Różnica między krytyką a masakrowaniem oponenta polega na tym, że krytyka wytyka to, z czym trudno się nie zgodzić, a masakra próbuje wytknąć znacznie więcej, wchodząc na obszary dyskusyjne z głęboką pewnością, że oponent wyraźnie czegoś nie rozumie, podczas gdy krytyk ma za to oczywistą rację. Niestety przez to masakrę można również łatwo skrytykować, a wartość całej polemiki ulega dewaluacji. A mogło być tak pięknie, bo Hawking swoją koncepcją powstania wszechświata podkłada się dość wyraźnie w kilku aspektach. Tymczasem J.C. Lennox punktuje tylko niektóre z nich, wyraźnie dając dowód niezrozumienia meritum teorii spontanicznej kreacji wszechświata, a pozostałe aspekty (np. konieczność istnienia pustej przestrzeni przed kreacją) pomija. Zamiast tego w jego argumentacji pobrzmiewają argumenty inteligentnego projektu (ok - być może spowodowane polemiką z tytułem książki Hawkinga "Wielki projekt", ale wciąż zapalające czerwoną lampkę przyrodnikom), i - jako matematyk - daleki jest od cechującego fizyków i biologów szacunku dla teorii zweryfikowanych doświadczalnie. Łamanie praw przyrody? Czemu nie - mówi Lennox. Naukowe uzasadnienie etyki? Niemożliwe, pisze autor, ignorując dorobek współczesnej biologii ewolucyjnej. Trudno więc powiedzieć, że Hawking jest tu regularnie punktowany z perspektywy nauk przyrodniczych (co, jak napisałem, można było zrobić znacznie szerzej niż uczynił autor), lecz raczej z perspektywy metodologii, filozofii nauki i logiki. Te stanowiska również warto poznać, ale przesunięcie akcentów pozostawia szersze pole do kontrpolemiki i nieufności.

Różnica między krytyką a masakrowaniem oponenta polega na tym, że krytyka wytyka to, z czym trudno się nie zgodzić, a masakra próbuje wytknąć znacznie więcej, wchodząc na obszary dyskusyjne z głęboką pewnością, że oponent wyraźnie czegoś nie rozumie, podczas gdy krytyk ma za to oczywistą rację. Niestety przez to masakrę można również łatwo skrytykować, a wartość całej...