Znany nam skądś obrazek: kobieta 40+, czynna zawodowo, żyjąca dla najbliższych, starająca się im dogodzić na wszelkie możliwe sposoby. Samotna, niedoceniana. Uwiązana własnym poczuciem odpowiedzialności za innych – zgorzkniałą matkę, męża, który nie dość, że nie szuka pracy, to jeszcze w domu też nie pomaga. Bo i po co ma się trudzić? Skoro wszystko ma podane?! Syn Marcin żyje własnym życiem oraz myślą pójścia w ślady brata i opuszczenia domu, w którym panuje tak toksyczna atmosfera. Nawet pies nie docenia jej wysiłków. Wszyscy prezentują postawę: przecież mnie się należy… A Elżbieta? Cóż jej pozostaje? Chyba tylko pisanie bloga… Jednak prawdziwe wsparcie otrzymuje w zupełnie innym miejscu… Lektura zawiera wiele przemyśleń, które mogą stać się dla czytelnika punktem wyjścia do dalszych rozważań i dyskusji. Oto niektóre z nich: „może wszyscy po trosze nie wierzymy… w kłamstwa generalnie. Nie wierzymy, bo nie chcemy wierzyć. Nie przyjmujemy do wiadomości nieprawdy, bo często jest niewygodna”; „spokój to cisza, a cisza to obecność. Teraz wokół jest zgiełk, w nim czai się samotność...", a dla równowagi dwie bardziej optymistyczne: ,,Życie biegnie, wiele może się jeszcze zmienić na lepsze, trzeba tylko uwierzyć” i „szczęście zaczyna się w głowie”.

Znany nam skądś obrazek: kobieta 40+, czynna zawodowo, żyjąca dla najbliższych, starająca się im dogodzić na wszelkie możliwe sposoby. Samotna, niedoceniana. Uwiązana własnym poczuciem odpowiedzialności za innych – zgorzkniałą matkę, męża, który nie dość, że nie szuka pracy, to jeszcze w domu też nie pomaga. Bo i po co ma się trudzić? Skoro wszystko ma podane?! Syn Marcin...