Czytana na nowo czwarta książka z serii z komisarzem Montalbano, ma cechy typowego kryminału z klasyczną triadą: zbrodnia, śledztwo, wykrycie sprawcy. Niemniej intryga kryminalna jest przez autora nieco puszczona: parę zbiegów okoliczności sprawia, że Montalbano wpada na ślad sprawcy. Niemniej tło obyczajowe i społeczne jest świetne.

Montalbano ma do czynienia z nowymi współpracownikami przeniesionymi na Sycylię z północy Włoch: są to ludzie którzy nie rozumieją Sycylii, robią masę głupstw, fatalnie prowadzą śledztwo, a posprzątać musi oczywiście nasz komisarz. Montalbano nie ukrywa do nich wrogości, zresztą z wzajemnością. To znany motyw w powieściach Camilleri: ludzie z północy są na Sycylii obcy i zachowują się tam jak słoń w składzie porcelany.

Jest to też książka o miłości do Sycylii, tej trudnej wyspy, szorstkiej, ubogiej w zieleń gdzie wciąż można spotkać „mężczyzn w butach z cholewami, czapce i ze strzelbą przewieszoną przez ramię, którzy z grzbietu mulicy pozdrawiali przybysza, unosząc dwa palce do daszka.” gdzie podstawowy posiłek to wciąż grube pajdy pszennego chleba polane oliwą, posypane solą, pieprzem i owczym serem „Chleb jak ten należy jeść, grzejąc się w słońcu, nie myśląc o niczym, w zgodzie z ciałem, z ziemią, z zapachem trawy.”

A cała sprawa jest pełna pomyłek: niewinny człowiek zostaje wzięty za mordercę, but za pistolet, jeden instrument został pomylony z drugim, a Montalbano o mało co nie ma romansu na boku (przez pomyłkę) …

Dla kogoś kto pierwszy raz styka się z książkami Camilleri, opowieść może wydać się nudna, ale dla miłośników historii z Montalbano jest frapująca.

Czytana na nowo czwarta książka z serii z komisarzem Montalbano, ma cechy typowego kryminału z klasyczną triadą: zbrodnia, śledztwo, wykrycie sprawcy. Niemniej intryga kryminalna jest przez autora nieco puszczona: parę zbiegów okoliczności sprawia, że Montalbano wpada na ślad sprawcy. Niemniej tło obyczajowe i społeczne jest świetne.

Montalbano ma do czynienia z nowymi...