"Shirin. Pozostanę córką światła." to mocna książka. Tematyka? Wojna w Iraku, konflikt między szyitami a sunnitami, napady bojowników ISIS, handel niewolnicami seksualnymi, przymusowe przejścia na islam, upokorzenia, bicie, gwałty i morderstwa. Wszystko w imię ideologii tzw. Państwa Islamskiego. A pośród tego wszystkiego historia 17-letniej jazydki, która odważyła się o tym opowiedzieć.

Książka to pewnego rodzaju krótka biografia, ciężkie przejścia tytułowej Shirin. Nie znajdziemy tam dokładnych opisów metod działania ISIS czy całkowitej historii konfliktów na Bliskim Wschodzie. Mimo wszystko, książka dała mi ogrom informacji związanych z tematyką Bliskiego Wschodu, religii i tradycji muzułmanów oraz jazydów, a także ogólnego zarysu konfliktu między różnymi państwami, ugrupowaniami i wyznawcami. Książka poszerza horyzonty jeśli chodzi o wiedzę na powyższe tematy, ale także, co chyba ważniejsze, pozwala na dotknięcie tragedii pojedynczego człowieka, co trafia do nas chyba najbardziej. I skłania do refleksji nad wieloma aspektami życia. Polecam.

"Shirin. Pozostanę córką światła." to mocna książka. Tematyka? Wojna w Iraku, konflikt między szyitami a sunnitami, napady bojowników ISIS, handel niewolnicami seksualnymi, przymusowe przejścia na islam, upokorzenia, bicie, gwałty i morderstwa. Wszystko w imię ideologii tzw. Państwa Islamskiego. A pośród tego wszystkiego historia 17-letniej jazydki, która odważyła się o tym...

Mam wrażenie, że tematyka walk na Bliskim Wschodzie już nam spowszedniała. I nic dziwnego, rzecz nie dzieje się na naszym terenie, w zasadzie w ogóle nas nie dotyczy i nie do końca rozumiemy, kto z kim w ogóle się tam tłucze. I dopóki ograniczamy się do suchej statystyki, nie odczuwamy nawet wielkiego współczucia. Chyba że ktoś opowie nam historię jednego człowieka dotkniętego wojną.

Historia Shirin jest do tego stopnia nieprawdopodobna, że mógł ją stworzyć szalony pisarz albo samo życie. Na jej nieszczęście, w tym przypadku prawidłowa jest opcja numer dwa. Shirin naprawdę mieszkała w ubogiej, ale spokojnej społeczności Jazydów i zaryzykuję stwierdzenie, że była szczęśliwa. Miała dom i rodzinę, dostęp do edukacji, chciała studiować prawo. Do momentu, kiedy w jej miejscowości zjawili się bojownicy ISIS i została sprzedana. Od tej pory przechodziła z rąk do rąk, stała się kawałkiem mięsa, towarem. A to wszystko pod sztandarem religii miłości, jak wyznawcy radykalnego islamu lubią go określać. Religia miłości pod warunkiem, że się jej podporządkujesz, będziesz znosić najgorsze upokorzenia i przestaniesz myśleć.

Jako że ocenianie prawdziwej historii pod kątem wartości fabularnej byłoby co najmniej niewłaściwe, mogę skupić się tylko na stronie technicznej i merytorycznej. I od razu przyznaję duży plus za przybliżenie w przystępnej formie realiów życia jazydów. Ten zespół wierzeń trudno ubrać w jakiekolwiek ramy, bo jest starszy od większości dominujących religii i łączy w sobie niektóre ich elementy. Tymczasem Shirin w swojej relacji przedstawiła podstawowe założenia wiary jazydów w sposób klarowny i interesujący, przy okazji wypunktowała też powody, dla których muzułmanie pałają do jazydów większą nawet nienawiścią niż do chrześcijan. To było bardzo pouczające. Opis jej przeżyć na terenach zajętych przez ISIS był wstrząsający. Zakończenie natomiast dało pewną nadzieję i wzbudziło we mnie podziw dla hartu ducha tej odważnej kobiety.

