„Miałam dziesięć lat. Carolina jedenaście. Błagałyśmy o wszystko: o jedzenie, o haust świeżego powietrza, o chwilę na osobności w gorącej wodzie. Błagałyśmy o litość i wytchnienie dla naszych ciał, nim zostaną do reszty zniszczone. Nie słuchał. Nauczyłyśmy się nie błagać. On też się nauczy. Albo nie. To nie miało już żadnego znaczenia.”

„Histeryczki” ciężko się czyta. Choć historie przestawione są często diametralnie różne (od opowieści o mieszkańcach jakiegoś miasteczka na Florydzie, przez historie dwóch sióstr związanych tragicznym wydarzeniem z przeszłości, po opowieści o przemocy i gwałtach), jedne bardziej, inne mniej przejmujące, jednak większość opowiadań jest trudna w lekturze.

Z jednej strony człowiek chciałby przeczytać więcej niż jedno opowiadanie naraz, z drugiej – często ton opowiadania to uniemożliwia. Tu warto byłoby jeszcze dodać, że każdy tytuł jest nieco inaczej napisane – są takie napisane w formie kwestionariusza (lub inaczej mówiąc – kolejnych pytań i odpowiedzi), są pisane w formie scenek, bywają opowiadania osnute w mgiełce fantastyki, bywają też do granic realistyczne. To jak bardzo są one inne, choć jednocześnie tak podobne, pokazuje w kolejny sposób, jak różne są te historie i jak różnymi kobietami są ich bohaterki.

Bohaterki są bowiem całkowicie różne – matki, kochanki, córki, siostry, pracownice, bezrobotne, uczennice… Są na rożnych etapach życia, czasem zadowolone z tego, gdzie się znajdują, inne marzą o czymś lepszym, są i te niezdające sobie sprawy z tego, że w życiu im czegoś brakuje. Uwikłane w skomplikowane relacje lub samotne. Każda z nich może być nazwana histeryczką, z rożnych powodów, każda z nich jest na swój sposób niezrozumiana, ale z każdą z nich można się utożsamić i zrozumieć.

Roxane Gay jest amerykańską pisarką, wykładowczynią i autorką wielu artykułów dla New York Timesa. W swojej twórczości skupia się na krytycznych analizach społecznych problemów związanych z płcią, seksualnością czy kolorem skóry. Za granicą znane są jej zbiory esejów „Bad Feminist” czy nowela „An Untamed State”, zaś najnowsza – „Difficult Women” – czyli polskie „Histeryczki” – jest pierwszym tytułem ukazującym się w języku polskim.

I należy teraz jedynie żałować, że tyle trzeba było czekać na jakąś pracę Gay po polsku. Ale że ostatnimi czasy ukazuje się na rodzimym rynku coraz więcej tytułów feministycznych (wszak sama Poradnia K już wydała w tym roku jedną udaną – „Monolog waginy” i jedną taką sobie – „Księga Joanny” – tytuły, które można by określić mianem feministycznych), to też coraz więcej, coraz ważniejszych i lepszych tekstów się pojawia. I to miłe zjawisko, bo choć zdarzają się w tym wszystkim pozycje gorsze, to zasadniczo po polsku są prawie same książki ważne i dobre.

Taką są i „Histeryczki” Roxane Gay. Co prawda nie staną się one przełomowym tekstem, ale z pewnością są ważne i zapadające w pamięć na długo po ich lekturze. A niektóre – jak otwierające książkę „Pójdę za tobą” czy „La Negra Blanca” – mogą wejść do jakiegoś wyboru tekstów, które należy przeczytać.

Opinia także na: https://recenzjeksiazek.natemat.pl/250751,histeryczki

„Miałam dziesięć lat. Carolina jedenaście. Błagałyśmy o wszystko: o jedzenie, o haust świeżego powietrza, o chwilę na osobności w gorącej wodzie. Błagałyśmy o litość i wytchnienie dla naszych ciał, nim zostaną do reszty zniszczone. Nie słuchał. Nauczyłyśmy się nie błagać. On też się nauczy. Albo nie. To nie miało już żadnego znaczenia.”

„Histeryczki” ciężko się czyta. Choć...