"Palinka ze śliwek i lubaszek; to właśnie krew tego kraju... […] Dzika krew tego kraju upojna i złowroga; karmiąca i pożerająca jak ogień; rozwiązuje język i burzy świat złym słowem; wyciąga rękę do przyjacielskiego uścisku i chwyta za gardło w wirze nieprzytomnej bójki; wyciąga z grobów prastare wspomnienia i ciska w płomienie tym, co stało się wczoraj... Dobro czy zło, nie da się tu wybrać: palinka, ta gościnna, oferowana przez każdego chłopa w polu, kiedy trudzi się za spoconym, jasnogrzywym koniem; palinka — ta sama, z tej samej butelki — później poznaczy siniakami twarze jego żony i dzieci (śliwkowe siniaki; dojrzewające lubaszki wokół oczu)".

Literatura czeska już na zawsze będzie w moim domu. Celebrowana, czytana niezliczoną ilość razy. Pavel, Hrabal teraz również i Hořava.
Mam wrażenie, że Czesi mają w sobie cierpkość aronii pomieszanej ze słodyczą leniwie złożonych zdań. Przez ich pęknięcia przedostaje się ciepłe, jesienne słońce ogrzewając wewnętrzne ściany skóry.

Palinka właśnie taka jest. Gorzko-słodka historia młodego nauczyciela z Moraw, który wśród drzew robinii próbuje rozprawić się ze swoją przeszłością. Pijąc palinkę z Rumunami czy Romami miesza słowa czeskie, niemieckie i rumuńskie, przywołując wspomnienia i emocje z lat nie do końca szczęśliwych, ale być może do końca potrzebnych. Wspomnienia ziębią, palinka rozgrzewa.
A ja przypominam sobie ciepłe, letnie wieczory przy kieliszku bieszczadzkiego bimbru i słowa ojca "no, to zdrowie, córa".
Twoje zdrowie, tato.

Proza lekka i sycąca.
Nie trzeba chyba więcej słów polecania.

"Palinka ze śliwek i lubaszek; to właśnie krew tego kraju... […] Dzika krew tego kraju upojna i złowroga; karmiąca i pożerająca jak ogień; rozwiązuje język i burzy świat złym słowem; wyciąga rękę do przyjacielskiego uścisku i chwyta za gardło w wirze nieprzytomnej bójki; wyciąga z grobów prastare wspomnienia i ciska w płomienie tym, co stało się wczoraj... Dobro czy zło,...