Zimna wojna nie może trwać wiecznie…
To nie było typowe domknięcie cyklu. Nie, to nie byłoby w stylu Liu, dać kilka prostych odpowiedzi i zakończyć rozpoczęte wątki. Zamiast tego Autor przenosi na nowy grunt zapomniane pomysły, modyfikuje znane schematy, które w innych warunkach znalazły świetne zastosowanie, dzięki czemu uprawdopodobnia przyszłe rozwiązania. „Koniec śmierci” to jednak przede wszystkim skondensowana dawka teorii i hipotez astrofizycznych. Mamy fascynujące przejście od fal elektromagnetycznych, przez fale grawitacyjne i neutrina, aż do promieniowania kwantowego. Jest mile widziana w literaturze gatunkowej teoria strun, zabawa wymiarami, rozwinięcie problemu czarnych dziur i antymaterii, napęd krzywiznowy…
Pomysły sypią się jak z rękawa, nakręcane rozwojem technologicznym, na moment zjawiskowo przełamane chińską baśnią. Mimo iż Liu nagina większość praw fizyki, wszystko z grubsza tworzy logiczną całość. Potknięć jest niewiele, jedynie sam epilog wymknął się już chyba spod kontroli autora i zwyciężyła jego niepohamowana wyobraźnia.
Językowo i fabularnie zakończenie cyklu wygląda na pewno lepiej niż część druga, choć nadal można się przyczepić do pewnego manieryzmu i płaskich postaci. Brak też tej unikatowej aury tajemnicy i niepokoju z otwarcia sagi. Czapki z głów natomiast za rozmach i umiejętność zapanowania nad chaosem.

Zimna wojna nie może trwać wiecznie…
To nie było typowe domknięcie cyklu. Nie, to nie byłoby w stylu Liu, dać kilka prostych odpowiedzi i zakończyć rozpoczęte wątki. Zamiast tego Autor przenosi na nowy grunt zapomniane pomysły, modyfikuje znane schematy, które w innych warunkach znalazły świetne zastosowanie, dzięki czemu uprawdopodobnia przyszłe rozwiązania. „Koniec...