Ocena sentymentalna. Czytałem dawno temu i mi się podobało. Po tylu latach pamiętam o czym książka była, a to o czymś świadczy ;)

Ocena sentymentalna. Czytałem dawno temu i mi się podobało. Po tylu latach pamiętam o czym książka była, a to o czymś świadczy ;)

Kolejny tom cyklu. Kolejna historia. Właściwie nie trzeba znać poprzednich tomów, każda jest odrębną całością. Czyta się przyjemnie. Jest i magia i intryga i trochę walki, a także dylematów moralnych (nie za dużo więc w czystej rozrywce nie przeszkadzają). Jako lektura przed kominkiem w wyjątkowo paskudny wieczór godna polecenia.

Kolejny tom cyklu. Kolejna historia. Właściwie nie trzeba znać poprzednich tomów, każda jest odrębną całością. Czyta się przyjemnie. Jest i magia i intryga i trochę walki, a także dylematów moralnych (nie za dużo więc w czystej rozrywce nie przeszkadzają). Jako lektura przed kominkiem w wyjątkowo paskudny wieczór godna polecenia.

Druga część przygód Tarlacha i Uny nie zaskakuje niczym, co najwyżej brakiem sensu. Przez pół książki nic się nie dzieje, Sokolnik uwalnia Lormt od wielowiekowej zjawy (o której dotąd nikt nie wspomniał),potem w połowie autorka przypomina sobie, że przydałaby się fabuła, więc robi powtórkę z Koldery, ale ograniczoną do jednej plaży i kilku tygodni walki. A na końcu to, co Mark Twain uważał, za konieczne zakończenie książki dla dorosłych. Ogólnie bieda aż piszczy.

Więcej w podcaście: http://www.gniazdoswiatow.net/2016/05/21/quest-24-pakt-sokolnikow/

Druga część przygód Tarlacha i Uny nie zaskakuje niczym, co najwyżej brakiem sensu. Przez pół książki nic się nie dzieje, Sokolnik uwalnia Lormt od wielowiekowej zjawy (o której dotąd nikt nie wspomniał),potem w połowie autorka przypomina sobie, że przydałaby się fabuła, więc robi powtórkę z Koldery, ale ograniczoną do jednej plaży i kilku tygodni walki. A na końcu to, co...

Bezpośrednia kontynuacja wątków Uny i Tarlacha z "Morskiej Twierdzy". Bohaterowie przybywają z High Hallack do Lormtu, by uzyskać informację jak by tu znowu połączyć żyjących oddzielnie Sokolich kobiet i mężczyzn, żeby się mogli razem osiedlić w ojczyźnie Uny. Una i Tarlach trochę tam czasu spędzają, wpadają w mrowie napisanych naprędce tarapatów, nic z tego jednak nie wynika dla głównej osi fabularnej. Gdzieś tak w połowie powieści dopiero wchodzimy na główny tor, czyli tematyka inwazji z innego świata.
Dużo tutaj dziwnych zdarzeń i rozwiązań fabularnych niezbyt zgodnych z dotychczasową mitologią cyklu (Gunnora wysyłająca duchy dziewczynek, by ostrzegła przed kolejną inwazją z zaświatów na High Hallack, Gunnora otwierająca bramę z Lormtu do Morskiej Twierdzy, by Una i Tarlach mogli zdążyć przed inwazją, Sokolnicy planujący wielkie spotkanie wszystkich rodów akurat niedaleko Morskiej Twierdzy, co w ostateczności pomaga odeprzeć inwazję itd.). Generalnie mrowie perfekcyjnych rozwiązań Deus ex machina. które ni w ząb nie pasują do uniwersum świata czarownic. Do tego mamy tutaj nową wersję bitwy pod Termopilami, tylko zamiast 300 mamy Tarlacha i jego 500 Sokolników, a po drugiej stronie 60-tyś! armię inwazyjną. No i oczywiście ekipa wychodzi bez szwanku. Nie ma co, poczucie proporcji i sensu idealne. Pani Griffin już dziękujemy.

Bezpośrednia kontynuacja wątków Uny i Tarlacha z "Morskiej Twierdzy". Bohaterowie przybywają z High Hallack do Lormtu, by uzyskać informację jak by tu znowu połączyć żyjących oddzielnie Sokolich kobiet i mężczyzn, żeby się mogli razem osiedlić w ojczyźnie Uny. Una i Tarlach trochę tam czasu spędzają, wpadają w mrowie napisanych naprędce tarapatów, nic z tego jednak nie...

niesamowicie inna

niesamowicie inna