Powieść magiczna, opowiadająca o dwóch różnych światach. Takie opowieści lubię najbardziej. Zagłębić się w świat, który już przestał istnieć. Polecam gorąco.

Powieść magiczna, opowiadająca o dwóch różnych światach. Takie opowieści lubię najbardziej. Zagłębić się w świat, który już przestał istnieć. Polecam gorąco.

recenzjenawygodzie.blogspot.com

Można przepraszać za miłość? A wszystko to, co robi się z potrzeby serca lub choćby instynktu, który w swojej naturze też musi być boski, czy może być grzechem? [...] Może to żadna miłość, tylko uleganie własnym słabościom, pokusom, egoistyczne pragnienie posiadania. Posiadanie kogoś, jego uczuć, uwagi, a w końcu losu, ale też oddawanie siebie z potrzeby bycia w posiadaniu, jakby własna, odrębna tożsamość była czymś niepełnowartościowym, to też chyba nie miłość.





Nie wiem jak odnieść się do przedstawionej tu pozycji. Nawet nie wiem czy mi się książka spodobała. Budzi we mnie mieszane uczucia, których nie potrafię jednoznacznie określić.

Historia dwóch kobiet, które żyją w odległych od siebie czasach. Obie jednak łączy zamiłowanie do tych samych rzeczy, a także przebłyski ich wspólnego i zarazem oddzielnego życia. Jest to dla obu kobiet szokujące, gdyż jak Tekla żyjąca w początkach XX wieku widzieć może coś, czego wcześniej nie widziała, lub Maria widzieć coś, co miało miejsce ponad sto lat wcześniej?



Powieść jest prowadzona z kilku stron. Ze strony Tekli, Marii, a kilka razy nawet Mikołaja, czyli bohatera, który wprowadzi galimatias w historii jednej z kobiet, a może obu? Nie jesteśmy cały czas przy jednej postaci, ale krążymy bez przerwy, żeby nadążyć nad tym co dzieje się wszędzie. Czasami może to człowieka zmylić gdzie właśnie toczy się akcja.



Poprzedni wiek z perspektywy Tekli był dla mnie bardziej interesujący, gdyż był nieznany. Można było zobaczyć jak przez ponad sto lat zaszły zmiany nie tylko w rozwoju cywilizacji, ale też w relacjach między ludźmi. Coś, co kiedyś było nie do pomyślenia dzisiaj jest już powszechne i coraz bardziej akceptowalne.

Mimo wielu różnic, które mogą zadziwiać, a czasami irytować, to jednak chciałabym cofnąć się do dawnych czasów, gdzie było tak wiele pięknych nieskażonych technologią miejsc lub gdzie byli mężczyźni, którzy musieli starać się kobietę.





Oryginalne dzieło, które trudno mi ocenić, gdyż z jednej strony nie było tam wartkiej akcji, czy ciekawych bohaterów, a z drugiej strony jak urzeczona zostałam wciągnięta w świat pełen rodzinnych tajemnic, przewrotności losu i tych niesamowitych miejsc, których opisy były bogate nie tylko w to co można dostrzec, ale też poczuć.

Wiem, że ciężko byłoby mi przeczytać to po raz drugi, ponieważ była to opowieść niczym wolna podróż samochodem na prostej drodze.



Przez pierwsze kilkadziesiąt stron czekałam cierpliwie aż zacznie się jakiś zwrot akcji, jednak już zupełnie pod koniec zdałam sobie sprawę, że wszystkie tajemnice były tym magnesem, który nie chciał odciągnąć mnie od kolejnych stronic. Kiedy natomiast skończyłam całość, poczułam ogromny niedosyt. Tak wiele treści, których nie jest się pewnym, tak wiele niedokończonych historii o innych bohaterach. Nie ukrywam, że chciałabym dowiedzieć się co było dalej, jednak uważam, że gdyby druga część powstała, to zniszczyłaby magię Jaskółczego ziela. To coś jak słowo, które znasz, ale zapomniałeś i będzie tak długo Cię to dręczyło, aż dowiesz się czego szukałeś. Właśnie takie uczucie wiercenia w głowie odczuwam po przeczytaniu ostatnich kartek.