Jedynym zgrzytem były dla mnie komentarze lekarza Jana Kizilhana, który w Niemczech zajmuje się niesieniem pomocy ofiarom ISIS. Jego praca to kawał dobrej roboty, bo nie tylko ściąga niewolnice ISIS do Europy, ale też pomaga im się zaadaptować do nowych warunków i zacząć funkcjonować w społeczeństwie. Jego wypowiedzi są też solidną dawką cennych informacji o okrutnych realiach życia w Iraku na tle opowieści Shirin. Ale nie do końca podobała mi się redakcja tych fragmentów. O ile na początku były sensownym uzupełnieniem, o tyle w miarę odkrywania kolejnych, coraz bardziej dramatycznych wydarzeń z życia Sirin, poszatkowana beznamiętna statystyka zaczęła mnie irytować. Można byłoto zrobić inaczej, na przykład dodać dłuższy komentarz na końcu każdego rozdziału. Za to odejmuję jedną gwiazdkę.

Mam wrażenie, że tematyka walk na Bliskim Wschodzie już nam spowszedniała. I nic dziwnego, rzecz nie dzieje się na naszym terenie, w zasadzie w ogóle nas nie dotyczy i nie do końca rozumiemy, kto z kim w ogóle się tam tłucze. I dopóki ograniczamy się do suchej statystyki, nie odczuwamy nawet wielkiego współczucia. Chyba że ktoś opowie nam historię jednego człowieka...

To straszne w jaki sposób były traktowane te kobiety, czasem czytając ciarki przechodziły mi po plecach... zresztą dodawając sam opis książki było wiele pytań co to za książka, sama w sobie jest okej ale gdy wyobrażasz sobie to wszystko to...
Książkę czytało się szybko, jest podzielona na kilka rozdziałów:
•Niemcy
•Ojczyzna
•napaść
•niewola
•przymusowe nawrócenie
•sprzedana
•ucieczka
•uleczenie
•bez posterunków
Każdy kolejny rozdział był „lepszy” od poprzedniego coraz bardziej wciągał. W głowie mi się nie mieściło czasem to co czytałam i wydało mi się to tak nieprawdopodobne... polecam każdemu tego typu książki, otwiera oczy na wiele spraw, wiadomo jest to trudna książka ale warto...

To straszne w jaki sposób były traktowane te kobiety, czasem czytając ciarki przechodziły mi po plecach... zresztą dodawając sam opis książki było wiele pytań co to za książka, sama w sobie jest okej ale gdy wyobrażasz sobie to wszystko to...
Książkę czytało się szybko, jest podzielona na kilka rozdziałów:
•Niemcy
•Ojczyzna
•napaść
•niewola
•przymusowe...

Zawsze, gdy przychodzi mi oceniać książkę, która dotyczy ludzkiego mam dylemat. Bo dając za niską ocenę lekceważę ludzkie cierpienie. Ale co zrobić, gdy książka mną nie wstrząsnęła, gdy nie rozszerzyła horyzontów? Niestety, jestem z tych osób, które jak nie zobaczą żywego mięsa, to nie dotrze do nich ogrom tragedii.
W mojej opinii nie dowiecie się z książki, jak działa ISIS, jak funkcjonują obozy dla uchodźców. Opisy okrucieństw są krótkie i rzeczowe.
Bardziej mam wrażenie, że są to spisane wspomnienia Shirin w ramach psychoterapii niż żeby uświadomić innym nacjom, jak wiele zła się dzieje w jej ojczyźnie.

Zawsze, gdy przychodzi mi oceniać książkę, która dotyczy ludzkiego mam dylemat. Bo dając za niską ocenę lekceważę ludzkie cierpienie. Ale co zrobić, gdy książka mną nie wstrząsnęła, gdy nie rozszerzyła horyzontów? Niestety, jestem z tych osób, które jak nie zobaczą żywego mięsa, to nie dotrze do nich ogrom tragedii.
W mojej opinii nie dowiecie się z książki, jak działa...

