Z pewnych względów (kto mnie zna ten wie) bardzo lubię liczbę trzy. Więc i trylogie też się na tą „łapią”, a jak jeszcze wychodzą spod pióra jednej z moich ulubionych autorek, to tym bardziej.

Autorka zaserwowała nam smakowity kawałek prozy, nie po raz pierwszy zresztą. W książce mamy czytelne nawiązania do poprzednich dwóch tomów o Karolinie, co znacznie ułatwia i uprzyjemnia przyswajanie trzeciego.

Ponownie mamy piękną i mądrą, choć miejscami bardzo trudną i smutną opowieść. Znajdziemy tu wiele odcieni nie tylko miłości ale i przyjaźni. Mroczne barwy cierpienia czy gorycz nienawiści i nie zawsze słodkie bycie rodzicem wymieszają się tu mocno. Jest też o nadziei i wybaczaniu, tej najtrudniejszej ze sztuk, której nikt z nas tak naprawdę bezbłędnie w życiu zagrać nie umie…

Całość napisana prostym ale jednocześnie błyskotliwym językiem, czyta się bardzo dobrze i nie wiadomo kiedy ze zdziwieniem stwierdzamy: to już koniec, to już wszystko… na pewno nie! W końcu za jakiś czas musi się pojawić coś nowego bo jak ta już ktoś napisał „Coś się kończy, coś się zaczyna…”. Ja czekam!

Z pewnych względów (kto mnie zna ten wie) bardzo lubię liczbę trzy. Więc i trylogie też się na tą „łapią”, a jak jeszcze wychodzą spod pióra jednej z moich ulubionych autorek, to tym bardziej.

Autorka zaserwowała nam smakowity kawałek prozy, nie po raz pierwszy zresztą. W książce mamy czytelne nawiązania do poprzednich dwóch tomów o Karolinie, co znacznie ułatwia i...