Niezwykle wartościowa pozycja, nie tylko dla wierzących. Wywiady z zakonnicami pełniącymi różne funkcje w Kościele. Książka burzy stereotypy dotyczące zakonnic i ich życia. Rozmówczyniami Eweliny Tondys są kobiety wykształcone, silne, dojrzałe, świadome swojego wyboru. Książka pokazuje, jak potrzebne w społeczeństwie są zakonnice. Sądzę, że rzeczowy, niecukierkowaty styl tych rozmów sprawia, iż z zainteresowaniem przeczytają tę książkę również osoby nie mające z Kościołem wiele wspólnego, a nawet krytycznie do niego nastawione. Książka wyszła w Wydawnictwie Dolnośląskim, co też wskazuje na pewien obiektywizm i ,,niekościelne” podejście do tematu.

Niezwykle wartościowa pozycja, nie tylko dla wierzących. Wywiady z zakonnicami pełniącymi różne funkcje w Kościele. Książka burzy stereotypy dotyczące zakonnic i ich życia. Rozmówczyniami Eweliny Tondys są kobiety wykształcone, silne, dojrzałe, świadome swojego wyboru. Książka pokazuje, jak potrzebne w społeczeństwie są zakonnice. Sądzę, że rzeczowy, niecukierkowaty styl...

Niektóre rozmówczynie- fascynujące. Inne przeciętne. Momentami nudziłam się.

Niektóre rozmówczynie- fascynujące. Inne przeciętne. Momentami nudziłam się.

Fajna książka aczkolwiek myslałam, że będzie ciekawsza.

Fajna książka aczkolwiek myslałam, że będzie ciekawsza.

Bardzo chciałam poczytać o życiu zakonnic, dowiedzieć się jak jest tam, w środku. Miałam nadzieję, że właśnie ta książka zaspokoi moją ciekawość. Niestety, to nie jest to, czego potrzebowałam, więc odkładam.

Bardzo chciałam poczytać o życiu zakonnic, dowiedzieć się jak jest tam, w środku. Miałam nadzieję, że właśnie ta książka zaspokoi moją ciekawość. Niestety, to nie jest to, czego potrzebowałam, więc odkładam.

Nie moja bajka.

Nie moja bajka.

Niesamowita książka, przedstawia historie kobiet, które oddały swoje życie Bogu i innym ludziom. Historie, które pokazują, że stereotypy, jakimi się posługujemy zdecydowanie nie mają racji bytu. Kobiety, które z własnej woli wstąpiły do różnych zakonów, ukazują ten wybór, jako całkowicie wolny. Bohaterki przedstawiają swoje życie jako piękne, szczęśliwe i co pokazuje prawie każda historia, pełne niespodzianek, bo jak mówią, nigdy nie podjęłyby pewnych decyzji i nie znalazłyby się w danym miejscu, gdyby Pan Bóg nie miał takich planów. Siostry są przykładem kobiet, które służą innym, ukazują miłość do Boga i drugiego człowieka. Ostatni rozdział o siostrze pracującej w hospicjum prawie w całości przepłakałam. Polecam tą książkę, bo zmienia poglądy na temat sióstr i obala wiele mitów i stereotypów.

Niesamowita książka, przedstawia historie kobiet, które oddały swoje życie Bogu i innym ludziom. Historie, które pokazują, że stereotypy, jakimi się posługujemy zdecydowanie nie mają racji bytu. Kobiety, które z własnej woli wstąpiły do różnych zakonów, ukazują ten wybór, jako całkowicie wolny. Bohaterki przedstawiają swoje życie jako piękne, szczęśliwe i co pokazuje prawie...

