Olga Gromyko! Jej!

Mało jest autorów, którzy potrafią wywołać u mnie śmiech. Regularnie zdarza się to wyłącznie dwóm: Joannie Chmielewskiej i właśnie Oldze Gromyko. Na widok tych nazwisk na okładkach uśmiecham się odruchowo.

Z autorką spotkałam się po raz pierwszy prawie rok temu, sięgając po "Zawód: wiedźma". Szybko oczarowała mnie oryginalnością i historii i bohaterów, oraz przede wszystkim specyficznym rodzajem humoru. W przeciwieństwie do większości twórców powszechnie uważanych za zabawnych, pani Gromyko idealnie wpasowała się w moje poczucie humoru. Chciałam jak najszybciej zapoznać się z resztą jej dostępnej na polskim rynku twórczości, niestety nie miałam takiej możliwości. Wreszcie mogę to zrobić.

Powieść "Wierni wrogowie" na pierwszy rzut oka wyróżnia się z morza powieści fantastycznych- jest jednotomowa*. W epoce ciągnących się bez końca cykli coś niezwykłego. Osobiście tak przyzwyczaiłam się do nich, że uświadomienie sobie, iż z ostatnimi zdaniami tej książki, żegnam się również z bohaterami, było jak kubeł zimnej wody. No bo jak tak można? Ty się coraz bardziej do nich przywiązujesz, wciągasz w ich przygody, a tu nagle koniec! I tyle... Pozostaje tylko otrząsnąć się i szukać czegoś innego.

A właściwie otrząsnąć z czego? Z nieprawdopodobnych, niezwykłych, szalonych, po prostu rozbrajających przygód wilkołaczki Szeleny i spółki- wciągniętego z porowu maga, jego ucznia zasadzającego się na wilkołaka przed drzwiami jego własnej chaty i spotkanego po drodze smoka! Tadam! Niezwykła kompania, nudno z nią być nie może! Oj dzieje się, dzieje... Ale o tym, mam nadzieję, przekonacie się sami sięgając po "Wiernych wrogów". Za prawdę powiadam wam, że warto. A na dobry początek kilka cytatów:

"A może i będzie z niego mag bojowy? Ostatecznie całkiem nieźle mu wychodziło uciekanie z takim wyrazem twarzy, jakby robił potworowi łaskę."

"(...)więc siedzieli w domach, mając nadzieję, że świadkowie wzięli za smoka dużą wronę. Zapewne ziejącą ogniem, o czym świadczył malowniczo wypalony krąg na środku pustkowi."

"Do Białej wcale nie jest aż tak daleko i mało prawdopodobne, by wilkołak grający w karty ze smokiem miał zbawienny wpływ na zdrowie psychiczne przypadkowego przechodnia."

"Driada kaszlnęła i dudniącym pozagrobowym basem zaczęła:
-Czemu naruszacie mój spokój?!
-Teraz jeszcze rozłóż ręce i wyszczerz zęby- poradziłam z nieprzeniknionym wyrazem pyska.- Wypisz wymaluj będziesz wyglądać, jak strzyga z Orkrastu. Delirno, daruj sobie, tu są sami swoi. Jeszcze zdążysz się nacieszyć spokojem.
-Ty to potrafisz wszystko zepsuć- burknęła Władczyni Grodu z oburzeniem, zwyczajnie wychodząc sobie z kręgu i siadając wprost na ciele, czyli pniu.- Taką efektowną scenę zniweczyłaś!"

*Poprawka, książka doczekała się kontynuacji, ale nikt jej jeszcze w Polsce nie wydał. Papierowy Księżyc zamierza to zrobić, ale biorąc pod uwagę ich tempo...

Olga Gromyko! Jej!

Mało jest autorów, którzy potrafią wywołać u mnie śmiech. Regularnie zdarza się to wyłącznie dwóm: Joannie Chmielewskiej i właśnie Oldze Gromyko. Na widok tych nazwisk na okładkach uśmiecham się odruchowo.

Z autorką spotkałam się po raz pierwszy prawie rok temu, sięgając po "Zawód: wiedźma". Szybko oczarowała mnie oryginalnością i historii i bohaterów,...