Króciutki zbiór opowiadań Jonathana Carrolla znów zabiera czytelnika w świat niezwykłej wyobraźni autora. Carroll po raz kolejny porusza ważkie tematy, takie jak problemy natury ludzkiej, miłość, wspomnienia, przywiązanie oraz śmierć i to wszystko co dzieje się po niej. Zaletą tego zbioru jest jego niezwykła refleksyjność. W porównaniu do poprzedniego zbioru, czyli „Upiornej dłoni”, gdzie w większości opowiadań istniał jakiś jeden temat przewodni, to w przypadku „Cylindra Heidleberga” tematów tych jest sporo.

Zbiór opowiadań jaki zaprezentował pan Carroll jest bardzo krótki, natomiast samych historii jest tylko osiem oraz dodatkowy plus od wydawcy czyli pierwszy rozdział powieści „Białe jabłka”. Należy wspomnieć również o długości samych opowiadań, które są niezmiernie krótkie (najkrótsze ma zaledwie 5 stron). Wyjątkiem jest pierwsze opowiadanie oraz najdłuższe tytułowe, czyli „Cylinder Heidelberga”. W przypadku tych krótkich opowiadań możemy raczej mówić o opowiastkach niż opowiadaniach. Z jednej strony czytelnik może czuć niedosyt, może oczekiwać, że dane opowiadanie jest w niepełni dokończone. Z drugiej strony te krótkie formy ukazują kunszt autora, który potrafi umieścić to co najlepsze w jego stylu tylko na kilku stronach.

Odnośnie samych tematów poruszanych w tym zbiorze możemy mówić o ich różnorodności. O ile w poprzednim zbiorze „Upiornej dłoni” można było wysnuć motyw przewodni łączący kolejne opowieści, to w przypadku zbioru „Cylinder Heidelberga” już niestety tak nie jest. Może jedynie temat relacji damsko-męskich ze skupieniem na zauroczenie oraz rola wspomnień w życiu człowieka jest wspólna dla dwóch, trzech opowiadań. Na uwagę zwraca również sama forma opowiadań, ponieważ prawie wszystkie (a może wszystkie ) posiadają otwarte zakończenia. W przypadku niektórych jest to wręcz wymagane by czytelnik mógł snuć własne domysły na temat dalszych zdarzeń, czy też wyciągał poważniejsze rozważania. Przykładem takim jest opowiadanie „Świeży śnieg”, które mimo tego, że jest krótkie i przygnębiające, ale za to niezwykle refleksyjne.

Po przeczytaniu zbioru „Cylinder Heidelberga” można mieć wrażenie, że wszystkie opowiadania nie tylko posiadają otwarte zakończenia, ale mogłyby by być zalążkami, a nawet pierwszymi rozdziałami oddzielnych powieści. Dlatego też można czuć pewien niedosyt. Wyraźnie ta cecha wyróżnia te opowiadania od zbioru „Upiorna dłoń”. Inną wyraźną różnicą jest umiejscowienie tego samego bohatera (Ettricha) w dwóch opowiadaniach. Autor jednoznacznie nie wskazuje, że jest to ten sam bohater, ale daje znaki, że tak jest. Również umiejscowienie go w opowiadaniach o podobnej tematyce na to wskazuje.

Oczywiście nie byłoby Jonathan Carrolla bez jego realizmu magicznego. Jeśli cały zbiór jest tak odmienny i zróżnicowany, nie inaczej jest z realizmem. Rozpiętość jest duża: od opowiadań gdzie go nie ma („Zbrodnie twarzy”) po te gdzie występuje niemal na każdej stronie („Cylinder Heidelberga”). W związku z tym, że większość opowiadań ma otwarte zakończenia to też wyjaśnień tych nierzeczywistych zdarzeń nie ma, albo są szczątkowe. Czytelnik po prostu musi je przyjąć takimi jakie są. Jednak wpisuje się to w całą koncepcję książki.

Osobiste wnioski. Pod względem fabularnym najlepsze jest tytułowe opowiadanie „Cylinder Heidelberga”. Nie tylko ze względu na to, że jest najdłuższe, ale ma ciekawą i nowatorską wizję piekła (autor „przeszedł” samego siebie) oraz dynamicznie poprowadzoną fabułę. Również pod tym względem ciekawe jest pierwsze opowiadanie „Śpiąc w wilczej skórze”. Natomiast w przypadku refleksyjności, czy też rozważań prym wiedzie „Świeży śnieg” oraz „Ryby z armaty”. Osobiście uważam, że opowiadanie „Impreza u Brendy” klimatycznie oraz koncepcyjne nie pasuje do reszty książki. W pewien sposób wydaje się nie tylko nie na miejscu, ale nawet zaburza pewien klimat, który nadają pozostałe opowiadania oraz nie porusza ważkich tematów. Na koniec warto wspomnieć o dodatku, czuli pierwszym rozdziale „Białego jabłka”. Jest to interesujący ukłon w stronę czytelników, którzy po jego przeczytaniu mogą z niecierpliwością szukać tej powieści. Pierwszy rozdział cechuje się dużą ilością realizmu magicznego, ale przede wszystkim zaciekawia. Znów głównym bohaterem jest Ettrich, czyżby przypadek?

Podsumowując, krótki, ale wywołujący różne emocje zbiór opowiadań Jonathana Carrolla. Każdy czytelnik znajdzie coś dla siebie. Z jednej strony różna doza refleksyjności oraz niezwykłości może przykuwać uwagę. Natomiast z drugiej strony zbyt duże nagromadzenie opowiadań o otwartych zakończeniach może wywoływać niedosyt czytelniczy. Również wcześniej wspomniane opowiadanie nie pasuje do reszty książki. Gdyby niektóre opowiadania były bardziej dopracowane ocena byłaby wyższa.

Króciutki zbiór opowiadań Jonathana Carrolla znów zabiera czytelnika w świat niezwykłej wyobraźni autora. Carroll po raz kolejny porusza ważkie tematy, takie jak problemy natury ludzkiej, miłość, wspomnienia, przywiązanie oraz śmierć i to wszystko co dzieje się po niej. Zaletą tego zbioru jest jego niezwykła refleksyjność. W porównaniu do poprzedniego zbioru, czyli...