Ciekawe wywiady z wileoma siostrami, tak świeckimi,jak i bezhabitowymi czymisjonarkami.Przkrój óznych motywacji, poszukiwaniwa duchowości . Z pewnością otwiera czy na rzeczywistość czynienia tej posługi. Widać wyraźnie, że zakonnice maja niższy status niż księża, nie mają takich przywilejów co księża, odmiennie funkcjonują. Dowiadujemy się o różnych etapach formacji duchowej, ślubach posłuszęństwa, ślubach wieczystych. Najbardziej przypadła mi do gustu relacja siostry łączącej swój zawód z położną lub lekarzem. Niektóre z nich studiują teologię, kierunki psychologiczne, czy niektóre gałęzie medycyny. To szczególne powołanie objawia się na różnych etapach życia, większość bohaterek rozmów czuje się kobietami i osobami szczęśliwymi oraz zawodowo spełnionymi. Tym bohaterkom, pełnym poświęcenia i miłości do bliźnich należą się szczególne hołdy, naprawdę zasługują na wsparcie i szacunek. Test wartościowy, zmuszający do zadumy i refleksji. Wspierają indyjskich ubogich lub terminalnie chorych, pracują w środowisku prostytutek lub samotnych matek. Wyznacznikiem jest zawsze szczególne posłannictwo.

Ciekawe wywiady z wileoma siostrami, tak świeckimi,jak i bezhabitowymi czymisjonarkami.Przkrój óznych motywacji, poszukiwaniwa duchowości . Z pewnością otwiera czy na rzeczywistość czynienia tej posługi. Widać wyraźnie, że zakonnice maja niższy status niż księża, nie mają takich przywilejów co księża, odmiennie funkcjonują. Dowiadujemy się o różnych etapach formacji...

Jedna z najmądrzejszych książek o życiu zakonnym, jakie przeczytałam. Oczywiście, to wywiady, toteż ocenę dzielę między rozmówczynie a pytającą, która nie pozostała na poziomie sztampowych zagadnień. Wypowiedzi są tak różnorodne, jak różnorodne są kobiety opowiadające o fascynacji powołaniem, o drodze życiowej, niezrozumiałej dla wielu nawet najbliższych osób. Zakonnice żyją "dla" i to stanowi ich piękno, będąc jednocześnie solą w oczach współczesnych. Oby nie zabrakło kobiet, dla których każdy człowiek jest wart miłości, szacunku i pomocy.

Jedna z najmądrzejszych książek o życiu zakonnym, jakie przeczytałam. Oczywiście, to wywiady, toteż ocenę dzielę między rozmówczynie a pytającą, która nie pozostała na poziomie sztampowych zagadnień. Wypowiedzi są tak różnorodne, jak różnorodne są kobiety opowiadające o fascynacji powołaniem, o drodze życiowej, niezrozumiałej dla wielu nawet najbliższych osób. Zakonnice...

„Habit zamiast szminki“ to dokladne przeciwienstwo ksiazki „Zakonnice odchodza po cichu“, w ktorej wypowiadaly sie kobiety nie znajdujace swojego miejsca w zakonie. W „Habicie zamiast szminki“ sa przedstawione zakonnice, ktorym „bardzo wyszlo“ w zakonie – nieprzecietne kobiety, robiace nieprzecietne rzeczy. Sa wsrod nich misjonarki, z tego jedna pracujaca w zbombardowanym Aleppo, lekarki, ktorych habit wywoluje zdziwienie („to teraz katechetki odbieraja porody?“),zakonnica bezhabitowa, pomagajaca kobietom wyjsc z prostytucji, filozofka – habilitowana prof. dr., psychiatra, prawnik, blogerka. W sumie 14 wywiadow, z ktorych 1-2 troche ciezkawo sie czytaly, reszte polknelam.
Interesujace byly dla mnie sytuacje powolania do tego rodzaju zycia, rozne drogi dojscia do zakonu. Mysle, ze komus, kto sam tego nie przezyl, nielatwo jest zrozumiec, dlaczego wybiera sie zakon. Niektore dziewczyny zerwaly z tego powodu zareczyny, ktoras poszla w polowie studiow do zakonu i dopiero tam, za zezwoleniem przelozonych konczyla studia. Jedna byla juz w nowicjacie, kiedy zdawala mature (oczywiscie, nowicjat w ukryciu, bo komuna). Jest wsrod nich siostra, ktora do Klubu Wysokogorskiego przyjmowala sama Wanda Rutkiewicz. Jednym slowem – nieprzecietne osobowosci.
Przy przyjmowaniu kandydatek, jak i w czasie postulatu i nowicjatu sprawdzane sa ich motywy, bo byc moze podswiadomie kierowaly sie urazami z przeszlosci (zakon jako miejsce dajace poczucie bezpieczenstwa i odgradzajace od zagrozen swiata zewnetrznego). Wtedy niestety, nalezy te urazy najpierw z pomoca fachowcow (psychologow, psychiatrow, lekarzy) wyleczyc, a potem ponownie sprawdzic, czy nadal chca isc do zakonu. Zakon potrzebuje osob stabilnych psychicznie.

