05 maja 2004 rok. Data jak wiele innych w naszym kalendarzu. Nic niezwykłego, dzień, jak co dzień. Niestety nie dla Magdy i Aleksandra Gref, którzy dowiadują się, że ich 2-letnia Oleńka jest chora na raka – Neuroblastoma, stadium IV.
Diagnoza zwala z nóg rodziców, a jednocześnie wzywa do walki o życie córeczki.

Drugą bohaterką powieści jest Karolina Majewska lat 14. Nastolatka mieszka z mamą, bo tata kilkanaście lat wcześniej opuścił je i wyjechał do Australii. Nieoczekiwanie dziewczynka dowiaduje się, że jej organizm zaatakował rak- Chłoniak anaplastyczny.

RAK- „ trudny przeciwnik, który stosuje najróżniejsze techniki, próbuje wywieść nas w pole”

Pierwsze co ciśnie się na usta po przeczytaniu książki, to słowa uffff... Nie wiem co powiedzieć. Łzy, żal, ból... Tym bardziej jest to ciężkie do przetrawienia, że rodzina państwa Gref jest autentyczna, można ich znaleźć na Facebooku.

Jak to się stało, że bohaterowie są autentyczni ?
Pani Natasza spotkała po kilku latach swoją dawną koleżankę ze studiów, Dorotę Raczkiewicz. Pani Dorota jest szefową Drużyny Szpiku. Autorka spotkała się z rodziną Gref, otrzymała od Magdy pamiętnik, notatki, wyniki badań. Powieść napisała z punktu widzenia Magdy.

Karolina jest postacią fikcyjną, choć nie tak do końca. Autorka pisze o niej
„ Jest zlepkiem wszystkich dobrych duchów, którym choroba nie przesłania całego świata, a staje się motywacją do walki o siebie i innych”

Obie dziewczynki zaprzyjaźnią się, będą się wspierały w walce z chorobą.

Książka Pani Sochy, to powieść o bólu, cierpieniu małych pacjentów w chorobie, cierpieniu rodziców, którzy czują, że tracą swoje potomstwo, o dojrzałości chorych dzieci, które często są cierpliwe i pogodne mimo tragedii jaką przeżywają. O rany ile w tych dzieciach jest pokory i radości! To powieść o tym, żeby nie planować sobie, gdzie pojedziemy za dwa lata na wakacje, bo tak naprawdę możemy do nich nie dożyć, a często jest też tak, że nagła zmiana planów doprowadza nas do frustracji i kłótni w domu. Lepiej rozejrzeć się tu i teraz, wokół siebie, czy ktoś nie potrzebuje naszej pomocy. Nie takiej z rozgłosem i hukiem, ale takiej cichutkiej, skromnej.
To powieść o silnych rodzicach, mamach strażniczkach, które zmieniają w moment swoje priorytety w życiu. Zaciskają zęby, żeby tylko nie płakać przy chorych dzieciach „ bo płacząca mama boli bardziej niż dożylne wkłucie”
To powieść ukazująca naszą niewiedzę na temat raka. O ludziach bojących się, że ich dzieci mogą zarazić się poprzez przebywanie z osobą chorą na nowotwór. Powieść o miłości między rodzeństwem.
To książka o tym, że marzenia się spełniają, nie tylko te napisane na karteczce i puszczone w kierunku nieba, przyczepione do nitki i nadmuchanego czerwonego balonika, ale również o tym, że codziennie ktoś umiera i w sumie nie wiemy dlaczego ON, choć jego marzeniem jest żyć...

Gdybym mogła dałabym 50 gwiazdek, tak bym oceniła tą powieść. Wspaniała, mądra, z silnym przekazem, pouczająca, wywołująca masę uczuć w środku, aż do bólu prawdziwa. Bardzo potrzebna dla mnie, abym często przypominała sobie, o tym, że to co mam w życiu jest wspaniałe, a nie narzekała i dąsała się na wszystko. Dziękuję Pani Nataszo. Dawno nie czytałam tak wspaniałej powieści!!!

05 maja 2004 rok. Data jak wiele innych w naszym kalendarzu. Nic niezwykłego, dzień, jak co dzień. Niestety nie dla Magdy i Aleksandra Gref, którzy dowiadują się, że ich 2-letnia Oleńka jest chora na raka – Neuroblastoma, stadium IV.
Diagnoza zwala z nóg rodziców, a jednocześnie wzywa do walki o życie córeczki.

Drugą bohaterką powieści jest Karolina Majewska lat 14....