Nie będę Wam pisać, że ta książka jest niesamowita, że mi się podobała, że zdecydowanie Wam polecam, bo to wszystko byłoby nieprawdą, a szczerość jest najważniejsza. Nie chcę pisać, że coś było dobre, kiedy tak naprawdę moje odczucia są przeciwne.


„Rozgrywka” jest pierwszym tomem z trylogii The Prefect Game. Opowiada ona dwójki ludzi, powiedziałabym szaleńczo w sobie zakochanych, choć początkowo nic tego nie zapowiadało. Cassie w pierwszej chwili była przekonana, że Jack – gwiazda szkolnej drużyny baseballowej to dupek, chociaż właściwie nogi miękły jej na sam jego widok od początku. Mimo tego, skutecznie spławiała chłopaka… do czasu. Jak się pewnie domyślacie, w końcu zgodziła się pójść z nim na randkę. I od tamtej chwili wszystko się zmieniło. Ona się zmieniła. On się zmienił.

Wybaczcie, może brzmi to nieco ironicznie, ale… WŁAŚNIE TAK BYŁO!

Przebrnąć przez początek to było dla mnie wyzwanie. Co chwilę wybuchałam śmiechem, załamana absurdalnością zachowania bohaterów. Próbując zachować resztki zdrowego rozsądku, za żadne skarby nie potrafiłam zrozumieć skrajnych postaw Cassie i Jacka. W jednej chwili mówią nie, ale dosłownie w następnej linijce czytam, że jednak są na tak. Zabrakło mi konsekwencji w ich działaniu. Dobrze, może gdzieś w tym wszystkim, w ich zachowaniu odbite miałby być emocje, ale jak dla mnie to nie wyszło.

Sami główni bohaterowie wydali mi się jakoś dziwnie płytcy. Mam wrażenie, że nie wiem o nich nic poza tym, że Cassie kocha fotografię, a Jack baseball. Samo uczucie, które ich połączyło, też jakoś nie wiem… Cały czas miałam wrażenie, że oni kompletnie się nie znają, że pociąga ich w sobie niewiele ponad sam aspekt fizyczny.

Przyznaje trochę mnie to boli, bo liczyłam na coś więcej niż płytki romansik. Fabuła też jakoś mnie szczególnie nie porwała, bo wszystko było dość przewidywalne. Chociaż, zawsze mogło być gorzej.

Cóż, czy było coś dobrego?

Usilnie starałam się nie skreślać tej książki całkowicie, i przyznam, że końcówka już była nieco lepsza. Zdecydowanie bardziej się wciągnęłam niż na początku. No i wiecie, dużo się pośmiałam. I jak wspomniałam, czyta się szybciutko. Styl autorki jest lekki i naprawdę przyjemny, ale to chyba tyle.
A nie! Jednak nie! Jest w tym wszystkim małe światełko w postaci brata Jacka, czyli Deana. On uratował mi tę książkę.

Szału nie ma i pewnie za kilka tygodni zupełnie zapomnę, o czym była „Rozgrywka”.

Co więcej mogę napisać? Może miałam zbyt wielkie oczekiwania. Ale nawet od literatury typowo rozrywkowej możemy, czegoś wymagać, więc cóż.
Zastanawiam się nad sięgnięciem po kolejne tomy. Zobaczymy.

A „Rozgrywki” Wam nie odradzam, ale też szczególnie nie polecam. Wiem jednak, że jest grono osób, którym te książki się podobały, więc najlepiej będzie jeśli sami się przekonacie, czy to literatura dla Was, czy niekoniecznie.

Nie będę Wam pisać, że ta książka jest niesamowita, że mi się podobała, że zdecydowanie Wam polecam, bo to wszystko byłoby nieprawdą, a szczerość jest najważniejsza. Nie chcę pisać, że coś było dobre, kiedy tak naprawdę moje odczucia są przeciwne.


„Rozgrywka” jest pierwszym tomem z trylogii The Prefect Game. Opowiada ona dwójki ludzi, powiedziałabym szaleńczo w sobie...