O Elenie Ferrante wiadomo, że nic nie wiadomo. Oczywiście poza faktem, że jej nazwisko widnieje na okładkach czterech książek. Choć i tak niektórzy twierdzą, że to pseudonim i jeden wielki pic na wodę. Autorka ukryła się za swoją twórczością i można tylko zgadywać jak bardzo jest to twórczość autobiograficzna. W każdym razie, narratorce neapolitańskich powieści nadała Ferrante swoje imię.

Narratorce, a nie bohaterce, bo bohaterki zasadniczo są tu dwie. Elena i Lila to mieszkanki jednej z biednych i wykluczonych dzielnic Neapolu, przyjaciółki których życie obserwujemy od dzieciństwa do starości. Dziwna to przyjaźń- intensywna, mroczna, niespokojna. Ale nie może być inna, bo determinuje ją Lila, jej fascynująca osobowość i paskudny charakter. Elena natomiast jest uległa do przesady, podporządkowana biegowi wydarzeń, choć to ona opuszcza dzielnicę i Neapol by odnosić sukcesy jako pisarka. W czterech tomach mamy opis sześćdziesięciu lat tej trudnej przyjaźni. Obie dziewczyny dorastają, dojrzewają, wychodzą za mąż, rodzą dzieci, wplątują się w romanse. Niby każda inaczej, ale jednak tak samo, bo ich losy i łączą się i wpływają na siebie.

Elena i Lila zależą nie tylko od siebie nawzajem. Zależą również od dzielnicy, w której się wychowały i ta dzielnica, wraz z całą galerią mieszkańców, jest i tłem i determinantem całego ich życia. Dla Lili będzie całym światem aż do później starości, nigdy jej nie opuści. A Elena, wykształcona, podróżująca i mieszkająca w innych miastach, pozostanie na zawsze przypisana do miejsca swego urodzenia. To zamknięcie w sprawach dzielnicy jest tak głębokie, że miasto gdzie ta dzielnica się mieści jest właściwie nieobecne na kartach powieści (Neapol nabiera znaczenia dopiero w ostatnim tomie). Im bohaterki są starsze, im więcej rozumieją, tym bardziej dzielnica przestaje im się kojarzyć z poczuciem bezpieczeństwa i ujawnia swoje prawdziwe oblicze- rejonu podporządkowanego jednej mafijnej rodzinie.
Jednak bardziej niż mafia, w tetralogii obecna jest polityka. Socjaliści, komuniści, faszyści, strajki robotników, zamieszki, aresztowania - dużo tego. Za dużo, ale może ktoś bardziej ode mnie zorientowany w powojennej historii Włoch uzna te fragmenty za ciekawe.

Całą sagę spaja klamra - zniknięcie Lili, takie całkowite. Nie pozostawia po sobie żadnych śladów, a wierna Elena pozostaje i te ślady wydobywa z głębi swojej pamięci. Robi to bardzo drobiazgowo, językiem prostym, ale niekiedy nadmiernie rozwleczonym. Jej opowieść wciąga, pochłania wręcz, choć ma też momenty nużące i nie unika powtórzeń.
Polecam przeczytać całość, bo naprawdę warto, ale nie cztery tomy pod rząd. To jest ten typ literatury, który lepiej sobie dawkować.

O Elenie Ferrante wiadomo, że nic nie wiadomo. Oczywiście poza faktem, że jej nazwisko widnieje na okładkach czterech książek. Choć i tak niektórzy twierdzą, że to pseudonim i jeden wielki pic na wodę. Autorka ukryła się za swoją twórczością i można tylko zgadywać jak bardzo jest to twórczość autobiograficzna. W każdym razie, narratorce neapolitańskich powieści nadała...