"Wie pani, czasem mam wrażenie, że żyjemy w świecie, który sobie wymyślamy. Ustalamy sobie, co jest dobre, a co nie, rysujemy mapy znaczeń... A potem całe życie zmagamy się z tym, cośmy sobie wykoncypowali. Problem polega na tym, że każdy ma swoją wersję, i dlatego tak trudno jest się ludziom dogadać."

Twórczość Olgi Tokarczuk znam i cenię od lat - lata te uświetniałam sobie zachwytami nad jej nietypowym, pogłębionym, metafizycznym postrzeganiem świata oraz nad mistrzowskim operowaniem słowem. Jako że średnia moich oczekiwań względem tej autorki sięga wysokiego pułapu, z przykrością muszę stwierdzić, że ta pozycja nieco ją zaniża.

Nietypowo. Tokarczuk i kryminał? Już z gruntu byłam niespokojna. Ostatecznie kryminał ów okazał się tym, co najtrafniej określa jego opis na LC - "thrillerem moralnym". Kamień z serca, w tym Tokarczuk jest przecież dobra. No i faktycznie - dobra, lecz tym razem nie wybitna.

Wątek kryminalny jest zaskakujący, lecz i tak nie sądzę, by zaspokoił poszukiwaczy kryminałów, gdyż jest on tu tylko pretekstem do zapisania obserwacji na temat życia (głównie życia zwierząt), sprawiedliwości i różnic w postrzeganiu świata przez ludzi. Niestety nierzadko jest też pretekstem do moralizowania...
Kiedy Olga T. tak się uspołeczniła? Nie znałam jej od tej strony. Trochę razi ten ton zaangażowany. Do tej pory ceniłam ją za zwracanie uwagi na relatywizm w odnoszeniu się do rzeczywistości. Tu stała się tendencyjna.

Jednak... To wciąż jest Olga Tokarczuk ;) I jeśli jako myśl przewodnią tego utworu wybiorę sobie cytat, który zapisałam na czele, pozwala mi to traktować go bardziej jako przypowieść o niezrozumieniu i o desperacji, o tragedii, do jakiej może ono prowadzić. Z tej perspektywy obraz niniejszej powieści pęcznieje mi w oczach i nabiera blasku.

Zdolność operowania słowem niby ciągle na poziomie (wszak to nadal ta sama autorka), jednak nie mogę się oprzeć wrażeniu, że nawet słownictwo zostało uproszczone, jakby na potrzeby kryminału (który jest gatunkiem "dla mas"). Nawet na tym polu pozostaję z subtelnym poczuciem niedosytu...

Krytykuję, krytykuję, a szóstkę i tak stawiam, bowiem wychodzę z założenia, że w przypadku Olgi Tokarczuk o zaletach tak dużo pisać nie trzeba. Wszak ile można sie powtarzać. Wspominam tylko o odstępstwach od - wyśmienitej! - normy.

Książka ogólnie niezła. Jednak Agnieszka Holland odwaliła kawał dobrej roboty i z niezłej książki zrobiła z niej rewelacyjny film. To chyba pierwszy przypadek w historii mych doświadczeń osobniczych, kiedy film oceniam wyżej niż książkę (mimo że zawsze czytanie poprzedza oglądanie).

Szkoda.

"Wie pani, czasem mam wrażenie, że żyjemy w świecie, który sobie wymyślamy. Ustalamy sobie, co jest dobre, a co nie, rysujemy mapy znaczeń... A potem całe życie zmagamy się z tym, cośmy sobie wykoncypowali. Problem polega na tym, że każdy ma swoją wersję, i dlatego tak trudno jest się ludziom dogadać."

Twórczość Olgi Tokarczuk znam i cenię od lat - lata te uświetniałam...