(2017)

Książka przybliża dramatyczne losy 140 tysięcy Rusinów – Bojków, Dolinian, Łemków oraz członków rodzin mieszanych – wysiedlanych w latach 1947-50 z południowo-wschodnich krańców młodej Polski Ludowej (czyli historycznej Rusi Czerwonej, gdzie mieszkali od pokoleń).

Empatyczna, reporterska opowieść, oddanie głosu potomkom ofiar i poszkodowanym. Tekst obiektywny i wyważony, rozsądnie skonstruowany, choć bez misternych splotów; porusza temat który nie cieszy się zainteresowaniem ogółu, a mimo to jest ważny i wart podnoszenia – bo historia lubi się powtarzać, a pokrzywdzonym należy się pamięć. Można by przy nim miejscami nieco podłubać, ale to drobiazgi.

Reportaż jest krótki – zbiera do kupy wszystko to co najważniejsze. W przystępnej formie realizuje założenia gatunku. W szkolnej skali 1-6: cztery z plusem.

•

Zagadkowy tytuł zwykle przemyca jakąś myśl przewodnią, mniej lub bardziej błyskotliwą metaforę, kluczowy motyw – tutaj idzie oczywiście o gorycz, żal, poczucie krzywdy.
Na końcu książki, w ostatnim zdaniu, mężczyzna pojednawczo częstujący domowym alkoholem zwraca się do autora (a pośrednio także do czytelnika): „to naprawdę dobry bimberek: na ziołach, z piołunem”. I tekst się urywa. To trochę za mało. Piołunem okadzano domy zmarłych, wykorzystywano go w obrzędach pożegnania, całkiem prozaicznych praktykach dnia codziennego, medycynie i aromaterapii, pojawia się w Starym Testamencie, a na bazie piołunowego ekstraktu produkuje absynt. Można by to wykorzystać.

•

Bezpośrednim następstwem Euromajdanu (2013-2014) było otworzenie polskiego rynku pracy na obywateli Ukrainy. Obecnie jest ich tu naprawdę sporo, a gospodarce w to graj (sytuacja w pełni analogiczna do polskiej emigracji zarobkowe do UK, Irlandii i Holandii). Książka jest więc całkiem na czasie. Wielu z nich tu zostanie, i trzeba będzie jakoś żyć. Dobrze by było aby wzajemne pretensje i lęki nie zaciążyły na naszych stosunkach.

•

UWAGI (2017): str. 60 – „mocno” dwa razy z rzędu (stylistyka); str. 79 – „Druga Armia Wojska Polskiego, tworzona z poborowych rekrutowanych już na terenach wyzwolonych przez Niemców” – można by tu zamiast Niemców wstawić Sowietów, a WYZWOLONYCH wziąć w cudzysłów; str. 83 – „jak porucznik Hans Kloss” – fraza do usunięcia (na korzyść formy tekstu); str. 90 – „również” w trzeciej linijce do skasowania (stylistyka); str. 72-92 poświęcono Świerczewskiemu... wprawdzie ma on związek z opisywanymi wydarzeniami, ale to zbyt obszerna dygresja; str. 157 – „wypije herbatę wprost z głowy cukru” – ?!; str. 163 – „biega za” czyli uchodzi, podobnie jak pojawiające się kilka razy regionalne/kolokwialne „strzelić” – nie bardzo tu pasuje, wydaje się wręcz niepoprawne; str. 214 – RAPERZY NIE ŚPIEWAJĄ; str. 218 – „mówi” dwa razy w tej samej linijce (stylistyka).

(2017)

Książka przybliża dramatyczne losy 140 tysięcy Rusinów – Bojków, Dolinian, Łemków oraz członków rodzin mieszanych – wysiedlanych w latach 1947-50 z południowo-wschodnich krańców młodej Polski Ludowej (czyli historycznej Rusi Czerwonej, gdzie mieszkali od pokoleń).

Empatyczna, reporterska opowieść, oddanie głosu potomkom ofiar i poszkodowanym. Tekst obiektywny i...