel matematyki to niedojrzały, niestabilny emocjonalnie, obleśny typ, co i rusz strzelający focha, poziomem myślenia przypominający nastolatka. Jego zachowanie oraz postępowanie głównej bohaterki określiłabym jako patologiczne. Wiem, wiem. Zakończenie wiele wyjaśnia, ale nie usprawiedliwia szeregu błędów, o których wspomniałam wcześniej. W jednym zdaniu czytamy, że bohater zmierza do sali lekcyjnej, a w drugim - leży pod ciepłą kołdrą. Aż sprawdziłam, czy się nie pomyliłam, przewracając kartki. Nie, autorka zastosowała taki przeskok z jednej sytuacji do drugiej, beż żadnego powiązania. Takich kwiatków jest więcej. Bohater na przykład stwierdza: „Dzieci były mi obojętne, choć kochałem je bezgranicznie”. Bardzo to logiczne, nieprawdaż? Jedna z bohaterek miała długie nogi, a za chwilę czytamy, że była niska. „Włosy związała w warkocz”, „Za oknem usłyszałam ujadanie kota”, „Na stole leżała herbata”, „półmiski wypełnione parującą zupą”.

To mogła być dobra powieść młodzieżowa, gdyby wydawnictwo pokusiło się o znaczące poprawki w kwestii realizmu, stylu i języka.

„31 korytarzy” Agaty Rybki to przykład kiepskiego wykonania naprawdę dobrego pomysłu na książkę. Warstwa językowa woła o pomstę do nieba, fabuła pod względem logicznym i psychologicznym mocno kuleje, a opis szkolnej rzeczywistości to jakieś science fiction.

Nauczyciel matematyki to niedojrzały, niestabilny emocjonalnie, obleśny typ, co i rusz strzelający focha, poziomem...

Jest sobie pewna książka. Ma bardzo interesującą okładkę i jeszcze bardziej intrygujący tytuł. Czytam opis i oczami wyobraźni widzę fantastyczną, fascynującą, namiętną historię zakazanego romansu... I nagle zderzam się ze ścianą.
Od samego początku czułam się niekomfortowo i nie mogłam się rozgościć w świecie stworzonym przez autorkę. Cała książka jest jedną wielką wycinanką złożoną z tych najbardziej "emocjonujących" chwil. Przez to, że te rewelacje następują bezpośrednio po sobie, a zwykła codzienność została pominięta, wszystko zlewa się w jedną plamę adrenaliny i to odpycha mnie najbardziej, bo nie mogę naprawdę poznać bohaterów. Nie wiem jak zachowują się naturalnie. Same postacie pozostawiają wiele do życzenia. Amelia jest niestabilna emocjonalnie. Pośrednio przez to trafia do szpitala, a jednak w ekspresowym tempie udaje jej się odnaleźć równowagę. To jest po prostu niemożliwe. Teraz weźmy pod lupę Witolda. Który dojrzały mężczyzna zabrałby na randkę kanapki z masłem orzechowym i bezalkoholowego szampana? Jak to się mogło stać, że trzydziestoośmioletni facet zachowuje się jak siedemnastolatek? Właściwie nie jak siedemnastolatek, tylko jak piętnastolatka. Jak to się stało, że po wypiciu butelki mocnego alkoholu wymieszanego z lekami nauczyciel nie trafił nawet do szpitala? Bohaterowie drugoplanowi są równie beznadziejni. Ula mogłaby być jedną względnie znośną postacią, no ale się nie udało. Amelia poprosiła przyjaciółkę o radę z serii tych związkowych. To jedno z większych nieporozumień tej książki, bo bardziej niezdecydowanej i nieracjonalnej postaci chyba literatura nie widziała. Absurdalne jest też zachowanie rodziców Witolda. Zmusili go do małżeństwa w wieku osiemnastu lat, a po latach mają pretensje do syna, że jest ono nieudane i nieszczęśliwe. Poważnie? No i czas na zakończenie. Moja ocena zawdzięcza te dwie gwiazdki właśnie zakończeniu. Podczas czytania miałam wrażenie, że tą książkę pisała nastolatka i faktycznie nie za wiele się pomyliłam...
"31 korytarzy" jest dla mnie zagadką. Na przykład nie mam pojęcia do jakie grupy odbiorców chciała dotrzeć autorka. Młodszy czytelnik najprawdopodobniej nie zwróci uwagi na wszystkie mankamenty, które wprawiały mnie w irytację, za to uważam, że sceny erotyczne są za mocne na ten wiek. Ta książka może się podobać, ale nie dość, że do mnie zdecydowanie nie trafiła, to bardzo się zawiodłam.

Jest sobie pewna książka. Ma bardzo interesującą okładkę i jeszcze bardziej intrygujący tytuł. Czytam opis i oczami wyobraźni widzę fantastyczną, fascynującą, namiętną historię zakazanego romansu... I nagle zderzam się ze ścianą.
Od samego początku czułam się niekomfortowo i nie mogłam się rozgościć w świecie stworzonym przez autorkę. Cała książka jest jedną wielką...

