Świetna Manga, fabuła od początku zaskakuje I wciąga przez co nie mogę oderwać się od czytania. Jestem szczerze ciekaw jak dalej się to potoczy, co autor nam zaprezentuje i jak rozwinie cały świat Przedstawiony. Zapraszam też na swojego bloga https://okonapopkulture.blogspot.com/

Świetna Manga, fabuła od początku zaskakuje I wciąga przez co nie mogę oderwać się od czytania. Jestem szczerze ciekaw jak dalej się to potoczy, co autor nam zaprezentuje i jak rozwinie cały świat Przedstawiony. Zapraszam też na swojego bloga https://okonapopkulture.blogspot.com/

Za niecałe dwa tygodnie zacznie się emisja trzeciego sezonu Ataku Tytanów. W sieci krąży pełno spoilerów, nie tylko tych dotyczących samej animacji, która ma się skupić na wydarzeniach od końcówki dwunastego tomiku wzwyż, ale także o najnowszych rozdziałach wydawanych w Japonii. Przyszłość zapowiada się… kiepsko. Ale teraz powinniśmy skupić się na siedemnastym części, która trafiła w moje ręce. Czas zobaczyć, jak zakończą się akcja w jaskini i co z tym „fantem” zrobią Zwiadowcy. I przyznam się szczerze, po takiej dawce niechcianych informacji, po raz pierwszy sięgałam po Tytanów z obawami…

Rozkaz Rod’a Reiss jest jasny – Historia ma zmienić się w tytana i pożreć Erena!
Przekazywaną z pokolenia na pokolenie moc tytana rodu Reiss, należy do Erena. Chłopak jest zdolny poświęcić siebie, by wymazać grzechy ojca i pogrzebać jego wizję nowego porządku…
W ostatniej chwili dziewczyna dokonuje innego wyboru…
Do jaskini wkraczają Zwiadowcyz!
Odsiecz przybyła, ale pojawia się kolejny problem… Rod Reiss zmienia się w ogromnego tytana!


Ten tomik posiada w sobie wiele wyjaśnień, choć i tak nie do końca wszystko jest jasne. Wciąż pozostaje wiele zagadek i niestety, ale cała historia zaczyna się coraz bardziej gmatwać. Wojna z tytanami schodzi na boczny tor i skupiamy się na odgadywaniu kolejnych kłamstw, które były uśpione oraz wymazywane z ludzkiej pamięci. Owszem jest to ciekawy i skomplikowany wątek, pozostaje też kwestia samej piwnicy w dawnym domu Erena i odbicie upadłego muru, lecz mam wrażenie, że to dopiero początek tej całej plątaniny. Nie chce zapeszać, ale pozostaje jeszcze nieznany wróg w formie tytana zwierzęcego. Niby wiemy, co chce od naszych bohaterów, ale nie wiemy dlaczego…


„Podsumowując, właśnie teraz, gdy udało nam się odebrać moc tytana pierwotnego tym, którzy wykorzystywali ją do podtrzymania swej niszczycielskiej wizji pokoju, ludzkość ma jedyną i niepowtarzalną szansę, by coś zmienić…!”


Zamiast rodu Reiss panował podstawiony król. Przez lata ród pozbywał się niewygodnych ludzi, wymazywał pamięć ludzkości i tylko nieliczni znali prawdę. To była jedna z najpilniej strzeżonych tajemnic. Dzięki temu panował względny pokój, choć był trudny do utrzymania. Zwiadowcy byli mięsem armatnim tylko na pokaz i jako jedyni mieli chęć pokonania gigantycznego wroga. Ale żeby tego dokonać, trzeba znać prawdę, a ród nie zamierzał na to pozwolić. Doprowadził do tego, że przez moment korpus zwiadowczy, był wrogiem obywateli, a to tylko dlatego, że byli zbyt blisko odkrycia niewygodnej sieci kłamstw. Wszystko przez Erena i jego ojca…

Delikatnie mówić, mam już delikatnie dość tej całej polityki. Troszkę zaczyna to nudzić. Coraz więcej wątków się pojawia, ale odpowiedzi są znikome. Jedynym plusem tego tomiku jest to, że dowiedzieliśmy się więcej o pochodzeniu kapitana Levi’a. A jak już wspominałam, nowe rozdziały, które ukazują się w Japonii, są często krytykowane. Więc strach pomyśleć o tym, co czeka nas dalej. Cały czas pocieszam się tą piwnicą i liczę na trzymającą w napięciu akcję, ale chwilowo muszę zadowolić się tym, co mam teraz… a to nie jest satysfakcjonujące. Owszem wszystko jest dokładnie przedstawiane i dobrze zobrazowane, ale jednak to nie to samo, co na początku mangi.

