Gdy sięgałam po tę książkę, miałam nadzieję, że spędzę miło czas. Liczyłam nawet na to, że mnie ta pozycja rozbawi. Bardziej się mylić nie mogłam.

Styl pisarki, jeśli to w ogóle można nazwać stylem, już nie mógł być bardziej chaotyczny. Brak w tej książce jakiegokolwiek podziału na wątki. Wszystko się zlewa w całość, a sposób wypowiedzi Chmielewskiej przypomina potok myśli. Autorka skacze pomiędzy tematami, jej myśli są nieuporządkowane, a niektóre jej wypowiedzi są składniowo tak zbudowane, iż nie mam pojęcia o co jej chodziło.

Najbardziej jednak zdenerwowało mnie podejście autorki do osób otyłych. Niektórymi jej wypowiedziami poczułam się urażona, a czasem nawet oburzona. Takich farmazonów dawno nie czytałam. Jak można wrzucać wszystkich do jednego wora i pisać, iż wszystkie osoby z nadwagą są "głupie", bo nie potrafią zapanować nad swoimi słabościami?! Oczywiście przykładów na to, iż sama autorka zalicza się do tych osób "intelygentnych" znajdziemy całą masę. Jak dla mnie, trąci to narcyzmem.

Co do kwestii odchudzania i diet, wiadomości Chmielewskiej na ten temat pozostawiają naprawdę wiele do życzenia. Nie rozumiem, jak można forsować w książce takie brednie. Spodziewałabym się czegoś więcej zważywszy na fakt, iż książka została napisana i wydana już w jakby nie było XXI wieku.

Jedyne co ratuję tę książkę, to ilustracje Włodzimierza Kuklińskiego. I za to książka dostaje ode mnie dwie gwiazdki. Tylko za to.

Gdy sięgałam po tę książkę, miałam nadzieję, że spędzę miło czas. Liczyłam nawet na to, że mnie ta pozycja rozbawi. Bardziej się mylić nie mogłam.

Styl pisarki, jeśli to w ogóle można nazwać stylem, już nie mógł być bardziej chaotyczny. Brak w tej książce jakiegokolwiek podziału na wątki. Wszystko się zlewa w całość, a sposób wypowiedzi Chmielewskiej przypomina potok...