Czasy szkolne… Pamiętacie? Ja tak średnio 😉 Co siedzi w głowie 16-latki? W głowie Amelii, głównej bohaterki książki debiutanckiej powieści Agaty Rybki, siedzi wiele. Dziewczyna nie ma łatwego życia. Problemy w domu, z chorą psychicznie matką, niezrozumienie w szkole, ostry makijaż i oryginalne stroje. Ama zaczyna naukę i dość sceptycznie podchodzi do szkolnego życia. Wdaje się w konflikt z nauczycielką geografii i chyba jest to kropla, która „przepełnia jej kielich goryczy”. Amelia postanawia skończyć ze sobą. Na szczęście (a może niestety? Jej zdaniem) ktoś ją ratuje.
Dziewczyna budzi się w szpitalu. Matka nie jest zachwycona tym, co się stało i niestety nie okazuje jej wsparcia ani zrozumienia.
Jednak to wydarzenie zmienia coś w życiu Amelii. Z pomocą przychodzi jej przyjaciółka i… nauczyciel ze szkoły. Kim jest ten matematyk?
Witold to 38-latek, który lata swojej świetności chyba ma już za sobą. Związał się z kobietą, z którą się męczy. Jego żona – również nauczycielka w tej samej szkole – zupełnie przestała o siebie dbać, może nigdy nie dbała. Witek również nie wygląda najlepiej. Szuka ukojenia w alkoholu i przygodnych kontaktach z kobietami. A że jak wspomniałam urodą nie grzeszy, owe panie to profesjonalistki… Co więc jest w tym mężczyźnie, że w końcu…

Ale po kolei…
Witold decyduje się pomóc Amelii. Między nimi pojawia się nić porozumienia. Kilkukrotnie spotykają się w szkolnych piwnicach, gdzie oboje uciekają na papierosa, ale przede wszystkim uciekają od szkolnego zgiełku, ludzi.
Nie wiadomo, kiedy ich stosunki zaczynają się zacieśniać. Pewnego wieczoru przekraczają cienką granicę przyzwoitości. Ich „przyjaźń”, która sama w sobie jest kontrowersyjna, zamienia się w romans. Przecież Witold jest nauczycielem Amelii! Ma syna starszego od niej! Wspólne spacery, posiłki, wyjazdy… Czy można pogodzić szkołę z życiem poza nią? Jak udawać, że nauczyciel jest obcy Amelii? Jak nie pokazać po sobie, że ta zamknięta w sobie uczennica sprawia, że serce drży?

Pomyślicie – nic nowego. Romans faceta, przeżywającego kryzys wieku średniego i młodej, niedoświadczonej dziewczyny – banał! Romans nauczyciela i uczennicy – nic nowego. I tu się mylicie! Bo w tej książce nic, zupełnie nic nie jest takie, jak się wydaje. Powiem szczerze – też tak pomyślałam. Od razu w głowie napisałam scenariusz. Część się sprawdziła. Jednak książka napisana jest tak prostym i przyjaznym językiem, że czyta się ją bardzo dobrze. W tej na pozór banalnej historii autorka przemyca sprawy, nad którymi mimochodem zatrzymujemy się i zastanawiamy.
Ta dość tajemnicza historia jest dla autorki pretekstem do pokazania swoich przemyśleń, swoich spostrzeżeń. A my, jako czytelnicy, poznajemy je i możemy dołożyć do nich swoje. Autorka mówi, że w tej książce jest trochę jej samej. Że Amelia ma jej cechy. Czy Agata też miała romans z nauczycielem? Czy Amelia z Witoldem jest szczęśliwa? Przede wszystkim, czy w ogóle jest. Skąd to pytanie? A to już sami musicie sprawdzić czytając książkę. Pamiętajcie, że nie wszystko jest tam takie, jakie wydaje się być…

***
Agata Rybka zaliczyła dość udane wejście w świat literatury. Jej książka o dość kontrowersyjnym temacie, tajemniczym tytule i skromnej, ale intrygującej okładce zdecydowanie mnie wciągnęła. I choć czytając zastanawiałam się, czym mnie zaskoczy, i wydawało mi się momentami, że niczym to jednak się jej to udało.
Mocny debiut młodej autorki. Czy kolejna książka również będzie dotykała kontrowersyjnych tematów? Czy będą to kolejne „szkolne smaczki”?

Czasy szkolne… Pamiętacie? Ja tak średnio 😉 Co siedzi w głowie 16-latki? W głowie Amelii, głównej bohaterki książki debiutanckiej powieści Agaty Rybki, siedzi wiele. Dziewczyna nie ma łatwego życia. Problemy w domu, z chorą psychicznie matką, niezrozumienie w szkole, ostry makijaż i oryginalne stroje. Ama zaczyna naukę i dość sceptycznie podchodzi do szkolnego życia. Wdaje...