To chyba pierwsza książka, która wprowadziła zamęt na tyle, że nie wiedziałam jaką recenzję napisać. Z pewnością nie żałuję, a więc polecam! /zmieszany Fokeuek

recenzjenawygodzie.blogspot.com

Można przepraszać za miłość? A wszystko to, co robi się z potrzeby serca lub choćby instynktu, który w swojej naturze też musi być boski, czy może być grzechem? [...] Może to żadna miłość, tylko uleganie własnym słabościom, pokusom, egoistyczne pragnienie posiadania. Posiadanie kogoś, jego uczuć, uwagi, a w końcu losu, ale też oddawanie...

"Jaskółcze ziele" to książka zupełnie inna od typowych, obyczajowych powieści. Dwie kobiety - Maria i Tekla z dwóch różnych epok - w pewien sposób są ze sobą związane. Marię nawiedzają przedziwne sny, przenoszą ją do dawnych czasów i miejsc jakby znajomych. Tekla Ulejska żyje na początku XX-tego wieku. W swojej wsi uchodzi za trochę dziwną, choć urodziwą osobę. Pisze wiersze, kocha samotne wędrówki po łąkach i mokradłach...Odrzuca zaloty starających się o jej rękę mężczyzn. Pragnie żyć inną rzeczywistością, a kobiety wyzwolone i odważne są dla niej pewnym wyzwaniem. Próbuje pisać, choć ciągle wydaje jej się, że nie potrafi ująć właściwie słów, które pojawiają się w jej myślach. Dorabia jako krawcowa panny Kalinowskiej ze dworu. Kiedy we wsi pojawia się malarz z Warszawy - Mikołaj Poryński - mający namalować portret panny Barbary, spotyka na swej drodze Teklę. Powoli zaczyna się między nimi rodzić uczucie. Czy jednak Mikołaj jest zdolny do stałego związku? Tekla również pozuje mu do portretu. I powstaje jej obraz, który...
Czy po latach ktoś natrafi na jego ślad? Jaki z tym wszystkim ma związek Maria z ówczesnych czasów? Pragnie ona odnaleźć odpowiedź na pytania, które nieustannie dręczą ją w snach, nie-snach, przenoszących jej osobę w dawne czasy, w życie Tekli. Pojawia się w nich również mały chłopiec Antoś ze zdjęcia rodzinnego odnalezionego po latach. Maria uparcie dąży do rozwikłania tych dziwnych obrazów z przeszłości. Czy to tylko wytwór wyobraźni, czy może coś więcej?
Autorka bardzo zgrabnie ujęła problem poczucia Marii, że jej życie jest związane z życiem dawnej Tekli. Nie jest to zwykła, banalna powieść, bo zmusza nas do pewnych przemyśleń i zastanowienia się nad zawiłością ludzkich losów. "Jaskółcze ziele" to powieść do spokojnego, dokładnego czytania przez 2-3 wieczory i na pewno znajdzie wielu zwolenników. To wyjątkowo niecodzienna historia dwóch różnych kobiet, żyjących w zupełnie innych czasach, jednak przedziwnie związanych ze sobą...

"Jaskółcze ziele" to książka zupełnie inna od typowych, obyczajowych powieści. Dwie kobiety - Maria i Tekla z dwóch różnych epok - w pewien sposób są ze sobą związane. Marię nawiedzają przedziwne sny, przenoszą ją do dawnych czasów i miejsc jakby znajomych. Tekla Ulejska żyje na początku XX-tego wieku. W swojej wsi uchodzi za trochę dziwną, choć urodziwą osobę. Pisze...