Bardzo chciałabym dać tej książce pozytywną opinię, naprawdę bardzo. Choćby dlatego, że główny bohater słucha heavy metalu i ubiera się na czarno (chociaż słaby był z niego heavymetalowiec, skoro gdy puszczał muzykę, zaznaczał tylko, że leci jakiś tam metalowy utwór – fani metalu zwracają uwagę na to jaki to utwór!). Albo dlatego, że autorka pod jednym z rozdziałów przytoczyła cytat piosenki mojej ukochanej kapeli: Five Finger Death Punch. Ale nie mogę, po prostu nie mogę! Ta książka to jakiś żart. Jestem w stanie zrozumieć, że autorka to młoda dziewczyna, nastolatka, co można wyczuć na każdym kroku, ale kurczę spotkałam się na wattpadzie z o wiele lepszymi historiami również nastoletnich autorów. I myślę, że właśnie to tam jest dobre miejsce dla Friendzone, żeby autorka trochę obyła się z tym tekstem, wysłuchała opinii i dobrych rad innych pisarzy amatorów.
Nie przeszkadzało mi, że to kolejna historia o tym jak przyjaźń okazuje się miłością. Jest to bardzo popularny wątek, a jednak nigdy mi się nie znudzi. Nie przeszkadzało mi też to, że akcja działa się Stanach Zjednoczonych, choć nie jestem tego zwolenniczka, bo uważam, że można stworzyć równie fajną historię o polskiej młodzieży, to jednak ten jestem w stanie zrozumieć, że młodzież ciągnie do amerykańskich nastolatków.
Natomiast cała reszta to jeden wielki absurd i o ile rozumiem, że taka nastolatka może jeszcze niewiele wiedzieć o życiu i pisaniu, i stworzyć tak bardzo niespójną historię, ale że wydawnictwo zgodziło się to wydać? I to Feeria Young? Byłam mocno zdziwiona.
Tatum i Griffin to przyjaciele od dziecka. Oboje są uwikłani w związki, co im nie przeszkadza spędzać czas sam na sam, oglądając filmy bądź też nocując u siebie (serio? Dojrzewający chłopak i dojrzewająca dziewczyna??), aż pewnego razu przypadkiem trafiają na siebie na balu maskowym i zaczynają się całować nie rozpoznając siebie nawzajem (nadal są w stałych związkach). Całując się ze sobą nagle zakochują się w sobie, trach miłość od pierwszego wejrzenie (właściwie niewejrzenia, bo przecież mają maski, więc od pierwszego pocałunku). Oczywiście, gdy od razu ściągają maski i przekonują się z kim się całowali, cały czar pryska, a ich relacja się zdecydowanie komplikuje, choć próbują udawać, że nic się nie stało.
No i tutaj pierwszy absurd, jak mogli się nie poznać na tym balu. Nie wierzę, że nie rozpozna się drugiej osoby, którą zna się całe życie, jej głos, ruchy ciała, rysy twarzy, tylko dlatego, że ma na sobie jakąś tam maskę. No dobra, Supermana też nikt nie rozpoznał.
Nie muszę pisać, że oboje próbują żyć dalej. Griffin ciągle twierdzi, że kocha swoją dziewczynę, Pam, choć jeszcze przed chwilą twierdził, że totalnie zakochał się w pięknej nieznajomej. Tatum nadal spotyka się z Noelem, właściwie po to, żeby Griffin nie pomyślał, że na niej pocałunek wywarł jakiekolwiek wrażenie. Nie przeszkadza jej, że Noel to ćpun i idiota. Tatum przekonuje się o tym dopiero po jednej z imprez, gdy Noel próbuje zaciągnąć ją do łóżka, choć tak właściwie Tatum wydaje się chętna, dopiero w ostatniej chwili wycofuje się, a Noel nazywa ją dziwką. Tatum przeżywa straszną traumę (która jest wg mnie lekko przerysowana), oczywiście wspiera ją Griffin, ale szalę goryczy przelewa scena, gdy Tatum i Griffin się całują, jest między nimi ogień, jednak Griffin mówi, że kocha Pam i łamie tym samym serce przyjaciółce, która z rozpaczy wyprowadza się z domu i wyjeżdża do siostry i… na tym koniec właściwie jeśli chodzi o ciekawsze wydarzenia. Kolejne pół książki to opis przygotowań do ślubu siostry Tatum oraz relacji Griffina z ojcem i tak drugą połowę książki można generalnie pominąć, do momentu, gdy Griffin pojmuje, że skrzywdził Tatum i że ją kocha. Zrywa z Pam i udaje się na wesele Rebecci (siostry Tatum), żeby wyznać przyjaciółce miłość i tak o to dochodzimy do happy endu.
Autorce brakuje życiowego doświadczenia, zdecydowanie powinna się wstrzymać z pisaniem, a skupić na czytaniu. Mam wrażenie, że wątki pojawiające się w książce, były mocno wyssanie z palca i nieżyciowe. Tak jakby specjalnie je wymyślała, żeby nakręcić czymś fabułę. Jak ojciec Griffina, którego chłopak nienawidzi, choć tak właściwie jest całkiem w porządku, autorka chciała pokazać tutaj konflikt ojciec – syn, ale jej to nie wyszło. Griffin sam z siebie przeprowadza się do znienawidzonego ojca, nie bardzo wiem po co i jeszcze dogryza ojcu i macosze choć nie ma ku temu podstaw. Generalnie większość dorosłych zachowuje się w tej książce irracjonalnie, choćby dyrektor szkoły, który rozdziela bijących się Noela i Griffina i nie wyciąga z tej bijatyki żadnych konsekwencji. Sama zemsta Griffina na Noelu za skrzywdzenie Tatum była jakimś absurdem, Griffin z kumplem włamali się do Noela domu i zupełnie nie zauważeni ogolili chłopakowi włosy i popisali jego ciało flamastrem. No i wreszcie tajemnicza kuzynka Tatum – Paige, która przez całą książkę ukrywała prawdę o sobie. Okazało się, że została zamknięta w piwnicy, przez swojego psychopatycznego wielbiciela, którym okazał się jej nauczyciel. Uratował ją jej przyjaciel, który pobił do nieprzytomności oprawcę, w wyniku czego ten zmarł i… i właściwie nie wiem o co miało w tym wszystkim chodzić. Tego typu wątek nie jest dobrym pomysłem na zapychacz. To mogłaby być historia sama w sobie.
Ech, staram się znaleźć coś pozytywnego i sobie tak myślę, że w sumie może i dobrze, że ktoś wydał książkę tej dziewczyny. Może to ją zmobilizuje, zacznie pracować nad sobą i w przyszłości zostanie dobrą pisarką, byle już teraz nie osiadła na laurach, bo ktoś wydał jej historię. Może gdybym te 18 lat temu miała tyle szczęścia i ktoś wydał moje pierwsze opowiadanie, to miałabym teraz na koncie już kilka książek, a tak dopiero raczkuję w świecie literackim.
Książki nie polecam, to naprawdę zmarnowany czas, choć zapowiadała się dobrze.

Bardzo chciałabym dać tej książce pozytywną opinię, naprawdę bardzo. Choćby dlatego, że główny bohater słucha heavy metalu i ubiera się na czarno (chociaż słaby był z niego heavymetalowiec, skoro gdy puszczał muzykę, zaznaczał tylko, że leci jakiś tam metalowy utwór – fani metalu zwracają uwagę na to jaki to utwór!). Albo dlatego, że autorka pod jednym z rozdziałów...