Doskonały dodatek do „Black Metal. Ewolucja kultu”. W zasadzie mógłbym skopiować własną opinię do w/w książki, i przytoczyć ją ponownie w tym przypadku. Jednak „Kult wiecznie żywy” zasługuje niewątpliwie na swoją ‘własną’ opinię.
Przede wszystkim należy się Autorowi szacunek za część poświęconą polskiemu black metalowi! Owszem, w książce-matce przedstawił ten aspekt koncentrując się na Behemoth i Graveland, ale tym razem mamy to bardziej wysunięte przed szereg. Mgła, Kriegsmaschine, Arkona, kompletnie niedoceniany (głównie medialnie) Evilfeast - to tylko kilka nazw które są szerzej omówione w „Kulcie…”. Żeby jednak nie było tak całkiem różowo (a raczej blackowo…), to brakuje mi jednej nazwy, ale bardzo konkretnej jeśli chodzi o rozwój sceny BM w Polsce - Christ Agony. Działający po dziś dzień zespół Cezara to wręcz ikoniczna instytucja polskiego BM, i pominięcie jej uważam za błąd (pamiętam doskonale rok 1993 i genialne demo „Epitaph of Christ”, które rozniosło mnie na kawałeczki, jeszcze w wersji kasetowej!!!). Podobny błąd, czyli brak pewnych nazw opisałem w swojej opinii do „Ewolucji kultu” – kiedy Autor przedstawiał tam początki sceny w Norwegii, nie spodobało mi się pominięcie grup Satyricon i Immortal. Tutaj ekipę Satyra i Frosta już mamy, ale o Immortal dalej nic. Uważam też, że na ‘dwa słowa’ zasłużył inny przedstawiciel z tego kraju, mianowicie Limbonic Art. Kiedyś ten zespół wytyczył nowe trendy w obrębie tej muzyki, co na pewno nie przeszkodziłoby temu, żeby dostali swój własny akapit. Absolutnym plusem „Kultu…” jest też rozdział poświęcony genialnej Wardrunie, i chociaż Kvitrafn i spółka to (głównie) folk, to jednak ich wizja muzyki (rewelacyjnej skądinąd!) jest mocno zakorzeniona w black metalu.
Końcową część stanowi opis tzw. depresyjnego black metalu, i choć za tym subgatunkiem nie przepadam, to jednak warto poczytać rozdziały o przedstawicielach tej odmiany BM.
Reasumując – każdy kto czytał „Black Metal. Ewolucja kultu” nie ma innego wyjścia, jak sięgnąć po bardzo udany (z maluteńkimi wyjątkami…) dodatek do niej.

PS. W ub. Roku na Zachodzie wyszła kolejna część tego cyklu, „Black Metal. Into the Abyss”. Mam nadzieję że i ona doczeka się wkrótce polskiego tłumaczenia, tym bardziej że nasza rodzima scena jest w niej ponownie dość mocno zareprezentowana…

Doskonały dodatek do „Black Metal. Ewolucja kultu”. W zasadzie mógłbym skopiować własną opinię do w/w książki, i przytoczyć ją ponownie w tym przypadku. Jednak „Kult wiecznie żywy” zasługuje niewątpliwie na swoją ‘własną’ opinię.
Przede wszystkim należy się Autorowi szacunek za część poświęconą polskiemu black metalowi! Owszem, w książce-matce przedstawił ten aspekt...