Nie sądziłam, że kiedyś będę narzekać na ten tytuł. Niby wszystko jest okej i wciąż mam dużo frajdy podczas czytania, bo niektóre momenty są rewelacyjne i dostarczają sporej dawki adrenaliny, to mimo wszystko pozostaje po tym jakiś niesmak. Brakuje mi w tym, tej dawnej iskry, która powodowała, że nie chciało się powracać do rzeczywistości. Wciąż nie mogę się oderwać od samej lektury, ale już mi nie przeszkadza, że manga leży na moim biurku, czekając, aż się nią w końcu zainteresuje. Smutne to. Podejrzewam, że na taki stan miały wpływ także spoilery…

Ale przejdźmy także do pozytywów, którymi są przemiany zachodzące w bohaterach tego tytułu. Ta grupka młodych żołnierzy bardzo się zmieniła. Wydoroślała, przeszła przez wiele trudnych sytuacji, co odcisnęło na nich piętno. Nie raz i nie dwa, stawkę było ich życie. Poświęcili swoje serca dla wizji wolnej ludzkości. Mimo młodego wieku są już weteranami i wiedzą, że każda kolejna misja wiąże się z ogromnym ryzykiem, a jednak nie zamierzają się poddać. Potrafią żartować i nie popadają w depresję. Zdecydowanie charaktery postaci są największym atutem tej mangi. A sposób, w jaki się rozwijają jest godny podziwu.



Moja ocena: 7/10

Za niecałe dwa tygodnie zacznie się emisja trzeciego sezonu Ataku Tytanów. W sieci krąży pełno spoilerów, nie tylko tych dotyczących samej animacji, która ma się skupić na wydarzeniach od końcówki dwunastego tomiku wzwyż, ale także o najnowszych rozdziałach wydawanych w Japonii. Przyszłość zapowiada się… kiepsko. Ale teraz powinniśmy skupić się na siedemnastym części, która...

Jak już wspomniała użytkowniczka Alderamin tłumaczenie różni się od wersji anglojęzycznej. Kupiłam 8 tomów za jednym razem i teraz żałuję, gdybym znała polską wersję wcześniej od razu kupiłabym wydania anglojęzyczne.

Jak już wspomniała użytkowniczka Alderamin tłumaczenie różni się od wersji anglojęzycznej. Kupiłam 8 tomów za jednym razem i teraz żałuję, gdybym znała polską wersję wcześniej od razu kupiłabym wydania anglojęzyczne.

Męczy mnie to już od kilku tomów. Mam wrażenie, że JPF znacznie obniżył loty. Jakość zarówno tłumaczenia, jak i edycji jest wyraźnie niższa niż w początkowych, wydanych kilka lat temu tomach. Niechlujnie wklejony tekst, nieskładne onomatopeje, wreszcie bardzo, ale to bardzo nadinterpretujący przekład... Zwłaszcza nie mogę wybaczyć Jeana, który w tłumaczeniu pana Dybały klnie gorzej ode mnie - a to niezły wyczyn. Zasięgnęłam języka wśród fanów z innych krajów, żaden inny Jean nie zachowuje się w ten sposób. Jeśli wierzyć opiniom, ten oryginalny również nie rzuca mięsem do tego stopnia. To nie pierwszy raz, kiedy Dybała dodaje za dużo siebie w tekst autorski. JPF, może pora trochę ograniczyć swojego tłumacza? Albo zmienić na lepszy model?

Męczy mnie to już od kilku tomów. Mam wrażenie, że JPF znacznie obniżył loty. Jakość zarówno tłumaczenia, jak i edycji jest wyraźnie niższa niż w początkowych, wydanych kilka lat temu tomach. Niechlujnie wklejony tekst, nieskładne onomatopeje, wreszcie bardzo, ale to bardzo nadinterpretujący przekład... Zwłaszcza nie mogę wybaczyć Jeana, który w tłumaczeniu pana Dybały...