Po poprzednim - świetnym - tomie miałem bardzo wygórowane oczekiwania. Niestety zawiodłem się, bo "Głos skrzypiec" okazał się nie wykraczać poza wąskie gatunkowe ramy. Tym razem miałem również przykre wrażenie, że zbyt wiele przypadków zgromadziło się w tej krótkiej powieści, co jej akcję uczyniło niewiarygodną, a co w kryminale wydaje mi się być zbrodnią.

Niemniej Camilleri w swoich opisach Sycylii i międzyludzkich relacji trzyma swój stały poziom, więc przynajmniej pięć gwiazdek się należy.

Po poprzednim - świetnym - tomie miałem bardzo wygórowane oczekiwania. Niestety zawiodłem się, bo "Głos skrzypiec" okazał się nie wykraczać poza wąskie gatunkowe ramy. Tym razem miałem również przykre wrażenie, że zbyt wiele przypadków zgromadziło się w tej krótkiej powieści, co jej akcję uczyniło niewiarygodną, a co w kryminale wydaje mi się być zbrodnią.

Niemniej...

Kolejna świetna pozycja Anrei Camilleriego z niezawodnym komisarzem Montalbano i jego niezastąpionym zespołem. Ciekawa fabuła. Jak zwykle świetnie się czyta.

Kolejna świetna pozycja Anrei Camilleriego z niezawodnym komisarzem Montalbano i jego niezastąpionym zespołem. Ciekawa fabuła. Jak zwykle świetnie się czyta.

Trzeba znać przynajmniej poprzednią część, bo wątek Francois trwa.

Trzeba znać przynajmniej poprzednią część, bo wątek Francois trwa.

Camilleri gwarantuje określoną jakość. "Głos skrzypiec" jest dobrą powieścią kryminalną, a lekki styl pisarza czyni z jego powieści idealne książki na długie zimowe wieczory.

Bardzo pozytywnie!

Camilleri gwarantuje określoną jakość. "Głos skrzypiec" jest dobrą powieścią kryminalną, a lekki styl pisarza czyni z jego powieści idealne książki na długie zimowe wieczory.

Bardzo pozytywnie!

"Głos skrzypiec" jest najkrótszą z pierwszych czterech odsłoną serii, a jednocześnie najbardziej zawiłą. Lawirowanie Montalbano między strefami wpływów oraz duża liczba postaci sprawiają, że potrzeba nieco więcej niż zwykle czytelniczej uwagi do śledzenia intrygi.

Powieść zaczyna się dość kulawym wprowadzeniem nowej bohaterki. Problematyczny jest też sam tytuł, ale więcej nie zdradzę.

Na plus mogę zaliczyć komizm, chociaż mam wrażenie, że wcześniej już był obecny, tylko zanikał w tłumaczeniu. Wreszcie można lepiej zrozumieć reakcje komisarza na wypowiedzi Catarelli. Broni się też wątek obyczajowy, Camilleri bardzo sensownie eksploruje dynamikę relacji Montalbano z Livią.

Nadal jest to poziom pod paroma względami wielu pisarzom kryminałów niedostępny, autora jednak gubi przywiązanie do pewnych rozwiązań fabularnych. Przede mną dwa tomy opowiadań z komisarzem w roli głównej i jestem bardzo ciekawa, jak Camilleri radzi sobie z krótszą formą.

"Głos skrzypiec" jest najkrótszą z pierwszych czterech odsłoną serii, a jednocześnie najbardziej zawiłą. Lawirowanie Montalbano między strefami wpływów oraz duża liczba postaci sprawiają, że potrzeba nieco więcej niż zwykle czytelniczej uwagi do śledzenia intrygi.

Powieść zaczyna się dość kulawym wprowadzeniem nowej bohaterki. Problematyczny jest też sam tytuł, ale więcej...

I znowu się nie zawiodłem, przy czym tym razem Autor wprowadził nieco więcej komizmu za sprawą postaci Catarelli, przy którym żadne słowo nie może się ostać nieprzeinaczone. Dodatkowo fabuła pozwoliła na nieco więcej ciekawostek w życiu osobistym komisarza Montalbano.

I znowu się nie zawiodłem, przy czym tym razem Autor wprowadził nieco więcej komizmu za sprawą postaci Catarelli, przy którym żadne słowo nie może się ostać nieprzeinaczone. Dodatkowo fabuła pozwoliła na nieco więcej ciekawostek w życiu osobistym komisarza Montalbano.

Świetna książka.

Świetna książka.

Lekki, dowcipny, błyskotliwy kryminał - jego dużym plusem jest to, że jest pisany przed 2000 rokiem. Autor, niestety, starzejąc się zaczął przynudzać, więc pomimo mojej wielkiej do niego sympatii muszę stwierdzić, że im późniejsza książka tym traci na błyskotliwości, a staje się przyciężka od narzekań na wiek, na świat, nic nie wnoszących rozważań (identycznych prawie w każdej książce serii pod koniec życia pisarza) i męczących rozmów bohatera z samym sobą, tudzież pisania listów do samego siebie. Tutaj tego wszystkiego jeszcze nie ma, jest ciekawy pomysł, cięty dowcip, wartka akcja, smaczki Sycylii (kocham!) i wszystko to, za co lubi się tę serię :)
Myślę, że w przekładzie na j.polski książka na pewno dużo traci, gdyż oryginalnie pisana jest dialektem sycylijskim i jest w niej zastosowany dowcip polegający na grach słownych. Hmm.. nie wiem jak to wyszło w tłumaczeniu (czytałam w oryginale),aż kiedyś muszę się pokusić o przeczytanie w j.polskim.
Jeśli ktoś lubi przygody komisarza Salvo Montalbano, to jest to jedna z lepszych pozycji. Tych książek nie czyta się dla samej intrygi kryminalnej (która z reguły jest lekka),ale dla przyjemności zanurzenia się w klimacie, smakach i obyczajach Sycylii. Dla jej miłośników polecam.

Lekki, dowcipny, błyskotliwy kryminał - jego dużym plusem jest to, że jest pisany przed 2000 rokiem. Autor, niestety, starzejąc się zaczął przynudzać, więc pomimo mojej wielkiej do niego sympatii muszę stwierdzić, że im późniejsza książka tym traci na błyskotliwości, a staje się przyciężka od narzekań na wiek, na świat, nic nie wnoszących rozważań (identycznych prawie w...

Kolejna super szybka historia,która daje sporo satysfakcji. Proza inteligentna i podszyta nieoczywistym humorem. Najbardziej podobał mi się wątek,w którym pokazane zostało jak mafia próbuje złapać w swoje macki przydatnych im policjantów.Właściwie,to wszystko mi się podobało

Kolejna super szybka historia,która daje sporo satysfakcji. Proza inteligentna i podszyta nieoczywistym humorem. Najbardziej podobał mi się wątek,w którym pokazane zostało jak mafia próbuje złapać w swoje macki przydatnych im policjantów.Właściwie,to wszystko mi się podobało

Kryminał z komisarzem Montalbano, akcja na Sycylii. Jeśli ktoś szuka sielskiego klimatu z serialu tutaj mamy ostrzejszy humor, bardziej złośliwego komisarza. Sprawa zbrodni nie jest jakaś zaskakująca i zawiła, ale nie o to w tym chyba chodzi.

Kryminał z komisarzem Montalbano, akcja na Sycylii. Jeśli ktoś szuka sielskiego klimatu z serialu tutaj mamy ostrzejszy humor, bardziej złośliwego komisarza. Sprawa zbrodni nie jest jakaś zaskakująca i zawiła, ale nie o to w tym chyba chodzi.