"Bojownicy IS nie akceptują ani krytyki, ani odrębnego zdania, nie mówiąc już o najdrobniejszych błędach.Eliminują każdego, kto im nie odpowiada. Jazydów, Kurdów, szyitów, chrześcijan czy nawet sunnitów i wszystkich myślących inaczej. Kto nie chce mówić, jest torturowany tak długo, aż powie to, co chcą usłyszeć".(str. 20)

Mała wioska na północy Iraku zamieszkała głównie przez jazydów (ale też i muzułmanów i Arabów)wyznających pokojową religię starszą od judaizmu, chrześcijaństwa i islamu. Od wieków prześladowani i niszczeni.
"Historia jazydów to historia prześladowań i przymusowej islamizacji".(str.40)
Wszyscy się znali, łączyły ich silne więzy rodzinne. Poznajemy ich zwyczaje, codzienne życie, system edukacji, religię, system kastowy, relacje damsko-męskie.
Kurdyjscy muzułmanie, Arabowie i jazydzi żyli w spokoju, dopóki do władzy nie doszli terroryści. W sierpniu 2014 roku rozpętało się piekło. Skala działań ISIS była niewyobrażalna. Smutny był fakt, że arabscy sąsiedzi jazydów współpracowali z terrorystami. To co przeszli ci ludzie począwszy od dzieci, przez młode dziewczyny i dorosłych trudno opisać, można to określić trzema słowami piekło na ziemi pod każdym względem. Nie oszczędzono nikogo. Dziewczyny więzione, bite, poniżane, gwałcone i sprzedawane. Chłopcy siłą przysposabiani do przyjęcia islamu, będący świadkami brutalnych scen mordowania.Koszmar przez jaki wszyscy przeszli, jeśli udało im się przeżyć towarzyszył im do końca życia.
Państwo islamskie pod płaszczykiem islamu, wykorzystywało religię do swoich niecnych i haniebnych celów.
Bohaterką jest młoda dziewczyna przygotowująca się do matury z planami na przyszłość. Udało jej się uciec z piekła i o swoich koszmarach opowiedziała Autorce.Odczuwała wstyd za to, co jej zrobiono, za to , że się nie broniła, lecz miała świadomość, że była bez szans, i to nie ona i wielu jej podobnych ponosiło winę za ten stan rzeczy. Grupa młodych jazydek znalazła schronienie w Niemczech, gdzie uczęszczały na ukierunkowaną terapię. Jej wspomnienia są uzupełniane przez lekarza kurdyjskiego specjalistę w terapii osób dotkniętych traumą, podającego konkretne fakty, liczby i zbadane dowody ludobójstwa.
Przedstawia też skomplikowaną sytuację na Bliskim Wschodzie pod względem politycznym, społecznym i religijnym. Lektura jest naprawdę porażająca.

"Bojownicy IS nie akceptują ani krytyki, ani odrębnego zdania, nie mówiąc już o najdrobniejszych błędach.Eliminują każdego, kto im nie odpowiada. Jazydów, Kurdów, szyitów, chrześcijan czy nawet sunnitów i wszystkich myślących inaczej. Kto nie chce mówić, jest torturowany tak długo, aż powie to, co chcą usłyszeć".(str. 20)

Mała wioska na północy Iraku zamieszkała głównie...

15/2019. 9/10. Islamski terror w tej książce przekracza wszystkie dozwolone granice względem kobiet. To trzeba przeczytać nie ma się co rozpisywać. Książka nie jest lekka ale ukazuje fakty jak było naprawdę. Warto się z tym tematem zapoznać. Polecam.

15/2019. 9/10. Islamski terror w tej książce przekracza wszystkie dozwolone granice względem kobiet. To trzeba przeczytać nie ma się co rozpisywać. Książka nie jest lekka ale ukazuje fakty jak było naprawdę. Warto się z tym tematem zapoznać. Polecam.

Sięgając po tę pozycję myślałam, że to jedna z jakich wiele z serii "uciemiężone, biedne kobiety". I się trochę pomyliłam, ale na plus :) Książka przybliża sytuację polityczną m.in. w Iraku, Syrii, opisuje tragedie wyznawców różnych religii tego terenu. Polecam.