Poruszana jest sprawa posluszenstwa przelozonym, ktore nie powinno byc slepym posluszenstwem, bo nie o to chodzi, raczej propozycja przelozonej, gdzie istnieje mozliwosc powiedzenia „nie“. Ale wiele zakonnic stwierdza po latach, ze dobrze zrobily, poddajac sie decyzjom przelozonych, bo czasem z boku lepiej widac, jakie kto ma uzdolnienia i gdzie moze sie odnalezc. Siostra- lekarka przez tydzien plakala, kiedy przelozona zaproponowala jej studia medyczne w Rzymie (w Polsce komunistycznej zakonnica nie mogla studiowac medycyny),bo zupelnie nie znala wloskiego i chciala studiowac cos innego a dzis nie wyobraza sobie pracy w innym zawodzie. O specjalizacji zadecydowala sama - wybrala ginekologie, bo uznala, ze to bedzie jej najbardziej przydatne na misjach. Siostra – filozof mowi, jak rozwiazywac konflikty z przelozonymi, jezeli chodzi o posluszenstwo i jak im zapobiegac. Mysle, ze gdyby w pore o tym pomyslano, niektore kobiety nie odeszlyby z zakonu.
W niektorych wywiadach poruszony jest temat zmian i modernizacji w zakonach zenskich w Polsce. Zwlaszcza te, ktore sa zakonami miedzynarodowymi i zakonnice zmieniaja nie tylko domy w Polsce, ale i kraje, przystosowuja stroje do warunkow, w jakich pracuja, aby latwiej dotrzec do ludzi.
Zdaje sobie sprawe, ze nie wszystkie zakonnice sa tak wyjatkowymi osobami i wykonuja wyjatkowe zawody, zycie wiekszosci jest bardziej zwyczajne. Niemniej wiele informacji o mozliwosciach zawodowych, jakie daje zycie zakonne, bardzo mnie zaskoczylo. Mysle, ze sporo zalezy od przelozonych, ktore powinny jak najlepiej wykorzystac zdolnosci i talenty podleglych im kobiet dla dobra zakonu i poszczegolnych zakonnic.
Książke wydalo Wydawnictwo Dolnośląskie, niezwiazane z zadnym wyznaniem, co nalezy zapisac na plus.
Zdecydowanie polecam.

„Habit zamiast szminki“ to dokladne przeciwienstwo ksiazki „Zakonnice odchodza po cichu“, w ktorej wypowiadaly sie kobiety nie znajdujace swojego miejsca w zakonie. W „Habicie zamiast szminki“ sa przedstawione zakonnice, ktorym „bardzo wyszlo“ w zakonie – nieprzecietne kobiety, robiace nieprzecietne rzeczy. Sa wsrod nich misjonarki, z tego jedna pracujaca w zbombardowanym...

Dobrze, ze ksiazka powstala, zle ze jest taka nudna. Autorce zdecydowanie zabraklo talentu litrerackiego, a takze niestety - dziennikarskiego. Siostry z latwoscia unikaja wszystkich pytan, ktore by mogly naruszyc idealny obraz swiata we wspolnotach zakonnych. Ale z uwagi na to, ze jest taka malo ksiazek o zakonnicach, mozna przeczytac rowniezte. Przynajmniej jeden wywiad (z siostra z syrii) jest tego wart.

Dobrze, ze ksiazka powstala, zle ze jest taka nudna. Autorce zdecydowanie zabraklo talentu litrerackiego, a takze niestety - dziennikarskiego. Siostry z latwoscia unikaja wszystkich pytan, ktore by mogly naruszyc idealny obraz swiata we wspolnotach zakonnych. Ale z uwagi na to, ze jest taka malo ksiazek o zakonnicach, mozna przeczytac rowniezte. Przynajmniej jeden wywiad (z...