Wahałam się, jaką wystawić ocenę. Gdybym miała oceniać tylko pierwszą połowę książki, tę na wskroś realistyczną, zapewne ocena byłaby jeszcze wyższa. Ta część wciągnęła mnie, ścisnęła za gardło. Wymęczyła, ale nie dawała się odłożyć. W napięciu przechodziłam na kolejne strony, obawiając się najgorszych scenariuszy i wyczekując momentu kulminacyjnego. To opowieść z tych, w których nie może być happy endu i czytając, zastanawiasz się tylko, jak bardzo złe będzie zakończenie. Zwykle zbyt duże nagromadzenie problemów w jednej opowieści bardziej mnie irytuje niż porusza, bo mam poczucie taniego grania na emocjach czytelnika. W tym wypadku beznadzieja losów bohaterów jest przytłaczająca, ale kolejne wydarzenia układają się w logicznie usprawiedliwiony ciąg, zdają się być naturalną konsekwencją konkretnych uwarunkowań i wyborów, chociaż są też momenty, które nie do końca mnie przekonały. Oś opowieści jest poprowadzona między trzynastoletnim Jojo, a jego młodą, dysfunkcyjną i pozbawioną instynktu macierzyńskiego matką, Leonie. To z ich perspektywy poznajemy wydarzenia. Jojo, zagubiony nastolatek, który Mamcią i Tatkiem nazywa swoich dziadków, starających się stworzyć namiastkę normalnej rodziny, musi zbyt często przejmować odpowiedzialność za malutką siostrę, Kaylę. Leonie, skupiona na swoim przebywającym w więzieniu mężu Michaelu i coraz bardziej odpływająca w narkotyki, nie dostrzega nawet najbardziej podstawowych potrzeb dzieci. Przychodzi moment, kiedy Leonie burzy chwiejną stabilizację dzieci, zabierając je mimo protestów w podróż przez Stany, aby odebrać wychodzącego po latach z więzienia Michaela. Ta podróż, jak soczewka ogniskuje wszystkie problemy tej rodziny, które przy braku wspierających dziadków mogą doprowadzić do katastrofy. Wątek relacji dzieci-dorośli jest dla mnie najciekawszy i najbardziej poruszający w całej książce. Dodatkowe problemy są konsekwencją pewnych zdarzeń z przeszłości, które nie miałyby miejsca, gdyby rodzina Leonie nie była czarnoskóra. Rodzina Michaela jest biała, a akcja dzieje się na amerykańskim Południu i to wystarczy, żeby stać się iskrą zapalną. W ten realistyczny świat w pewnym momencie wkracza świat nadprzyrodzony, w duchu realizmu magicznego. Wkracza, jak dla mnie zbyt dosłownie, a przy tym powoduje przesunięcie akcentów na inne problemy i relacje niż w początkowych rozdziałach. To, co zapewne dla wielu czytelników będzie siłą tej książki, będzie czyniło ją wyjątkową i dodawało nowych znaczeń, w moim odczuciu osłabiło siłę wymowy, odrealniło opisywaną rzeczywistość, sprawiając, że już nie odbierałam tak serio losów bohaterów. Trochę szkoda, że to, co tu i teraz, zostało trochę rozmyte i wypłaszczone. Ten oczekiwany punkt kulminacyjny nie nastąpił, a raczej przybrał nieoczekiwaną formę.

Wahałam się, jaką wystawić ocenę. Gdybym miała oceniać tylko pierwszą połowę książki, tę na wskroś realistyczną, zapewne ocena byłaby jeszcze wyższa. Ta część wciągnęła mnie, ścisnęła za gardło. Wymęczyła, ale nie dawała się odłożyć. W napięciu przechodziłam na kolejne strony, obawiając się najgorszych scenariuszy i wyczekując momentu kulminacyjnego. To opowieść z tych, w...