Jest to pierwsza książka tej autorki – i nie powiem, jestem pod ogromnym wrażeniem.
Uwielbiam takie dworskie klimaty, od zawsze twierdzę, że urodziłam się nie w tej epoce, co powinnam :)
Na samym początku poznajemy panienkę Ewę Jabłońską i jej codzienne życie. Jest ona dobrą chrześcijanką i posłuszną córką. Cicha, spokojna, z uśmiechem rozpoczynająca dzień. Bardzo lubi swoje życie, takie swojskie i sielankowe. Kocha wieś i swój dom. Ma młodszego braciszka Olesia, którego stara się rozpieszczać i interesować światem.

Po ukończeniu 3-letniej nauki oraz pensji u pani Rittelowej wraca na dwór kuzynka Ewy, Iga Branicka. Są nie tylko kuzynkami, ale również najbliższymi przyjaciółkami. Śpią razem w jednym pokoju. Iga jest bardzo żywą nastolatką, odważną i od dziecka kochającą się w chłopaku, z którym nie powinna się spotykać.

Nastolatki w tamtym wieku miały ciężkie życie. Wymagano od nich bezwzględnego posłuszeństwa wobec rodziców. Musiały nauczyć się skromności, gospodarności, dobrych manier oraz tradycji. Towarzyszyły wspólnie w wielu obowiązkach domowych. Pod czujnym okiem rodzicielki uczyły się robótek, gotowania, rozplanowywania czasu i pieniędzy, szycia sukienek, rozsądnego czynienia zapasów oraz zarządzania służbą.
Dziewiętnastowieczne panienki musiały być łagodne, skromne, delikatne, zdolne do poświęceń, pracowite, uległe, cierpliwe i niewinne.
Takie też były nasze bohaterki. Każda czekała na swoją miłość. Mając 18 - 19 lat szukały już narzeczonego, by nie zostać starą panną w wieku 21 lat.
Gdy przychodzi odpowiednia pora, obie zakochują się, tylko czy aby szczęśliwie?
Splot wydarzeń, jaki nastąpi, doprowadzi do tego, że obie będą musiały dokonać trudnych wyborów. Czy będą to szczęśliwe i rozsądne wybory?

Książka ta zapewniła mi kilka godzin świetnego zaczytania, w atmosferze wspaniałych odgłosów i zapachów sadu oraz staropolskich potraw. Historia ta wciągnęła mnie na tyle, że straciłam kontakt z rzeczywistością. Różnorodne postacie występujące w tej sadze są bardzo barwne i wyraziste. Wywoływały we mnie uczucie życzliwości oraz sympatii. Bardzo intensywnie przeżywałam przygody i kłopoty bohaterów. Z zaciekawieniem śledziłam zaskakujące zwroty akcji.
„Dwór w Czartorowiczach” to wspaniała saga rodzinna.
Nostalgiczna, urzekająca, piękna opowieść emanująca ciepłem rodzinnym. Autorka stworzyła sagę, która dostarcza nam, czytelnikom, bardzo interesujących wrażeń.
Narracja trzyma nas w sielankowej niemal atmosferze od początku książki do jej końca. Napisana jest pięknym, literackim językiem, a smaczku dodają utwory polskich poetów oraz pieśni ludowe. Mamy przedstawione tutaj drzewo genealogiczne rodzin występujących w tej części sagi, co pomaga czytelnikowi w rozeznaniu się w gąszczu pokrewieństwa.
Polecam!
http://przystanekszczescia.blogspot.com/2017/09/dwor-w-czartorowiczach-monika-rzepiela.html

Jest to pierwsza książka tej autorki – i nie powiem, jestem pod ogromnym wrażeniem.
Uwielbiam takie dworskie klimaty, od zawsze twierdzę, że urodziłam się nie w tej epoce, co powinnam :)
Na samym początku poznajemy panienkę Ewę Jabłońską i jej codzienne życie. Jest ona dobrą chrześcijanką i posłuszną córką. Cicha, spokojna, z uśmiechem rozpoczynająca dzień. Bardzo lubi...