Sięgając po tę pozycję myślałam, że to jedna z jakich wiele z serii "uciemiężone, biedne kobiety". I się trochę pomyliłam, ale na plus :) Książka przybliża sytuację polityczną m.in. w Iraku, Syrii, opisuje tragedie wyznawców różnych religii tego terenu. Polecam.

Historię poznajemy przez pryzmat krwawych bitew i wojen. Zawsze z perspektywy mężczyzn, nigdy z perspektywy kobiet. Książka „Shirin. Pozostanę córką światła” zrywa z tym schematem. Jest świadectwem kobiety, która przeżyła piekło uwięzienia przez Państwo Islamskie. Ale jest też nade wszystko przejmującą historią mniejszości religijnej, która 73 razy padła ofiarą ludobójstwa. Jazydzi są jak Feniks – wielokrotnie powstawali z popiołów, ale ich przyszłość rysuje się w ciemnych barwach.

Książce „Shirin. Pozostanę córką światła” najchętniej zmieniłabym tytuł lub dodała podtytuł, aby podkreślić to, że opowiada ona dramatyczne dzieje tej zupełnie nieznanej mniejszości religijnej. A przecież przez ostatnie lata Jazydzi pojawiali się w niemal każdej relacji z Syrii i Iraku. Mimo to większość widzów serwisów informacyjnych nie ma pojęcia, na czym polega dramat Jazydów i dlaczego są tak nienawidzeni przez islamistów. Wywiad-rzeka z Shirin, która pod przybranym imieniem opisuje swoje życie od pokojowego współistnienia z sąsiadami Kurdami i Arabami, poprzez losy wojenne i seksualne wykorzystywanie, aż po specjalną terapię dla ofiar w Niemczech, daje czytelnikowi pełny obraz losu Jazydów.

Dla Shirin ta książka to terapia, spowiedź z powodu grzechów niepopełnionych i niezawinionych. Dla nas to brutalne wejście w świat krwawego konfliktu, poznanie tragedii tysięcy ludzi, o której słuchamy w telewizji z perspektywy wygodnej kanapy. Albo nie słuchamy w ogóle. Ogromną wartością książki jest posłowie profesora Kizilhana, z pochodzenia Kurda, który na kilku końcowych stronach w jasny i wyczerpujący sposób wyjaśnia, na czym polega islam i jego bolączki, jak mogło zawiązać się Państwo Islamskie i dlaczego to Jazydzi są jego największymi ofiarami.

„Shirin. Pozostanę córką światła” to książka wielowymiarowa. Z jednej strony opowieść o wojnie z perspektywy kobiet, które są gwałcone, sprzedawane jak towar i przechodzą z rąk do rąk. Z drugiej strony to historia wstydu. Wstydu ofiar, dla których gwałt to największa hańba. Zwłaszcza jeśli chodzi o Jazydki, bo wiąże się on z wykluczeniem przez społeczność i poważnym osłabieniem jej struktury. Wiele rodzin odtrąca zgwałcone kobiety, mówiąc, że nie mogą już być Jazydkami. Inne, świadome tego, co oznacza utrata dziewictwa, popełniło samobójstwo. Mamy też w książce studium ludzkiej natury – przejawy okrucieństwa i bohaterstwa. Kurdowie i Arabowie wydający swoich sąsiadów i kolaborujący z wrogiem, ale z drugiej strony prześwity humanitaryzmu i uwznioślających czynów. Czwartym wymiarem jest obraz traumy i pytanie o to, jak żyć po tak wielkiej tragedii. Gdy część członków rodziny zginęła, gdy znajdujemy się w innym kraju, gdy nie potrafimy już zaufać nikomu. Bardzo ważna i przejmująca książka.

Historię poznajemy przez pryzmat krwawych bitew i wojen. Zawsze z perspektywy mężczyzn, nigdy z perspektywy kobiet. Książka „Shirin. Pozostanę córką światła” zrywa z tym schematem. Jest świadectwem kobiety, która przeżyła piekło uwięzienia przez Państwo Islamskie. Ale jest też nade wszystko przejmującą historią mniejszości religijnej, która 73 razy padła ofiarą ludobójstwa....