Mija 12 lat,Vanyel jest już magiem heroldów,a jego magiczna moc jest nieporównywalna z mocami pozostałych magów.Prywatnie,mimo upływu lat,Vanyel pozostaje nadal samotny ,nieszczęśliwy i poraniony,a od śmierci Lendela nie nawiązał z nikim prawdziwie bliskiej więzi.Właściwie nie uświadamia sobie ,że ma przyjaciół,wydaje mu się,że każdy czegoś od niego chce i nikt nie jest bezinteresowny(oprócz jego córki,uchodzącej za córkę króla).Krańcowo wyczerpany po niebezpiecznej misji,Vanyel uzyskuje urlop,który ma spędzić u rodziny.Nie jest z tego powodu specjalnie zadowolony.Rodzina podświadomie nadal traktuje go tak jak dawniej.Znają prawdę o nim i jego czynach ale Vanyel-herold i Vanyel-mężczyzna to dla nich dwie odmienne,różne postaci.W dodatku w sąsiednim państwie narasta konflikt,zagrażający pokojowi Valdemaru.Uratowanie Tashira,który wyglądem przypomina Vanyelowi zmarłego kochanka doprowadza herolda do pogodzenia się ze stratą ukochanego.Vanyel i jego ojciec powoli godzą się ze sobą,ich stosunki się polepszają.Vanyel godzi się również z dawnym wrogiem fechmistrzem Jarvisem,z którym nawiązuje więzy przyjaźni.
Ciekawa książka,która pokazuje metamorfozę postrzegania człowieka-bohatera.Jako nieznany minstrel Vanyel jest traktowany jak nikt,jako maga heroldów ludzie się go boją,traktując znanego od lat człowieka jak kogoś obcego.Tak czy tak bohater nadal pozostaje wyalienowany.To człowiek,którego przepełniają cierpienie,samotność i żal.Jego życiem żądzą obowiązek i chęć zapewnienia bezpieczeństwa tym,których kocha.na pewno nie jest to koniec mojej przygody z ta autorka i tym bohaterem

Mija 12 lat,Vanyel jest już magiem heroldów,a jego magiczna moc jest nieporównywalna z mocami pozostałych magów.Prywatnie,mimo upływu lat,Vanyel pozostaje nadal samotny ,nieszczęśliwy i poraniony,a od śmierci Lendela nie nawiązał z nikim prawdziwie bliskiej więzi.Właściwie nie uświadamia sobie ,że ma przyjaciół,wydaje mu się,że każdy czegoś od niego chce i nikt nie jest...